Thessallloniki: Κανάλια ενός ... θεσμικού αποστήματος

“H κυβέρνηση ισχυρίζεται οτι τα τηλεοπτικά κανάλια δεν αποδίδουν τα τέλη για την χρήση συχνοτήτων. Τα κανάλια απαντάν οτι τα τέλη συμψηφίζονται με διαφημιστικό χρόνο που αφιερώνεται στα κόμματα στις εκλογές και ότι από το 2012 δεν έχουν ευθύνη γιατί πλέον οι συχνότητες έχουν περάσει στους ψηφιακούς φορείς δικτυου, (τους οποίους παρεμπιπτόντως ελέγχουν τα κανάλια).

ThessTickets || μόνο τις τιμές ΔΕΝ απογειώνουμε

Δεν αξίζει εδώ να κάνουμε νομική αξιολόγηση των εκατέρωθεν επιχειρημάτων.
Ας κάνουμε την παραδοχή εργασίας, ότι τα κανάλια έχουν δίκιο.
Τι σημαίνει αυτό;

Τα κανάλια δεν υποχρεούνται ποτέ να εκταμιεύσουν τα ποσά που τους επιβάλλεται από τον νόμο να εκταμιεύσουν.
Αντί αυτού παρέχουν διαφημιστικό χρόνο που τιμολογούν.
Υπάρχουν πολλές άλλες επιχειρήσεις οι οποίες καταβάλλουν, φόρους, δασμούς ή τέλη που τους επιβάλλονται από τον νόμο δια συμψηφισμού με παρεχομενα από αυτές αγαθά ή υπηρεσίες;
Πόσο εύκολα μπορεί μια επιχείρηση και κυρίως, μπορούσε κατά την κρισιμη περίοδο από το 2002 εντεύθεν, μια επιχείρηση, να συμψηφίσει απαιτήσεις της από το δημόσιο με απαιτήσεις του δημοσίου από αυτή;
Εχουν όλες οι επιχειρήσεις την δυνατότητα να επιλέγουν αντί να καταβάλλουν μετρητά προς το δημόσιο, να παρέχουν αγαθά ή υπηρεσίες;
Αυτή η εξαιρετικά σημαντική διευκόλυνση πως επηρεάζει την ρευστότητα των καναλιών;
Το αγαθό της ενημέρωσης δεν ταυτίζεται βέβαια με την εξασφάλιση της μακροημέρευσης των επιχειρήσεων που έτυχε ή επεδίωξαν να αποκτήσουν το προβάδισμα αυτού που πρώτος μπήκε σε αυτή την αγορά και την δημιουργία επιχειρήσεων που με οικονομικούς όρους δεν έπρεπε να υπάρχουν.
Αντίθετα, προϋποθέτει την ύπαρξη ίσων ευκαιριών με όσους επιθυμούν να μπούν στην αγορά αυτή και την δυναμική λειτουργία της ενημέρωσης.
Αλλο να συμβάλει το δημόσιο στην πολυφωνία και την διαφάνεια, άλλο να εξασφαλίζει την μακροβιότητα απαλλάσοντας από τον ανταγωνισμό.
Αυτά χωρις να λάβουμε υπ’όψιν μας την τεράστια στρέβλωση η οποία δημιουργείται στην πολιτική διαδικασία και τελικά στην ίδια την λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από την μέθοδο κατανομής του “τζάμπα¨ διαφημιστικού χρόνου στα κόμματα, σε συνδυασμό και επιπλεον της κρατικής ενίσχυσης των κομμάτων και της πληρους έλλειψης ελέγχου των πόρων των κομμάτων και του τρόπου διάθεσης τους.
Η προβολή των κρατούντων κομμάτων με κρατικούς πόρους ή πόρους από άλλες ανεξέλεγκτες πηγές, διευκολύνει την διαχρονική συντήρηση των κομμάτων αυτών αντί της εξέλιξης ή αντικαταστασης τους, αλλά και την εξάρτηση τους από τις πηγές αυτές.
Ενω τα κόμματα εξαρτώνται από τα παραπάνω, ταυτόχρονα ενδυναμώνονται και μετατρέπονται σε ένα αυτόνομο μηχανισμό ο οποίος ασκεί ευρύτερη εξουσία, πολύ πέραν της απονεμομένης σε αυτά από το Σύνταγμα, η οποία εξαντλείται στην λειτουργία τους ως μέσων διάρθρωσης και έκφρασης απόψεων και θέσεων για την εκλογή των προσώπων που θα αποτελέσουν την Βουλή και θα ασκήσουν την νομοθετική εξουσία.
Τα κομματα και οι κομματικοί μηχανισμοί αυτονομούνται και ασκούν αυτά την νομοθετική εξουσία αντί των προσώπων που εκλέγονται για αυτό και τα οποία υποτάσσονται στον κομματικό μηχανισμό ή ακόμα περισσότερο, τα κόμματα καθορίζουν τα πρόσωπα που θα εκλεγούν για να ασκήσουν την νομοθετική εξουσία.
Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ένα σύστημα λήψης αποφάσεων και άσκησης εξουσίας που αποβάλλει τον πολιτικό του χαρακτήρα και με την δικαιολογία της “σταθερότητας” αποτρέπει την εξέλιξη και την αλλαγή δεδομένων μέσα στο πολιτικό σύστημα, και διευκολύνει τον έλεγχο της λήψης αποφάσεων από λίγους και άρα διευκολύνει την προβλεψιμότητα και τον έλεγχο των διαδικασιών που θα οδηγήσει στην λήψη αποφάσεων.
Οπως και σε οποιοδήποτε μονοκομματικό καθεστώς, λαϊκίστικο, αυταρχικό, φασιστικό ή κομμουνιστικό, το κόμμα και όχι το νομοθετικό σώμα γίνεται ο πραγματικός φορέας εξουσίας, κάτι που διευκολύνει την εξωθεσμική επίδραση στην εξέλιξη των γεγονότων και την λήψη αποφάσεων γιατί περιορίζει και ομογενοποιεί τα κέντρα που μπορούν να επηρεάσουν την λήψη αποφάσεων.
Με αυτόν τον τρόπο καταλήγουμε να λειτουργεί η δημοκρατία σαν ένα οργανωμένο ολιγοπώλιο εξουσίας βασικός αντίπαλος του οποίου ειναι οι εσωτερικές του συγκρούσεις.
Σε ένα αυταρχικό, ολοκληρωτικό καθεστώς οποιασδήποτε μορφής, το ζητούμενο είναι ακριβώς η εξουσία να ασκείται από ένα πρόσωπο ή από μια ομάδα που μπορεί κατα πέριπτωση να έχει μορφή κόμματος.
Το οξυγόνο ομως και η δικαιολογητική βάση της δημοκρατίας ειναι ακριβώς οτι η επιλογή αυτή των αυταρχικών καθεστώτων αποτρέπει το σημαντικότερο για μια ελεύθερη κοινωνία: τον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας μέσω της κατανομής της και της εναλλαγής αυτών που την ασκούν.
Με πιό απλά λόγια:
τίποτα δεν είναι τυχαίο και κυρίως:
ακόμα και αν έχουν δικιο τα κανάλια, η λειτουργία αυτή είναι μέρος ενός θεσμικού αποστήματος.
Δεν είναι καθόλου κακό να σπάσει, αλλά δεν αρκεί αυτό.
Το θέμα είναι ποιό θα είναι το πλαίσιο επί του οποίου θα δομηθεί η επόμενη ημέρα.
Οσο η απόφαση ανατροπής των δεδομένων δεν συνοδεύεται από μια σαφή περιγραφή της εναλλακτικής που θα αντικαταστήσει τα μέχρι σήμερα υφιστάμενα, δεν υπάρχει λύση και δικαιολογείται κάθε ανησυχία οτι πρόκειται για κάτι που θα εκαντληθεί σε ένα ακόμα ανακάτωμα της σούπας.
Ο χρόνος που γίνονται αυτά και η αποσπασματικότητα, εκεί φαίνεται οτι κατατείνει.
Μακάρι να μην είναι έτσι.”