Με ερωτά ένας φίλος:
“Κύριε καθηγητά σωστά εν μέρη όσα λέτε !!! Δώστε προτάσεις όμως ειδικές και όχι γενικές στους αγρότες . Λίγοι είναι οι διαβασμένοι οπότε χρειάζονται κάποιον να τους κατευθύνει. Δώστε τους προτάσεις … Ακριβώς τι να κάνουν και σε τι καλλιέργειες να στραφούν γιατί αυτές που καλλιεργούν δεν έχουν τιμή όποτε και κέρδος!”…
Για το πρόβλημα της πρωτογενούς παραγωγής, στην Ελλάδα σήμερα, έχω μιλήσει, γράψει και δημοσιεύσει κάμποσες φορές…
Εν συντομία, προτείνω έναν ριζικό αναπροσανατολισμό…
“Αλλαγή μυαλού”, να το πω λαϊκά και απλά, όπως το περιγράφω σε προηγούμενη μου ανάρτηση…
“1. Χρειαζόμαστε πλέον αγρότες -επιχειρηματίες, με όραμα, με ικανότητα στον επιχειρηματικό σχεδιασμό, εξοικειωμένους με την νέα τεχνολογία και το μάρκετινγκ: ο αγρότης της πρέφας “πεθαίνει”, και πρέπει να “πεθάνει”, το συντομότερο δυνατόν..
2. Τα “πολιτικά” εμπόδια που αντιμετωπίζει ένας αγρότης-επιχειρηματίας είναι πολλά, ειδικά στην εκκίνηση της προσπάθειας του: γιαυτό και έχει τεράστια σημασία για το μέλλον σας η συνολικότερη πορεία αναδιάρθρωσης και θεσμικού εκσυγχρονισμού της κοινωνίας μας…
3. Ο δρόμος προς μιας “νέας λογικής πρωτογενή παραγωγή”, υψηλής ποιότητας και προστιθέμενης αξίας, “έντασης μυαλού” και με μεράκι, δεν είναι ούτε θα είναι εύκολος: θέλει μεγάλο αγώνα, αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για εσάς.”…
Σε δημοσίευμα μου ( ΕΛΕΎΘΕΡΟΣ ΤΎΠΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΉΣ ), παρουσιάζω κάποιους λόγους για τους οποίους ο Έλληνας αγρότης θα έπρεπε να αγανακτεί, με νόημα…
“…Θα έπρεπε να αγαναχτήσει γιατί, ακόμα και σήμερα, ένα μεγάλο μέρος των ελλήνων αγροτών δεν σκαμπάζει γρι, από τις κρίσιμες έννοιες που μπορούν να στηρίξουν την μελλοντική επιβίωση της παραγωγής τους, την ίδια τους την ζωή δηλαδή. Έννοιες και διαστάσεις όπως η ολοκληρωμένη προϊοντική στρατηγική, το σύγχρονο μάρκετνγκ, τα αποδοτικά logistics, η αγροτική έρευνα και ανάπτυξη, η συστηματική συνεργασία πρωτογενούς παραγωγής και πανεπιστημιακής γνώσης, συνεχίζουν να απουσιάζουν με θλιβερό τρόπο…”…
Παράλληλα, έχω εδώ και καιρό μιλήσει και γράψει για την δημιουργία «Ινστιτούτων Τοπικής Ανάπτυξης και Καινοτομίας» (ΙΤΑΚ), που θα μπορούσαν, εκτιμώ, να έχουν τεράστια συμβολή στον εκσυγχρονισμό της πρωτογενούς μας παραγωγής:
” Σε αυτή την κατεύθυνση, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, η δόμηση μηχανισμών συστηματικής ανάπτυξης της γνώσης και της καινοτομίας σε τοπικό επίπεδο αναδεικνύονται στην κρισιμότερη παράμετρο της συνολικής αναπτυξιακής διαδικασίας για τη χώρα σήμερα. Και, μάλιστα, με το χαρακτήρα του επείγοντος…
Σε αυτό το πλαίσιο, η παρεμβατική σκόπευση φαίνεται πως οφείλει να επανεστιαστεί ριζικά προς:
Την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των τοπικά λειτουργούντων επιχειρηματικών φορέων.
Την αύξηση της ελκυστικότητας για τις νέες επενδύσεις.
Τη συστηματική ενίσχυση του τοπικού παραγωγικού πλέγματος.
Προς αυτή την κατεύθυνση, κρίνεται ως ιδιαιτέρως αναγκαία και προτείνεται η σύσταση τοπικών μηχανισμών αναπτυξιακού συντονισμού, άντλησης και διάχυσης πληροφορίας και μοντέρνας επιχειρησιακής τεχνογνωσίας, με κύριο άξονα την προώθηση της καινοτομικής επιχειρηματικότητας και της εξωστρέφειας των τοπικά εγκατεστημένων επιχειρήσεων….” (βλ. Χ.Βλάδος (2014): Τομές στην Ελληνική Κρίση, εκδ ΚΡΙΤΙΚΗ και, παλαιότερα, σχετικά Χ.Βλάδος – σε συλλογικό τόμο- (2007): Ειδικά Θέματα Ανάπτυξης σε Λιγότερο Ευνοημένες Περιοχές, εκδ. GUTENBERG)….
Αλλά, ας σταθώ στο συγκεκριμένο ερώτημα…
Αγαπητέ, οι λύσεις, αναγκαστικά, οφείλουν να εκκινήσουν από την γενική, συνολική, αντίληψη του προβλήματος. Μας έχει “φάει” ως κοινωνία, τόσα χρόνια, η αναζήτηση γρήγορων λύσεων, στην “λογική” του μπαλώματος..,
Σε αυτό που γράφεις, δε, το ” Λίγοι είναι οι διαβασμένοι οπότε χρειάζονται κάποιον να τους κατευθύνει…”, έχεις δίκιο.
Όχι τόσο στο “να τους κατευθύνει”, όσο στην ανάγκη “διαβάσματος”…
Ο νέος Έλληνας αγρότης, στα μάτια μου, δεν έχει ανάγκη “κηδεμόνα”…
“Δασκάλους” χρειάζεται…
Συστηματική εκπαίδευση και κατάρτιση…
Όχι άλλο “πολιτικάντικο ντάντεμα’…
Και αφαίρεση των πολλαπλών “γραφειοκρατικών εμποδίων” στην δράση του…
Μυαλό και δομές υγιούς ανταγωνισμού…
Με επιστημονική γνώση και μέθοδο…
“Λύσεις στο ποδάρι”, τέλος…
Δεν λειτουργούν, δεν δίνουν μέλλον…
Κάθε συγκεκριμένη πρόταση (για καλλιέργειες, για αγορές, για επιμέρους στρατηγικές, τακτικές κλπ…) δεν μπορούν και δεν πρέπει να βγουν με “επιφοίτηση”, αλλά στην βάση ολοκληρωμένων προσεγγίσεων και επιστημονικών μελετών…
Τα λοιπά, “μαντζούνια για τον καρκίνο”…
Κοροϊδία και λαϊκισμός, απλά…
Ας μην περιμένουμε από τον “ουρανό” τον καρπό που θα μας ταΐσει…
Ας μάθουμε να τον καλλιεργούμε μόνοι μας, με αποτελεσματικότητα και με ιδρώτα…
Κι ας ακούσουμε και λίγο την “θεωρία”…
Είδαμε η “πράξη”, που μας έφερε…
*** Ο Δρ. Χάρης Βλάδος είναι Λέκτορας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο αντικείμενο των «Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων», στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών (Τέως Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Ανάπτυξης) και Συντονιστής Βιομηχανικής Πολιτικής στην ΝΔ (Τομέας Οικονομίας και Ανάπτυξης)
.gif)