Τόσα χρόνια μασάγατε παραμύθια και στηρίζατε παπάτζες…
Δυστυχώς…
Γιατί ΚΑΙ η ελληνική γεωργία -όπως και οι περισσότεροι κλάδοι της οικονομίας μας…- αγκομαχά και σιγοσβύνει;…
Φταίνε τα “μνημόνια”;…
Μπα…
Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο…
Και σαφές, για ορισμένους, αρκετά χρόνια πριν την “τελική εκδήλωση της κρίσης”…
δρ Χάρης Βλάδος
Η δυναμική της παγκοσμιοποίησης και οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα
“…Ένα μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων που λειτουργούν στην Ελλάδα, και κάποιες φορές χωρίς να το συνειδητοποιούν, υποχωρούν μέσα στην παγκοσμιοποιούμενη ιεραρχία των κλάδων δραστηριοποίησης τους προς ευκολότερους αλλά και φτωχότερους, λιγότερο απαιτητικούς αλλά και λιγότερο αποδοτικούς υποκλαδικούς θύλακες της παγκόσμιας αγοράς.
Καθώς όλοι οι κλάδοι οικονομικοί δραστηριότητας δεν παύουν να μετασχηματίζονται ποιοτικά σε παγκόσμια κλίμακα, εξελισσόμενοι μέσα σε μια συνεχή διαδικασία αναδιάρθρωσης των δομικών συστατικών και των ιεραρχιών τους, ένα μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων στην Ελλάδα δείχνουν να οδηγούνται προς τους λιγότερο πλούσιους και ελπιδοφόρους χώρους του «παγκόσμιου εργοταξίου», προς τους λιγότερο γόνιμους σε προστιθέμενη άξια και στρατηγικό ενδιαφέρον υπο-κρίκους της παραγωγής μέσα στην παγκοσμιοποιούμενο καταμερισμό εργασίας.
Και το πλέον ουσιώδες δεν είναι, πλέον, ο ίδιος ο κλάδος δραστηριότητας ως πεδίο αναφοράς και σκόπευσης, αυτός καθαυτός.
Το ουσιώδες ζήτημα δεν είναι ότι ο εθνικός παραγωγικός ιστός στρέφεται, δήθεν, προς «παραδοσιακούς» κλάδους.
Όλοι οι παγκοσμιοποιούμενοι κλάδοι κρύβουν σημαντικές ευκαιρίες κερδοφορίας και μελλοντικής ανάπτυξης: όλοι.
Το πραγματικά κρίσιμο ζήτημα είναι ποιον ρόλο διαφυλάττεις και καλλιεργείς μέσα στο παγκοσμιοποιούμενο κλάδο που λειτουργείς: αυτόν του πρωτοπόρου ή αυτόν του, αναγκαστικά όλο και φθηνότερου, ακολούθου, του καθησυχασμένου μιμητή, του «καθυστερημένου μαθητή».
Με δυο λόγια, ολόκληρο το εθνικό παραγωγικό σύστημα, σε γενικούς/ μέσους όρους, δείχνει να προσανατολίζεται –ακριβέστερα να σπρώχνεται, εν πολλοίς, παθητικά- στο λιγότερο απαιτητικό σε όρους ποιότητας κομμάτι των παγκοσμιοποιούμενων κλάδων παραγωγής: και όπου δεν υπάρχει, πλέον, χώρος περαιτέρω υποχώρησης καταστρέφεται.
Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι οδηγούμαστε να παράγουμε -έτσι όπως το παράγουμε- αυτό που μπορούν να παράγουν το ίδιο καλά και οι σημαντικά «φτηνότεροι» από εμάς…“
Γραμμένα και δημοσιευμένα απο το 2006, όχι το 2018…
Έτσι;…
.gif)