Στις μέρες μας η ελληνική οικονομία και κοινωνία διέρχεται μια βαθιά κρίση.
Κρίση όχι μονάχα συγκυριακού χαρακτήρα, αλλά μια κρίση βαθέως δομικού μετασχηματισμού.
Και βέβαια δεν μπορεί παρά να προκαλεί έντονο προβληματισμό το γεγονός πως ελάχιστοι «επώνυμοι» -πολιτικοί, δημοσιολογούντες και λοιποί…- σήμερα στον χώρο της καθημερινής δημόσιας αντιπαράθεσης στην Ελλάδα, φαίνονται ικανοί ή/ και διατεθειμένοι να μιλήσουν για αυτήν την κρίση του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, με ειλικρινή, πλήρη, ισορροπημένο και διαυγή τρόπο.
“ Για Μια Νέα Βιομηχανική Πολιτική ”
Να μιλήσουν και -ακόμα χειρότερα- ν’ ακούσουν με προσοχή και νηφαλιότητα την «άλλη πλευρά»…
Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν αυτή η «άλλη πλευρά» παίρνει την πρωτοβουλία –σπάνια, είναι αλήθεια σ’ αυτές τις συνθήκες…- να πει κάτι που δείχνει να ξεπερνά τις συνήθεις επιφανειακές, άκαμπτα περιχαρακωμένες, ξεκάθαρα ιδιοτελείς και ως επί το πλείστον τελείως άστοχες σχετικές κοινοτυπίες, οι οποίες δεν παύουν να επαναλαμβάνονται κατά κόρον.
Έτσι, σχεδόν πάντα, στον εντελώς ατελέσφορο «διάλογο» τους η μια στρατευμένη «αυθεντία» κονταροχτυπιέται με την άλλη: ο ένας «Πάπας» έρχεται, απλώς, ν’ αφορίσει τον άλλο: κανένα σημείο ουσιώδους σύνθεσης, ποτέ…
Όλες οι ανισόρροπες συμμαχίες και οι προσχηματικές διαφωνίες καταλήγουν –φυσιολογικά, βέβαια…- σε απόλυτες ομοφωνίες «επί του πρακτέου» (δηλαδή, πάντα, μια από τα ίδια…): οι καλπάζουσες υποκρισίες και οι παχυλές άγνοιες συνεχίζουν να διαπρέπουν…
Σε αυτές, δυστυχώς, τις συνθήκες η «κρίση» νοηματικά ακρωτηριασμένη μέσα σε ένα κλίμα εύκολης βεβαιότητας κι ακατάσχετου δογματισμού, έχει διεισδύσει και έχει καταλάβει σταδιακά, υπόγεια και εντελώς άχαρα στο λεξικό του τρέχοντος δημόσιου «διαλόγου» μας…
Ναι, και η «κρίση» εισχωρεί σ’ αυτόν σαν μια λέξη-λάστιχο και σαν ψευτο-διανοουμενίστικο εφεύρημα και όχι ως μια συγκεκριμένη θεωρητική έννοια: δεν αναγνωρίζεται ως μια κρίσιμης σημασίας επιστημονική έννοια που καλείται στην εποχή μας να περικλείσει εννοιολογικά την δυναμική, σύνθετη και πολύπλοκη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Βαθύτερα όμως, το ανεπαρκές «ενδιαφέρον» μας ως κοινωνία και για την ίδια την δυναμική της παγκοσμιοποίησης – το ενοποιητικό, συστημικό κι εξελικτικό όλον που μας επηρεάζει άμεσα κι αναπόφευκτα- συνεχίζει να αποκρυσταλλώνεται, στην μεγάλη πλειοψηφία των σχετικών -δήθεν εμβριθών- συζητήσεων στην Ελλάδα, σε μια ρηχή διχοτομική σύγκρουση, εντελώς ασπόνδυλη και απογοητευτική σε αναλυτικούς όρους: άσπρο ή μαύρο…
Τίποτα παραπάνω…
Παράδεισος ή κόλαση…
Σ’ αυτή τη βάση της διαιωνιζόμενης άγνοιας, άλλωστε, αναπαράγεται σχεδόν ανενόχλητη και η συνολική αδιαφορία του μέσου Έλληνα πολίτη για την ουσία της κρίσης της κοινωνίας μας αλλά και της τρέχουσας δομικής αναδιάρθρωσης της ίδιας της παγκοσμιοποίησης που μας περιβάλλει και μας επηρεάζει, αναπόδραστα, σε κάθε βήμα, κάθε στιγμή…
– Σιγά, βρε αδερφέ! Τι με νοιάζει εμένα η παγκοσμιοποίηση; Εγώ κοιτάζω τη δουλειά και το συμφέρον μου…
Ναι.
Μια εκνευριστική αδιαφορία συντροφιά με μια χονδροειδή άγνοια πνίγουν το ζήτημα που έχει, ίσως,
την μεγαλύτερη σημασία για το παρόν και το μέλλον ολόκληρης της κοινωνίας μας.
“ Για Μια Νέα Βιομηχανική Πολιτική ”
Μπα…
Πρωτοδημοσιεύτηκε στη εφημερίδα ΜΕΤΡΟ στις 18/03/2010…
με τίτλο: “Η Ελληνική κρίση και η ενοποιητική προβληματική της Παγκοσμιοποίησης”
Αλλά εμείς, ακόμα, κολλημένοι στα ίδια…
Δυστυχώς….
.gif)