Παλιό… Αλλά πάντα επίκαιρο, στα δικά μας… Δυστυχώς…
Στο Σχόλιο ο …
Συχνά ακούς κάποιους “αγανακτισμένους” να σου λένε… – Για το “μέλλον που τους έκλεψαν”… – Για τα “όνειρα που τους τσαλάκωσαν”… – Για την “απελπισία στην οποία τους καταδίκασαν”… Κοιτώντας τους, όμως, λίγο καλύτερα το μόνο που βλέπεις, απλώς, είναι κάτι “ανθρωπάκια”… – Τεμπέλικα… – Λουφαδόρικα… – Κακομαθημένα… – Αναξιόπιστα.. – Ευθυνόφοβα… – Δειλά… – Προσκυνημένα… – Βολεμένα… – και Ύπουλα… Λοιπόν, αν κάποιος έχει το δικαίωμα να αγανακτεί βάσιμα με αυτό το αίσχος, που διαχέεται τόσα χρόνια γύρω μας, είναι μονάχα ένα – κατά τα φαινόμενα…- απειροελάχιστο σε μέγεθος είδος ανθρώπου, πλέον, στον τόπο μας… – Ο εργατικός… – Ο ρεαλιστής… – Ο αξιοπρεπής… – Ο καλλιεργημένος… – Ο δημιουργικός… Αυτού την ζωή διαλύουν όλα αυτά τα υποκριτικά ανθρωπάρια, που βρίσκουν και το θράσος να κλαίγονται, καταστρέφοντας και υποβαθμίζοντας σταθερά τις ζωές των, λιγοστών πλέον, υπεύθυνων, έντιμων και πνευματικά υγιών ανθρώπων αυτού του τόπου…