Σχόλια στον βρετανικό Τύπο αναφορικά με τη χθεσινή κατάρριψη ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία:
Ο αρθρογράφος εκτιμά ότι η Τουρκία είναι απίθανο να συγκρουστεί με τη Ρωσία από την οποία εξαρτάται ενεργειακά, ωστόσο ο περισπασμός αυτός μπορεί να οδηγήσει σε παρέκκλιση την προσπάθεια οικοδόμησης μιας καλύτερης διεθνούς απάντησης έναντι του Isis, στον απόηχο των επιθέσεων στο Παρίσι.
Εξηγεί ότι η σημερινή Ρωσία έχει το μισό μέγεθος της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ και η επιθετικότητά της στην Κριμαία και την ανατολική Ουκρανία δε σχετίζεται με όσα συμβαίνουν στη Μ. Ανατολή. Από την άλλη, η Τουρκία, επίσης, είναι περισσότερο κατ’ όνομα πια εταίρος στο ΝΑΤΟ. Το σημαντικότερο δε είναι ότι ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν, δεν μοιράζεται τους ίδιους στόχους με τις ΗΠΑ και τη δύση στη Μ. Ανατολή, σχολιάζει και προσθέτει ότι οι επιθέσεις εναντίον του Isis δεν είναι προτεραιότητα για την Τουρκία.
Κατά την εκτίμηση του αρθρογράφου, θα ήταν επιβοηθητικό οι ΗΠΑ και τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ να μην αντιδράσουν υπερβολικά στο περιστατικό ή να μεταχειρίζονται τη Ρωσία ως αδυσώπητο εχθρό, καθώς, παρά το γεγονός ότι η ρωσική πολιτική στη Συρία αξίζει επικρίσεων, η προσπάθειά της να υποστηρίξει το καθεστώς Άσαντ δεν είναι τελείως αντιπαραγωγική. Και τούτο διότι δεν είναι προς το συμφέρον της Δύσης η εκδίωξη του παρόντος καθεστώτος στη Συρία, χωρίς την αντικατάστασή του από μια εναλλακτική βιώσιμη λύση.
Το συμπέρασμα, σημειώνει ο Haass, είναι ότι ΗΠΑ, Ευρώπη και αραβικές χώρες που τάσσονται κατά του Isis θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτό το περιστατικό ως ευκαιρία για να επηρεάσουν ακόμη περισσότερο αυτό που κάνει η Ρωσία και όχι να την απομονώσουν ή να την ταπεινώσουν.
Πρέπει, πρώτον να υπάρξουν εντατικές συνομιλίες με τη Ρωσία με κατεύθυνση την αποδυνάμωση του Isis ακόμη και αν αυτό σημαίνει να γίνει η Ρωσία de facto μέλος της συμμαχία που επιθυμεί ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ, και δεύτερον η διπλωματική προσπάθεια δεν πρέπει επικεντρωθεί στο σχέδιο για μια νέα κυβέρνηση στη Δαμασκό. Μια διπλωματική προσπάθεια με τη Ρωσία να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο θα άξιζε υποστήριξης, εάν οδηγούσε τον Άσαντ να κατοικήσει σε εξοχικό έξω από τη Μόσχα, καταλήγει.”
Όταν ξέσπασε εκεί ο πόλεμος το 2011, η Άγκυρα, λανθασμένα υποτίμησε την ισχύ του καθεστώτος Άσαντ, υποστήριξε σκληροπυρηνικές ισλαμικές ομάδες με στόχο την ανατροπή του, ενώ περιθωριοποίησε τους Κούρδους, αλλά και περιφερειακές δυνάμεις όπως το Ιράν. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Άσαντ φαίνεται ότι διατηρείται στην εξουσία, το κόμμα του θα διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στο σχέδιο μετάβασης της χώρας, το Ιράν αποτελεί σημαντικό παίκτη που δεν μπορεί να αγνοηθεί, η συμμαχία υπέρ του Άσαντ έχει πλέον και την υποστήριξη της Ρωσίας, ενώ και η διεθνής κοινότητα δεν ενδιαφέρεται πλέον για την απομάκρυνση του καθεστώτος αλλά για την καταστολή ομάδων τζιχαντιστών όπως το ΙΚ.
Η μεταστροφή αυτή αποτελεί ήττα για τον Ερντογάν, καθώς χρόνια υποστήριξης (και επένδυσης) σε ισλαμικές φονταμενταλιστικές ομάδες, όπως οι Jabhatal - Nursa και Ahrar al – Sham, πάνε χαμένα. Η Άγκυρα έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να επιτρέψει την ακμή του ΙΚ και άλλων τζιχαντιστών στη Συρία και την περιοχή. Η Τουρκία συναινούσε στο να εισέρχονται ομάδες τζιχαντιστών στη Συρία μέσω της Τουρκίας, καθώς και στο να χρησιμοποιείται το έδαφός της για να διακινούνται παράνομα όπλα και πόροι προς τη Συρία.
Επίσης, οι Κούρδοι στη Συρία έχουν καταστεί ένας αξιόπιστος συνομιλητής της Δύσης και έχουν δημιουργήσει μία αυτόνομη κουρδική περιοχή, η οποία έχει ενθαρρύνει τον κουρδικό εθνικισμό στην Τουρκία και την περιοχή, την ίδια στιγμή που η Άγκυρα συνεχίζει τη σκληρή στρατιωτική της εκστρατεία για την καταστολή των Κούρδων.
“Με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν έχει κανένα συμφέρον από μια ειρηνική διευθέτηση των συγκρούσεων στη Συρία … Η απόφαση της Άγκυρας να καταρρίψει το ρωσικό αεροσκάφος είναι πολύ πιθανό να οφείλεται σε άλλους πολιτικούς παράγοντες, δεδομένου ότι, από όσα γνωρίζουμε, το αεροσκάφος δεν απειλούσε άμεσα την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας”, καταλήγει ο αρθρογράφος.”
Στο άρθρο του το οποίο φέρει τον τίτλο "I admit it – Iraq was a mistake. But that shouldn’t stop us intervening in Syria", σημειώνει ότι τα αντιθετικά μαθήματα από τη Ρουάντα και το Ιράκ (με αφορμή την έκθεση του Sir John Chilcot για τον πόλεμο στο Ιράκ), πρέπει να δείξουν σε όλους μας ότι δεν υπάρχει απλή, δυαδική επιλογή για το αν είμαστε υπέρ ή κατά μιας εισβολής, σχολιάζοντας ότι «αυτοί που επιχειρηματολογούν υπέρ ενός συνολικού δόγματος φιλελεύθερου παρεμβατισμού, όπως ο Τόνυ Μπλερ, υπερβαίνουν εαυτούς, αλλά και όσοι αντιδρούν σε κάθε χρήση στρατιωτικής δύναμης θα καταλήξουν να μαζεύονται από φόβο, την ίδια στιγμή που οι τύραννοι και οι δολοφόνοι θα εκμεταλλεύονται την αδυναμία τους».
Ο πρώην Βρετανός ΥΠΕΞ, τονίζει ότι δεν υπάρχουν ισχυροί και γρήγοροι κανόνες που να μας προεξοφλούν που η χρήση στρατιωτικής δύναμης θα πετύχει, προσθέτοντας ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν καθορισμένοι στρατιωτικοί στόχοι και συγκροτημένο σχέδιο για την πολιτική ηγεσία και το σύστημα που θα επακολουθήσει, όπως για παράδειγμα η λαμπρή βρετανική διάσωση της Σιέρρα Λεόνε από τον εμφύλιο το 2000.
Ο W. Hague εκτιμά ότι «ώρα είναι ώρα για την ανάληψη δράσης εναντίον του Isis, καθώς είναι μια σπάνια περίπτωση που το εθνικό συμφέρον και η ηθική είναι τόσο ευθυγραμμισμένα», ενώ παράλληλα σημειώνει ότι όταν «ο Ντ. Κάμερον ορθώς ερωτηθεί για το πόσο ξεκάθαρος είναι ο στρατιωτικός στόχος, ελπίζει ότι οι απαντήσεις του θα καταδείξουν ότι στόχοι περιλαμβάνουν την καταστροφή και όχι την ανάσχεση του Isis, κάτι που σημαίνει αναμφίβολα πλήγματα στους οικονομικούς πόρους και τις υποδομές που ελέγχει».”
.gif)
.gif)
.gif)