Περί πολιτικής ... διαπραγμάτευσης

“Όσες φορές ελληνικές κυβερνήσεις επεχείρησαν να καταφύγουν ή να εξαναγκάσουν (!!!) τους εταίρους σε πολιτική διαπραγμάτευση γιατί δεν μπορούσαμε να καταλήξουμε με την τρόικα, τα αποτελέσματα ήταν έως καταστροφικά.



Να θυμίσω:

Βενιζέλος Σεπτέμβριος 2011, Χαρδούβελης κατ' εντολήν σαμαροβενιζέλων Οκτώβριος 2014, Τσιπροβαρουφάκης επτάμηνο 2015.

Η αναπομπή προβλήματος στο υψηλότερο επίπεδο δεν σημαίνει πως αφαιρεί το κόστος όποιας λύσης.

Οι λογιστές της τρόικας τα έχουν υπολογίσει κάθε φορά.

Ζητάει υποτίθεται ο Τσίπρας πολιτική λύση για τα κόκκινα στεγαστικά και τους πλειστηριασμούς. Φίλοι μας οι Μέρκελ, Ολλάντ, του τη δίνουν. Η προστασία έχει κόστος, το οποίο μπορεί και να πολλαπλασιασθεί - μιας και άλλοι θα θέλουν την προστασία.

Αν η πολιτική λύση δεν συνοδεύεται από πρόσθετη χρηματοδότηση, ζήτω που καήκαμε!

Σε μερικούς μήνες ξανά μανά νταβαντούρι με τις τράπεζες - αφήστε που δεν θα έχουν μπορέσει να δώσουν ένα δάνειο να κινηθεί ο κατασκευαστικός κλάδος.

Ξανά μανά, νέα εισπρακτικά μέτρα, δηλαδή την προστασία την πληρώνουν όλοι οι Έλληνες.

Αν η πολιτική λύση συνοδεύεται από πρόσθετη χρηματοδότηση, κάτι μπορεί να γίνει - αυξάνεται το χρέος, δηλαδή την προστασία την πληρώνουν όλοι οι Έλληνες.

Εμπρός λοιπόν, ας αγωνιούμε για τους περίτεχνους πολιτικούς χειρισμούς.

Θα ακούσουμε για την πάλη με τους θεσμούς.

Αν χάσουμε, πληρώνουμε.

Αν νικήσουμε, πληρώνουμε.

Ως παιγνίδι είναι πιο απλό από την τρίλιζα!

Έχει αρχίσει να μου αρέσει η πολιτική!”