“Είπαμε, από την πρώτη κιόλας χρονιά της κρίσης, ότι το φαύλο πολιτικό σύστημα διασώθηκε χρησιμοποιώντας δύο φράσεις την κατάλληλη στιγμή. Η πρώτη ήταν το "μαζί τα φάγαμε", που τόλμησε ευφυώς να ξεστομίσει ο Πάγκαλος.
Και επειδή, λίγο πολύ, όλοι είχαν ψιλοφάει από κάτι, όλοι αισθάνθηκαν λίγο ένοχοι και αποφάσιασν να εντάξουν αγόγγυστα τον εαυτό τους στο πρόγραμμα μαζικής, λαϊκής ηθικής αναμόρφωσης που καταρτίσθηκε.Με αναμορφωτές βεβαίως την αλητεία του πολιτικού συστήματος, που ανέλαβε και το θεάρεστο έργο.
Οι αφελείς "αστοί" ακόμη και σήμερα δεν έχουν καταλάβει ότι με την ανεπιφύλακτη αποδοχή της χυδαίας αποστροφής Πάγκαλου και το αυτομαστίγωμα τους δεν μοιράστηκαν την ενοχή, όπως νόμιζαν, αλλά την φορτώθηκαν εξ ολοκλήρου και ενέκριναν την άνευ όρων δική τους τιμωρία για τα εγκλήματα των πολιτικών, οι οποίοι όχι μόνον έμειναν ανέγγιχτοι, αλλά ανέλαβαν και τον ρόλο των δικαστών και των δεσμοφυλάκων.
Η δέυτερη φράση ήταν αυτή που μιλούσε για την "κατσίκα του γείτονα" και την αποκήρυξη του δήθεν "κοινωνικού αυτοματισμού". Επρόκειτο για την απόλυτη οχύρωση της δημοσιουπαλληλίας.
Πονόψυχος και αγαπησιάρης ο λαός μας έχαψε και αυτό το παραμύθι και θεώρησε σωστο να περιμένει την αποκατάσταση του επιπέδου της ζωής του από τα λεφτόδενδρα, που θα ερχόντουσαν με κάποιο μαγικό τρόπο, και όχι από την μείωση δαπανών του κράτους, η οποία θα έθιγε τα κεκτημένα των "συνανθρώπων του" της ενεργού υπαλληλίας και των πρόωρα συνταξιοδοτημένων παρασίτων.
Με άλλα λόγια δεν θέλησε να ανακάμψει "εις βάρος" των "άλλων" και δεν κατανόησε ποτέ ότι αυτοί οι "άλλοι" ανέκαμπταν ή τουλάχιστον συντηρούνταν σε ικανοποιητικά επίπεδα ασφάλειας και ευζωϊας σε βάρος της δικής του, ολοένα και περισσότερο επιβαρυνόμενης καμπούρας.
Ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο μιας τυπικής χρεοκοπίας και αδυναμίας καταβολής μισθών και συντάξεων από το κράτος ως κατάρρευση της χώρας και όχι ως κατάρρευση του φαύλου συστήματος, που τους απομυζά.
Εξ ου και συνεχίζουν να πληρώνουν βαρυγκομώντας τα βαριά λύτρα του εκβιασμού. Δεν έχουν καταλάβει ότι δεν υπάρχει καμία χώρα που σώζεται. Υπάρχει μόνον ένα κομμάτι του πληθυσμού, που εξασφαλίζει την ζωή του από την εργασία, την στέρηση και την καταστροφή των υπολοίπων.
Το κράτος και οι δήθεν υπηρεσίες του, η υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια, η δικαιοσύνη, η άμυνα, είναι μόνο προφάσεις για την δημιουργία θέσεων "απασχόλησης" για τους πελάτες του συστήματος. Η προτεραιότητα δεν είναι η διατήρηση του επιπέδου των υπηρεσιών αυτών σε ένα ανεκτό επίπεδο, αλλά, αντίθετα, αποκλειστικά και μόνο, η μισθοδοσία των ανεξέλεγκτων υπαλλήλων, ανεξάρτητα από την όποια ανταποδοτική απόδοσή τους. Και αυτό είναι μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο εμφανές.
Το κράτος προτιμά να μην αγοράζει καύσιμα για τα περιπολικά για να του περισσεύουν να πληρώνει τους αστυνομικούς, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να κάνουν περιπολίες. Προτιμά να μην διαθέτει γάζες στα νοσοκομεία, για να του περισσεύουν να πληρώνει τους υπαλλήλους, οι οποίοι, όμως, χωρίς τις γάζες χάνουν τον λόγο της ύπαρξης τους. Προτιμά να μην προμηθεύεται ανταλλακτικά για τα οπλικά συστήματα, για να του περισσεψουν να πληρώνει τους καραβανάδες, οι οποίοι, όμως, σιγά σιγά δεν θα έχουν με τι να πολεμήσουν. Και πάει λέγοντας.
Κάθε ευρώ φόρου που πληρώνεται κατευθύνεται στην συντήρηση της φαύλης μηχανής και όχι στην συντήρηση και την δήθεν σωτηρία του κράτους. Όταν αυτό γίνει αντιληπτό θα έχει γίνει και το βασικό βήμα για την λύτρωση. Προς το παρόν οι ψοφοδεείς "αστοί" τρέμουν την κατάρρευση του "κράτους" "τους" και συνεχίζουν να πληρώνουν.”
.gif)
.gif)
