“Η επιλογή της κυβέρνησης για πολιτικό αγώνα για την προστασία της πρώτης κατοικίας είναι αδιέξοδη. Δεν υπάρχουν λύσεις χωρίς κόστος. Γι αυτό και οι διαπραγματεύσεις δεν πάνε πουθενά ή μάλλον πηγαίνουν προς όλο και χειρότερο πλαίσιο.
Αν θέλαμε πραγματικά να αποφευχθούν εικόνες Ισπανίας με τις εξώσεις, έπρεπε να αποφευχθεί πάση θυσία η διαπραγμάτευση για τους πλειστηριασμούς και να διερευνηθεί άλλη λύση.
Ο πλειστηριασμός είναι επί της αρχής μια δίκαιη λύση σε μια διμερή (δανειστής-δανειολήπτης) σύμβαση που στράβωσε. Δίκαιη εάν υπάρχει το νομικό πλαίσιο που προστατεύει αξίες και όχι "πίστη" - κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δίκαιη εάν υπάρχει λειτουργούσα αγορά οπότε το αποτέλεσμα του πλειστηριασμού θα προστάτευε την αξία του ακινήτου - κάθε άλλο παρά λειτουργεί η αγορά, λόγω της κρίσης.
Εφ' όσον η κυβέρνηση έχει εμπλακεί στη διαπραγμάτευση επί των πλειστηριασμών, πρέπει ως πρώτιστη προτεραιότητα να αλλάξει το πλαίσιο διεξαγωγής τους. Αν υπήρχε πιθανότητα προστασίας του 90% των δανειοληπτών, με "πολιτική απόφαση", το ζήτημα του πλαισίου δεν θα ήταν σημαντικό. Σε χαμηλότερα ποσοστά όμως, είναι η απόλυτη καταστροφή.
Οικονομική και κοινωνική.
Είναι εγκληματική η διαπραγμάτευση χωρίς αλλαγή του πλαισίου πλειστηριασμών εξ αρχής. Η κατάληξη θα είναι καταστροφική τόσο για τους δανειολήπτες όσο και για το σύνολο των φορολογουμένων - καταστροφική για τις τράπεζες αρχικά με τη ζημία να περνάει στους φορολογουμένους. Κοινωνική και οικονομική αποσάθρωση, δηλαδή.
Προδιαγεγραμμένη!
Τρέμω με την ελαφρότητα της επικοινωνιακής διαχείρισης - τίποτε άλλο δε γίνεται. Η προστασία της πρώτης κατοικίας (και όλων των κόκκινων δανειοληπτών που αφελώς, αμετροεπώς ή συνειδητώς ψευδόμενος διεκήρυσσε ο πρωθυπουργός στις προγραμματικές) έγινε "προστασία των αδυνάμων". Να δούμε πώς τους βρίσκει ΑΥΤΟ το κράτος σε μερικές εβδομάδες και τους προστατεύει νομοθετικά! Όποια νομοθετική ρύθμιση θα οδηγήσει σε πολυπολλαπλασιασμό των "αδυνάμων" και διαιώνιση του προβλήματος - βεβαίως με τα κοράκια του κυκλώματος των πλειστηριασμών και τους τοκογλύφους - τους πραγματικούς, όχι τους Βησιγότθους - να τρίβουν τα χέρια τους.
Αλλαγή του πλαισίου πλειστηριασμών, λοιπόν, ΤΩΡΑ - πριν ή μαζί με την ενδεχόμενη συμφωνία με τους θεσμούς.
Όχι για προστασία γενικώς και αορίστως, αλλά για δίκαιη κατανομή του κόστους της προστασίας που θα επιλεγεί.
Η λύση θα ήταν τα κουρέματα.
Οι τράπεζες, ακόμη και εάν το ήθελαν, δεν μπορούν να το κάνουν γιατί βάζει μπουρλότο στο σύνολο των δανείων - και των καλών. Οι τραπεζίτες προτιμούν τη διαιώνιση του προβλήματος, για να σωθεί η θέση τους στην μη-τραπεζική δραστηριότητα της επόμενης μέρας.
Πάνω από το μισό του ΑΕΠ που χάθηκε κατά την κρίση ήταν από τις κατασκευές - το νόμιμο και καταγεγραμμένο, όχι τα μαύρα της οικοδομής και της ασφάλισης!
Η διαιώνιση του προβλήματος ή η παραπομπή του στις καλένδες καταδικάζει και το τραπεζικό σύστημα (όχι τραπεζίτες!) και την ανάπτυξη.
Πώς μπορεί να προσφερθούν κουρέματα στους δανειολήπτες;
Καλώς ή κακώς, μόνο μέσω της πώλησης των δανείων στα επάρατα funds.
Όσο κι αν ακούγεται παράταιρο στη φιλολογία περί κερδοσκόπων, είναι και η λύση που μπορεί να προσεγγίσει μια κάποια κοινωνική δικαιοσύνη. Ο κοιλαράς διαχειριστής με το πούρο, δεν έχει κανένα λόγο να βουρλίζεται με τον άνεργο που χρωστάει το σπίτι του στα δυτικά προάστεια - του περνάει το κούρεμα που πήρε από την τράπεζα κατά την αγορά και ησυχάζει. Ο κοιλαράς διαχειριστής με το πούρο θα ξεσκίσει όμως τον "αναξιοπαθούντα" στα χαρτιά, ελεύθερο επαγγελματία ας πούμε, που φοροδιέφευγε και φοροδιαφεύγει - ή το λαμόγιο δημόσιο υπάλληλο που συμπλήρωσε τα μαύρα του με τραπεζικό δανεισμό για την προίκα της κόρης.
Η "άλλη" λύση, πέρα από την ατελέσφορη διαπραγμάτευση με τη Ντέλια για τους πλειστηριασμούς είναι η προσέλκυση (γιατί όχι και η δημιουργία) "φιλικών" funds. Φιλικών υπό την έννοια πως συμφωνούν με βασικές επιλογές για την εκκαθάριση των κόκκινων δανείων και συνεργάζονται με την κυβέρνηση και τις τράπεζες - όχι στο επίπεδο των δανείων αλλά σ' αυτό των πολιτικών εκκαθάρισης.
Προφανώς θα βγάλουν κέρδη, προφανώς η ζημία θα καταγραφεί από τις τράπεζες (και θα γίνει δημόσιο χρέος).
Η ζημία όμως θα είναι πολύ μικρότερη από τη διαιώνιση του προβλήματος.
Ακόμη και οι κοινωνικές επιπτώσεις θα είναι μικρότερες.
Τέτοιες λύσεις μπορεί να υπάρξουν.
Μπορεί κανείς εύκολα να φέρει στο μυαλό του ποιοί μπορεί να μη θέλουν ούτε καν να μπουν στο τραπέζι τέτοιες λύσεις.
Το δυστύχημα είναι πως και η υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνησή μας δεν ενδιαφέρεται (ή δεν καταλαβαίνει) για τίποτε άλλο πέρα από φθηνό μεν καταστροφικό όμως, φιλολαϊκισμό.
Καταστροφικό και γι αυτούς που υποτίθεται πως προστατεύει.”
.gif)
.gif)
