“ Αν αναδύεται κάτι από το πολυνομοσχέδιο που αφορά τα προαπαιτούμενα του νέου μνημονίου, δεν είναι τόσο οι φόροι, προβλέψιμοι, όσο οι δρακόντιες διατάξεις είσπραξης των δικαιωμάτων του δημοσίου, ακόμα και σε εισοδήματα ανύπαρκτα, όπως τα ανείσπρακτα ενοίκια.
Η κυβέρνηση, παίρνοντας πίσω προηγούμενες ευνοϊκότερες διατάξεις που εκείνη είχε εισαγάγει, θεσμοθετεί κατασχέσεις, φυλακίσεις, διώξεις σε όσους χρωστούν φόρους η ασφαλιστικές εισφορές.
Το κράτος έχει καταστεί μέσω πλήθος νόμων και ρυθμίσεων ένας προνομιακός πιστωτής που έχει όλα τα δικαιώματα έναντι των οφειλετών του, εφαρμόζοντας τα με καταχρηστικό τρόπο έναντι παντός άλλου, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται συστηματικά να εκπληρώσει τις δικές του υποχρεώσεις έναντι των δικών του πιστωτών, των ιδιωτικών επιχειρήσεων στις οποίες χρωστάει, εμπορεύματα η επιστροφές φόρων, παραβαίνοντας έτσι τον δικό του νόμο (4152/2013) με τον οποίο ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο η Ευρωπαϊκή οδηγία 2011/7/77 σχετικά με τις εξοφλήσεις χρεών, ιδιωτικών και δημόσιων.
Η περίπτωση των ενοικίων είναι ενδεικτική. Η δυνατότητα των ιδιοκτητών να εκχωρούν τα ανείσπρακτα ενοίκια στο κράτος έναντι δικών τους χρεών μετέτρεπε ένα χρέος μεταξύ ιδιωτών σε χρέος προς το δημόσιο, που έχει άλλη, αυστηρότερη, νομική αντιμετώπιση. Η κατάργηση της δυνατότητας, σωστή στην ουσία της, αφού παραβίαζε την αρχή της ίσης αντιμετώπισης των ιδιωτικών χρεών, οδηγεί τώρα στην φορολόγηση ανύπαρκτου εισοδήματος, χωρίς καμία νομική δυνατότητα αμφισβήτησης των πιθανών δρακόντιων διατάξεων είσπραξης. Παρόμοια αντιμετωπίζονται, εδώ και χρόνια και οι επιχειρήσεις, που φορολογούνται για ανύπαρκτα εισοδήματα, εκείνα των ζημιών που έχουν επισωρεύσει από τους χρεοκοπημένους πελάτες τους.
Η ενίσχυση των δικαιωμάτων του κράτους, σαν προνομιακού πιστωτή έναντι παντός άλλου, παραβιάζει τον ανταγωνισμό και το κράτος δικαίου. Πολύ δε περισσότερο αφού το κράτος και οι δαπάνες του έχουν δεσπόζουσα θέση στην εγχώρια οικονομία, συμμετέχοντας με 60% στις γενικές δαπάνες της κοινωνίας μας.
Καμία απορία που εντείνεται συνεχώς, μαζί με την κρίση, το αίσθημα ασφυξίας και αδικίας που κυριεύει τους πάντες, τόσο τους πολίτες, όσο και τις επιχειρήσεις.
Οι ευθύνες διαχέονται τόσο στο εγχώριο πολιτικό σύστημα, όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά και στην αντιπολίτευση, όσο και στους ξένους πιστωτές μας, οι οποίοι έχουν πιέσει να θεσπιστούν εδώ διατάξεις που δεν θα διανοούνταν να ισχύσουν στις δικές τους πατρίδες. Θύματα όλοι σε έναν κυρίαρχο μύθο, εκείνο των «πλούσιων Ελλήνων» που δεν θέλουν να πληρώσουν φόρους, από βίτσιο.
Αλλά και η κοινή γνώμη είναι αρωγός, αφού ότι κάνει το κράτος είναι "καλά καμωμένο".
Η προνομιακή προστασία των δικαιωμάτων του κράτους θα καταστρέψει στο τέλος την κοινωνική συνοχή, που υποτίθεται είναι η νομιμοποιητική του βάση.”
.gif)
.gif)
.gif)