“ Ή μάλλον αντίληψης της κρίσης, γιατί η κρίση προϋπήρχε, τόσο ως κρυμμένο έλλειμμα, όσο και ως κρίση αξιών.
Για όσους δεν έζησαν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ή την δικτατορία (και χωρίς να κάνω άλλες συγκρίσεις πλην της χρονικής) η εμπειρία αυτής της κρίσης μας δίνει ένα βιωματικό χρονικό πλαίσιο σύγκρισης:
Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος κράτησε σε όλο του το εύρος και τα μέτωπα ακριβώς έξι χρόνια, η δε χούντα κράτησε μεν επτά και κάτι αλλά από τα έξι είχαν αρχίσει να φαίνονται οι ρωγμές στο καθεστώς.
Είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η δε αντίληψη μας για τον χρόνο μάλλον διαστέλλεται από την ένταση των γεγονότων και των προβλημάτων.
Το χειρότερο είναι ότι με την μαζική έξοδο εκατοντάδων χιλιάδων ταλαντούχων, πτυχιούχων και εργατικών νέων (η έκταση της οποίας πιστεύω - και με βάση τα όσα ακούω σχεδόν απ'όλους τους γνωστούς μου - δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτή και θα μεταβάλλει το δημογραφικό προφιλ της Ελλάδας), με την συνεχιζόμενη κρίση του πολιτικού συστήματος και με μία κυβέρνηση που πρέπει να εφαρμόσει ένα κακό πρόγραμμα στο οποίο δεν πιστεύει (αλλά το οποίο είναι μονόδρομος μέχρι να υπάρξει κάτι καλύτερο) κλείνουμε έξι χρόνια χωρίς να υπάρχει φως στο τούνελ.
Εάν ποτέ χρειαζόμασταν απόδειξη για το πόσο ιστορικά σημαντική είναι αυτή η κρίση τότε νομίζω ότι και μόνο η διάρκεια της αρκεί.
Τα χρόνια περνάνε και ο μεγαλύτερος κίνδυνος πλέον είναι είτε να εσωτερικεύσουμε ένα αφήγημα εθνικής κατωτερότητας και μειονεξίας (το οποίο όσο μένουμε αδρανείς θα γίνεται πραγματικότητα), είτε να τροφοδοτήσουμε το εντελώς αντιφατικό αλλά πάντα επίκαιρο αφήγημα της ανωτερότητας και της αυτοθυματοποίησης.
Νομίζω ότι το πρώτο βήμα εξόδου από την κρίση είναι να πιστέψουμε ότι μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση.”
.gif)
.gif)
.gif)