Thessallloniki: Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης δεν χωρά πλεονάσματα

“Θα σταθώ σε ένα μόνο σημείο της διαπραγματευτικής εικόνας της ελληνικής κυβέρνησης. Στην αποδοχή, εκ μέρους του υπ. Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη, «πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 1- 1,5%, ακόμη και αν χρειασθεί να ακυρωθούν κοινωνικά προγράμματα».

ThessTickets || μόνο τις τιμές ΔΕΝ απογειώνουμε

Ήταν μια ξεκάθαρη υποχώρηση, πριν μάλιστα ξεκινήσει η ουσιαστική διαπραγμάτευση, η οποία ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή γιατί ακυρώνει αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκάλεσε «επείγουσα αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» και που το τοποθέτησε, πολύ σωστά, στο επίκεντρο του προγράμματος του.
Με καταγραφή Οκτωβρίου 2014, οι άνεργοι ανέρχονται σε 1,2 εκατομ. και από αυτούς επιδοτείται λιγότερο από το 15%. Επομένως για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους υπάρχει οξύτατο πρόβλημα καθαρής επιβίωσης. Ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί να αντιμετωπισθεί με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, που έχει ήδη, προγραμματικά, εξαγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον με προϋπολογισμούς που απαιτούν πρωτογενή πλεονάσματα.

Αυτό που ένας διαπραγματευτής, επηρεασμένος από το σύνδρομο του διαπραγματευτή***, μπορεί να προτείνει με χαρακτηριστική άνεση θεωρώντας το σαν αριθμό μικρό και ελάχιστο, για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην προσωπική τους αξιοπρέπεια και στην διαρκή ζητιανιά ή ακόμη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.

Ήδη υπάρχουν σαφείς προειδοποιήσεις από συλλογικότητες που εμπλέκονται σε δράσεις κατά της ανθρωπιστικής κρίσης ότι σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, σαν συνέπεια αυτής της κρίσης, δημιουργούνται επιπτώσεις υγείας δύσκολα αναστρέψιμες. Αυτό αφορά ιδιαίτερα και μικρά παιδιά που, στην αρχή της ανάπτυξης τους, υποσιτίζονται.

Επομένως, αν θέλουμε να μιλήσουμε στη γλώσσα της κοινωνίας και όχι στη γλώσσα των ψυχρών αριθμών της διαπραγμάτευσης, τυχόν αποδοχή πρωτογενών πλεονασμάτων από την ελληνική κυβέρνηση θα σήμαινε περαιτέρω ώθηση πολλών χιλιάδων ανθρώπων σε απελπισία και σε κινδύνους για την υγεία τους και τη ζωή τους.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε ότι, πιθανότατα, ένας εξωτερικός αντικειμενικός παρατηρητής θα μπορούσε να έχει ξαφνιαστεί δυσάρεστα από το γεγονός ότι στις εξαγγελίες των νέων υπουργών, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, υπήρξε σιωπή για τους ανέργους, ενώ τόσα άλλα προβλήματα θίχθηκαν και τόσες άλλες κοινωνικές κατηγορίες, καταρχήν στα λόγια, ωφελήθηκαν.

Υπήρξαν ρεπορτάζ που παρουσίαζαν ισπανούς και ιταλούς ριζοσπάστες να είναι δυσαρεστημένοι με το ότι στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν συμμετέχουν, σαν πρώτοι υπουργοί, γυναίκες και να ζητάνε ουσιαστικά ποσόστωση. Κατά τη γνώμη μου η σημαντικότερη ποσόστωση αυτή τη στιγμή και προκειμένου να υπάρχει μια κρίσιμη αντιστοίχιση με την κοινωνία, θα ήταν το 30% των υπουργών να προέρχεται από πραγματικούς ανέργους, όπως και το 30% των μελών της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ να είναι, επίσης με ποσόστωση, άνεργοι ...”

*** Το σύνδρομο του (κοινωνικού και πολιτικού) διαπραγματευτή:
“Το σύνδρομο αυτό αναφέρεται στον ψυχισμό του διαπραγματευτή, ο οποίος μετά από συνεχείς και εκτεταμένες σε χρόνο διαπραγματεύσεις, τείνει να χάνει την ικανότητα της κοινωνικής του ενσυναίσθησης και να εργαλειοποιείται έτσι η σκέψη του. Αυτό συμβαίνει γιατί η απομόνωση του διαπραγματευτή και οι ίδιες οι διαπραγματεύσεις δημιουργούν τη δική τους δυναμική και επομένως μια ιδιαίτερη πραγματικότητα, στην οποία, σε αυτήν κυρίως ή και αποκλειστικά, επιζητά να ανταποκριθεί ο διαπραγματευτής.”