Η τελευταία παράσταση ...

“... ενός κακού και ετεροκαθοριζόμενου θεάτρου κομπάρσων
που ονομάζεται πολιτική ζωή.
Το χειρότερο είναι ότι ονομάζεται πολιτική αντιπροσώπευση.


Το χείριστο διακυβέρνηση της χώρας.
Μία έννοια η οποία τους είναι άγνωστη.
Είναι ορατό το κενό της αληθινής επαρκούς πολιτικής.
Αυτό είναι το κοινό αίσθημα ενός χειραγωγούμενου και αυτοπαγιδευόμενου
στην μηχανή του παρακμιακού θεάτρου, λαού.
Είναι περίοδος απελευθέρωσης από τους εγκλωβισμούς και ενηλικίωσης του.
Όχι ανακύκλωσης στην οπισθοδρόμηση η οποία παρουσιάζεται
με την μάσκα του νέου και οδηγεί στην συνέχεια των αδιεξόδων ...”
Άλλο πολιτικό κόμμα, πολύ περισσότερο πολιτικό κίνημα και άλλο η αγωνιώδης προσπάθεια ενός τυχαίου πολιτικά υποκείμενου να σκεπάσει τα προμελετημένα εγκλήματα και την ενοχή του.
Για την «Τερατογονία» και το «Όνειδος» της Δημοκρατικής παράταξης και της χώρας στα «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος (2005)», «Ελληνική Πολιτική Παιδεία – Η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη (2012)».
Η πρέπουσα απάντηση των Ελλήνων Πολιτών σε αυτά τα υποκείμενα θα κρίνει την μετάβαση, το πέρασμα της κοινωνίας από την φαυλοκρατία στη Δημοκρατία και την Εθνική Αξιοπρέπεια.



Μην χάσετε για κανένα λόγο ... αξίζουν τον κόπο


Δημοφιλείς αναρτήσεις