“Η πτώχευση θεωρείται «αναφαίρετο δικαίωμα» στις Η.Π.Α. – ενώ οι αδύναμοι οφειλέτες πρέπει να οργανώνονται σε ομάδες, για να μπορούν να αντιμετωπίζουν τις κατασχέσεις, καθώς επίσης τις άδικες επιθέσεις των δανειστών τους.
Αποτελεί κεκτημένο του κάθε Αμερικανού Πολίτη, από το 1898 και μετά, να καταφεύγει στο Κεφάλαιο VII (ρευστοποίηση) ή XIII (εθελοντική προσωπική αναδιοργάνωση) – με την πτώχευση να θεωρείται ως «αναφαίρετο δικαίωμα», σχεδόν ίσο με τη ζωή, την ελευθερία, καθώς επίσης με την αναζήτηση της ευτυχίας».
Το σκεπτικό της όλης διαδικασίας είναι το ότι, ο αμερικανικός νόμος υπάρχει για να ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα – για να διευκολύνει τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων.
Το σκεπτικό της όλης διαδικασίας είναι το ότι, ο αμερικανικός νόμος υπάρχει για να ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα – για να διευκολύνει τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων.
Αυτό σημαίνει με τη σειρά του πως πρέπει να δίνονται στους ανθρώπους περισσότερες από μία ευκαιρίες, εάν ναυαγήσουν τα σχέδια τους – επιτρέποντας σε αυτούς που αναλαμβάνουν τον κίνδυνο, να μάθουν μέσα από τις δοκιμές και τα λάθη τους.Το γεγονός δε ότι, πολλοί από τους πιο επιτυχημένους αμερικανούς επιχειρηματίες, όπως ο Henry Ford ή ο John H. Heinz (γνωστός από το κέτσαπ), απέτυχαν και χρεοκόπησαν στις πρώτες προσπάθειες τους, ξεκινώντας από την αρχή, επιβεβαιώνει τη λογική και την ορθότητα του νόμου – ο οποίος οφείλει πάντοτε να διευκολύνει τους ανθρώπους και όχι να τους «κατατρέχει» ...”