Δυστυχώς όμως, η προσπάθεια δεν απέδωσε τ’ αναμενόμενα, ή σωστότερα, απέτυχε σχεδόν πλήρως. Οι τιμές των βασικότερων καταναλωτικών αγαθών-υπηρεσιών (τρόφιμα, καύσιμα, ΔΕΗ, κλπ. καταρρίπτουν καθημερινά, το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, … ούτε το ΧΑΑ δεν κάνει τόσα limit-up!). Αρα, τζίφος η υπόθεση.
Πολύ από εμάς αγκαλιάσαμε μ’ ενθουσιασμό την έλευση της τρόϊκας, θεωρώντας, ότι έτσι θα έμπαινε μία τάξη στο ελληνικό κωλοχανείο. Είπαμε, θα έρθουν άνθρωποι ΣΟΒΑΡΟΙ και ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ, με πείρα και ικανότητα επιβολής πειθαρχίας, για ν’ «απολυμάνουν» τη χώρα από τα παράσιτα, τις κατσαρίδες και τα τρωκτικά. Εκ των υστέρων όμως (δηλαδή, εκ του αποτελέσματος), αποδεικνύεται, ότι σφάλαμε, γιατί αυτοί, όχι μόνο δεν εξολόθρευσαν τα ποντίκια, αντιθέτως, έκαψαν και πάνε να ξεσπιτώσουν τους νοικοκυραίους! Και το ερώτημα που τίθεται πλέον, δεν είναι αν οι επιδόσεις της τρόϊκας ήταν κατώτερες των προσδοκιών, αλλά, το εάν εξαρχής ήθελαν όλοι αυτοί οι τύποι, ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ τη χώρα στην επίλυση των προβλημάτων της. Μήπως τελικά, οι «κουτόφραγκοι» μας δούλεψαν ψιλό γαζί και μας κορόϊδευαν από την αρχή?Και κάποια σημεία που χρήζουν επισήμανσης:
1) Το αποτέλεσμα της τεχνητής υποτίμησης, ως προς τα ολέθρια αποτελέσματά του, φαίνεται καταρχήν στην αγορά των ακινήτων, όπου ρήμαξαν τα πάντα (με πρωτεργάτες το Βενιζέλο και στη συνέχεια τον άλλο προκομμένο, τον κύριο ΕΝΦΙΑ, άλλως στουρνο-σαμάρη). ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΤΗ μικρο-ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, τόσο πετυχημένα, που ούτε οι ίδιοι δεν μπορούσαν, να το διανοηθούν. Ρήμαξαν την οικοδομή και ισοπέδωσαν χιλιάδες θέσεις άμεσης και έμμεσης απασχόλησης-εργασίας. Ακόμα και τα πληρωμένα τραπεζικά τσιράκια τους, έχουν αρχίσει να τρέμουν, επειδή βλέπουν να μειώνονται ραγδαία οι καταθέσεις και ν’ αδειάζουν τα ταμεία τους ( βλέπετε, την έπιασε σκορδοκαΐλα την Alpha-Bank για … την ανάπτυξη ) Τίποτε περισσότερο επ’ αυτού, η ιλαρο-τραγωδία είναι γνωστή και κατανοητή ...
2) Ο στόχος της εσωτερικής υποτίμησης ήταν η χαλιναγώγηση της κατανάλωσης. Καταρχήν, σωστό. Όμως, κάπου χάθηκε παντελώς ο έλεγχος και ο λογαριασμός, γιατί με τη μείωση της κατανάλωσης και δεδομένης της εσωστρεφούς δομής της ελληνικής οικονομίας, επήλθε δραματική μείωση του τζίρου της πλειοψηφίας των επιχειρήσεων. Και αν αυτή η μείωση του τζίρου ήταν περίπου 25% (θεωρώντας, ότι ποσοστιαία συμβαδίζει με τη μείωση του ΑΕΠ, όπου ο στόχος που τέθηκε, ήταν η κατά περίπου 25% μείωσή του), που καταλήγουμε? Δυστυχώς, καταλήγουμε στο γκρεμό, γιατί με μείωση τζίρου κατά 20-30% σε μία επιχείρηση, αυτή καταντάει ζημιογόνος και οδηγείται κατευθείαν στη χρεοκοπία. Διασπάται το break even point της επιχείρησης (= το σημείο, στο οποίο το κόστος λειτουργίας και οι δαπάνες της εξισώνονται με τα έσοδά της) και νομοτελειακά κηρύσσει φαλιμέντο.
3) Τα λεφτά που δόθηκαν με τα πακέτα διάσωσης, σε πλείστες όσες φορές κατασπαταλήθηκαν, για να καλύψουν τρύπες των διαπλεκόμενων και κρατικοδίαιτων συμφερόντων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εξωφρενική σπατάλη που έγινε για τη διάσωση του Μεγάρου (αρχι-λαμόγιων) Μουσικής Aθηνών, δηλαδή, για την αποπληρωμή του υφιστάμενου υπέρογκου δανεισμού του. Η υπόθεση γνωστή: σε μια περίοδο σκληρής λιτότητας για τους φορολογούμενους, το κράτος που ξεσκίζει τον Ελληνα απλό πολίτη, μας φόρτωσε με τα δανεικά του ΜΜΑ, μπας και δεν μπορούμε εφεξής, να φοράμε τα συνολάκια ή τις γουνίτσες μας, για ν’ απολαμβάνουμε τις όπερες του Μιλάνου εκεί μέσα. Εδώ τα νοσοκομεία ρημάζουν, οι μαθητές στα σχολεία τουρτουρίζουν το χειμώνα και τα λαμόγια χρηματοδοτούν το Μέγαρο Αρπαχτής, γιατί όπως και να το κάνουμε ρε παιδάκι μου, αν δεν πάμε ν’ απολαύσουμε μουσική παράσταση εκεί μέσα, δεν θα είμαστε ... ολοκληρωμένοι κι’ ευτυχισμένοι άνθρωποι! Δηλαδή, αν έκλεινε αυτό το μπουρδέλο (η καταβόθρα χρήματος), τι θα χάναμε, υπό τις παρούσες συγκυρίες, … τις μελωδίες της ευτυχίας? Ρε ουστ απ’ εδώ, χρηματοδοτούμε από τις τσέπες μας, τις «φιλόμουσες ορέξεις» του κάθε κερατά (για να τρωγοπίνουν οι λογής-λογιών Λαμπράκηδες).
4) Σε συνέχεια και του παραπάνω, τελικά προκύπτει, ότι το πακέτο διάσωσης αναδείχτηκε ως ο καλύτερος σύμμαχος της διαπλοκής, των πολιτικών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, δηλαδή αυτών, που οδήγησαν τη χώρα στο μαρασμό και στη χρεοκοπία. Αυτός είναι και ο λόγος, που έγιναν ασήμαντες μεταρρυθμίσεις και κατά πάσα πιθανότητα, μελλοντικά, τίποτε δεν πρόκειται να συμβεί, ως προς την ουσία του θέματος αυτού. Απλά, θα διαιωνίζεται μία κατάσταση, όπου κάθε λίγο και λιγάκι, θα χορηγείται στον καρκινοπαθή ασπιρίνη (τύπου κυβερνητικός ανασχηματισμός, κ.ο.κ.).
5) Γι’ αυτό λοιπόν τίθεται πλέον το ερώτημα: μήπως τελικά, όλα αυτά που κάνουν, δεν οφείλονται σε άγνοια, έλλειψη εμπειρίας ή ανικανότητα των ξένων εταίρων μας, αλλά σε προσχεδιασμένη σκοπιμότητα? Άλλο κραυγαλέο παράδειγμα-ερώτημα: γιατί ακόμα και σήμερα, οι καρεκλοκένταυροι του ΥΠΟΙΚ εμμένουν σε μία άνευ προηγουμένου φοροεπιδρομή? Και πως είναι δυνατόν, να ορθοποδήσει μία επιχείρηση, όταν της αυξάνεις δραματικά το κόστος λειτουργίας με νέους φόρους? Και σε τι εξυπηρετεί αυτό την ανταγωνιστικότητα της επιχείρησης?
6) Άλλη εξόφθαλμη περίπτωση, που ενισχύει την πεποίθηση, ότι ΚΑΤΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΠΟΛΥ, πλέον εδώ μέσα. Ως γνωστόν, επιδιώκουν το ραγδαίο αποπληθωρισμό στις αξίες (προϊόντα-αγαθά, υπηρεσίες, κλπ.) της χώρας. Το μόνο που κατάφεραν όμως, είναι η δραματική απαξίωση των ακινήτων (γιατί όλα τ’ άλλα, χτύπησαν plafond). Aποτέλεσμα: δημιούργησαν άκρως αντι-επενδυτικές και αντι-αναπτυξιακές συνθήκες στη χώρα, με το δεδομένο ότι η ατελείωτη αποπληθωριστική καταιγίδα οδήγησε, στο ν’ αναβάλλονται επιχειρηματικές αποφάσεις (αν εξαιρέσεις, το «πονηρό» project στο Ελληνικό, όπου εκεί, βρέθηκε ο επενδυτής του αιώνα). Αν π.χ. θέλει σήμερα ένας επιχειρηματίας, ν’ αγοράσει ένα ακίνητο, για να καλύψει επιχειρησιακές του ανάγκες, βλέποντας αυτό το ραγδαίο εξευτελισμό των πάντων στο σχετικό χώρο, θεωρεί ότι στο μέλλον, αυτό που θέλει ν’ αγοράσει, θ’ αξίζει ακόμα λιγότερο (δηλαδή, υπάρχουν σημαντικά περιθώρια περαιτέρω υποχώρησης των τιμών), οπότε αναβάλει ή και ακυρώνει την επένδυση.
7) Άλλη πραγματική τραγωδία: καθώς παγιώνεται η ύφεση, χάνονται οι ελπίδες για επιβίωση (προκοπή) των ικανών και φιλόδοξων νέων ανθρώπων, να εργαστούν στην Ελλάδα. Και ΠΟΥ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ όλα αυτά τα μυαλά, … στην αυλή του κάθε Σαμαρά? Αποτέλεσμα, η αφρόκρεμα, του επιστημονικού-εργατικού δυναμικού της χώρας μεταναστεύει (άλλο που δεν ήθελαν οι ζωντανές οικονομικά χώρες, που συγκεντρώνουν τους καλύτερους). Και τι μένει στην ψωροκώσταινα? Μένουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και οι καφενόβιοι, οι οποίοι, καλά νάναι στην υγεία τους, ωστόσο, με οικονομική προσέγγιση-αξιολόγηση-ορολογία, θεωρούνται, ως «μηδενικής προστιθέμενης αξίας» για τη χώρα.
8) Διάβαζα σ’ ένα άρθρο το εξής: η τρόϊκα, σε πολλές από τις πρόσφατες εκθέσεις της, αναφέρει επί λέξει τη φράση: «ανάπτυξη στην Ελλάδα χωρίς ρευστότητα». Και υπονοούν, ότι τα απαιτούμενα για τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας χρήματα, πρέπει ή μπορούν να προέλθουν από τις καταθέσεις των πολλών πλούσιων Ελλήνων. Βέβαια, εν μέρει έχουν δίκιο, γιατί όντως, υπάρχουν πολλοί πλούσιοι Ελληνες (εντός και εκτός συνόρων). Αυτό που παραβλέπουν όμως, το κυριότερο (ίσως και ηθελημένα) είναι το εξής: αν είχα εγώ πολλά χρήματα στο εξωτερικό, μαλάκας θα ήμουν, να τα φέρω πίσω στην Ελλάδα, για να μου τα φάει ο κάθε γραφικός Στουρναρο-Θεοχάρης (οι διάδοχοί τους είναι πολύ «φρέσκοι», για να τους αναφέρω)? Ποιος ματσωμένος, θα χρηματοδοτούσε σήμερα μία ελληνική επιχείρηση εντός της επικράτειας, με το υφιστάμενο καθεστώς? Προφανώς, εξισώνουν τους «δραπέτες» με τους «κρατούμενους»! Βρε κουστουμαρισμένα υπαλληλάκια, πότε έχει συμβεί στα ιστορικά, να επιστρέφουν οι δραπέτες στις φυλακές, για ν’ ανακουφίσουν τους φυλακισμένους? Και αυτό, οι διασώστες μας το γνωρίζουν καλά, άρα υποκρίνονται, όταν δείχνουν να το παραβλέπουν.Πολλά είπα, τελειώνω:
Συχνά η περίπτωση της ρημαγμένης οικονομικά Ελλάδας παρομοιάστηκε με καρκινοπαθή και η εφαρμοζόμενη (μέσω και των μνημονίων) πολιτική, ως χημειοθεραπεία. Ακούστε λοιπόν, γιατί στα ιατρικά, είμαι μανούλα (!): η θνησιμότητα πολλών καρκινοπαθών, αποδίδεται, όχι τόσο στην εξέλιξη της νόσου αυτής καθεαυτής, αλλά στην κακή επιλογή (ΑΣΤΟΧΙΑ) της θεραπείας, χημειοθεραπείας συνήθως. Αν η θεραπεία (το κοκτέϊλ των χορηγούμενων φαρμάκων) δεν εφαρμοστεί ΣΩΣΤΑ και τελείως ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΑ, λαμβάνοντας υπόψη πρωτίστως όλες τις ιδιομορφίες-ιδιαιτερότητες του ασθενούς, τότε, η ίδια η θεραπεία θα τον ξαποστείλει μία ώρα αρχύτερα. Η χημειοθεραπεία (οι ουσίες που χρησιμοποιεί για την εξόντωση των κακοηθών κυττάρων), δυστυχώς-συνήθως, δημιουργεί ΠΟΛΛΑΠΛΑ μεγαλύτερο πρόβλημα στον ασθενή, επειδή ταυτόχρονα με τα καρκινικά, εξοντώνει τάχιστα (αποδεκατίζει) και όλα τα υπόλοιπα υγιή κύτταρα (αυτό που έχει καθιερωθεί ν’ αναφέρεται ως «παρενέγειες»). Αποτέλεσμα: απογυμνώνεται ο οργανισμός από κάθε ικανότητα φυσικής αντίστασης και άμυνας στη νεοπλασία και τότε … δεύτε τελευταίον ασπασμόν.Δυστυχώς, η μέχρι σήμερα πορεία της χώρας, οδηγεί πλέον μονοσήμαντα στο συμπέρασμα, ότι η συνταγή που χορηγείται σήμερα στον ασθενή «Ελλάδα», επιβεβαιώνει το στίχο ... ΠΗΡΑΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΒΟΛΤΑ, ΟΜΟΡΦΗ ΜΟΥ Παναγιώτα!
Προφανώς, ο «γιατρός» ή είναι άσχετος (αλμπάνης-σκιτζής), ... μάλλον απίθανο, ή κάτι άλλο συμβαίνει ... ”
.gif)