“Όταν με ρωτάει κανένα μικρό παιδί ή ξένος τι σημαίνει η λέξη «λαμόγιο» αποφεύγω τις ετυμολογίες και τα γλωσσολογικά και αφηγούμαι την παρακάτω ιστορία: Πριν αρκετά χρόνια, την περίφημη εποχή των παχέων αγελάδων - τι παχιές δηλαδή έτρωγαν από έναν Πάγκαλο κι ένα Γαργαντούα για πρωινό την ημέρα – με είχε καλέσει ένας «φίλος» μου σε ένα από τα γνωστότερα εστιατόρια του Κολωνακίου.

Σε αυτό το μέρος, πεμπτουσία του δηθενισμού, συχνάζει αυτό που ονομάζουμε Αθηναϊκή καλή κοινωνία, la crème de la crème ήτοι rich and “thick”, κλέβοντας το double entendre από τον Beckett.
Δεν μου άρεσε ποτέ αυτό το μαγαζί, το υπέστην όμως και μουντζώνομαι τώρα, αφού ήμουν παιδί ιδιωτικού σχολείου απόφοιτος 90s, δηλαδή ημιμαθής, με άφθονα συμπλέγματα οπότε ευεπίφορος σε γκλαμουριές και τα τοιαύτα, αφού αν δεν πήγαινες σε αυτά τα μαγαζιά με τις συγκεκριμένες παρέες, ήσουν απόκληρος της κοινωνίας, σε έδειχναν με το δάχτυλό, αν δεν σε πασάλειβαν με πίσσα και πούπουλα, κι έλεγαν την ώρα που περνούσες «την βλέπεις αυτή;
Την είδα να κάθεται χθες δεύτερο τραπέζι πίστα στην Βανδή.
Στο είπα ότι είναι ξεπεσμένη».
Επειδή όμως είμαι μια αηδιαστική δραμακουίνα, που βρίσκεται μόνιμα σε κατάσταση ερωτικής απογοήτευσης, κάπως έπρεπε να διασκεδάσω την διαταραχή μου κι εκούσα άκουσα βρέθηκα στην Χάριτος.
Ο συγκεκριμένος φίλος μου που είναι ένα κακέκτυπο ήρωα θεατρικού του Oscar Wilde είχε χαρακτηριστικό ότι ήθελε να ζει well beyond his means, να πηγαίνει δηλαδή στα «καλύτερα» και να πληρώνουν οι άλλοι.
Κάθε φορά που έβγαινε φρόντιζε να είναι κάποιος στην παρέα τον οποίο έγλειφε και διασκέδαζε – ήταν εξαιρετικά ευφυής με αστείρευτο joie de vivre – που αδιαμαρτύρητα θα πλήρωνε τον λογαριασμό.
Έλα όμως που εκείνη την μέρα δεν του είχαν πάει καλά τα κανονίσματα και είχε ξεμείνει από προστάτη. Έρχεται λοιπόν ο λογαριασμός και τι να κάνει;
Γνώριζε ότι εγώ λόγω αγχώδους διαταραχής κυκλοφορούσα σχεδόν πάντα με περισσότερα από το νορμάλ μετρητά πάνω μου, τεράστιο λάθος αυτό, έτσι είσαι πάντα ο μαλάκας της υπόθεσης.
Σημειωτέον πρέπει να είχα φάει 2 κομμάτια μετριότατο sushi και να είχα πιει ένα ποτήρι κρασί, αφού έφτασα καθυστερημένη και ξινισμένη.
Οι άλλοι είχαν φάει κανονικά.

Αφού ζήσαμε έναν πάλι μπεκετικό διάλογο όπου αυτός είχε λεφτά για τον εαυτό του αλλά όχι να πληρώσει την κοπέλα του, ο φίλος του είχε τα μισά από όσα του αναλογούσαν, είχαν κοντέψει να σπάσουν κουμπαρά για να μετρούν τα ψιλά, ο φίλος μου με παρακαλεί να δώσω εγώ τα λεφτά που υπολείπονταν – για να μην γίνουμε ρεζίλι – και φυσικά να μου τα δώσει κάποια στιγμή αργότερα.
Πολύ αργότερα όμως, μετά από μια αιωνιότητα και μία μέρα.
Όντας εγώ μαθημένη από τους γονείς μου να μην κάνω confrontation για χρηματικά ζητήματα, απολύτως ηλίθια δηλαδή και χωρίς σεβασμό για τα χρήματα, ένα ζώο με λίγα λόγια, συμπλήρωσα τα λεφτά κι άφησα και tip.
Εκεί όμως ήταν το clue της βραδιάς, το τραπέζι ήταν αυτό που λέμε στο όνομά του, οπότε από το tip και τον λογαριασμό θα κρινόταν η «τραπεζιοληπτική» του δυνατότητα.
Όχι ότι άφησα λίγα, απλώς όχι όσο έπρεπε για να φανεί αυτός κιμπάρης.
Μετρώντας λοιπόν τα λεφτά και δυσαρεστημένος από το άθροισμα με κοιτά με νόημα και μου λέει «Αφήσαμε αρκετά;».
Πρώτος πληθυντικός, σας θυμίζει κάτι;
Δεν θα εξιστορήσω τι έγινε μετά, της πουτάνας το κάγκελο, αλλά στο μυαλό μου έτσι είναι το λαμόγιο, κάποιος που κάνει appeal στα χαμηλότερα σου ένστικτα, σε προσκαλεί κάπου, τρώει αυτός, πίνει αυτός και το entourage του, εσύ καμιά μπουκιά και παίζεται, μετά σου πασάρει τον λογαριασμό και σου κουνάει και το δάχτυλο για τους καλούς τρόπους, την αστική ευγένεια και το tip.
Αν το σκεφτείς, το χρέος αυτής της χώρας είναι κατά ένα μεγάλο μέρος tip ...”