Thessallloniki: Μπλόκα: Το “παραμύθιασμα” είναι γλυκό…

Τοπική κρίση και ανάπτυξη …

“ Η κρίση, δυστυχώς, δεν είναι μια λέξη κενή περιεχομένου.
Αντίθετα, είναι γεμάτη από αβεβαιότητα, ανατροπές και καθημερινή πίεση, στην πράξη.
Κι όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε, δυστυχώς, μόλις στους «πρόποδες του ψηλού βουνού».

“ Για Μια Νέα Οικονομική και Βιομηχανική Πολιτική ”

Βέβαια, όλο και συχνότερα, ακούμε «εκπροσώπους» διαφόρων «τοπικοτήτων» να θρηνωδούν «ευγενώς» πάνω στα ερείπια του «ενδόξου» παρελθόντος.

**– Δώστε λεφτά, ρε!…**

Λίγοι από αυτούς, φυσικά, είναι έτοιμοι σήμερα να «θυμηθούν» τους σπαταλημένους πόρους, τις χαμένες αναπτυξιακές ευκαιρίες, τα παχιά λόγια, τους ψηφοθηρικούς καθησυχασμούς όπως και τις οικειοθελείς -βολευτικές, με απλά λόγια- ψευδαισθήσεις του παρελθόντος.

Το κρίσιμο ζήτημα, όμως, παραμένει: η κρίση βαθαίνει και σε πολλούς τόπους τις πατρίδας μας λαμβάνει καταστροφικό χαρακτήρα.

Τι πρέπει να γίνει και τι μπορούμε, πλέον, να κάνουμε;

Εκτιμώ πως μόνο ένα.

Μα, μου φαίνεται πως είναι ιδιαίτερα βασικό.

Οι επιμέρους τοπικές κοινωνίες στην Ελλάδα οφείλουν, επιτέλους, να αφυπνιστούν: πρέπει να κατανοήσουν πως το ζήτημα της τοπικής ανάπτυξης είναι πρώτα απ’ όλα δική τους υπόθεση και δική τους ευθύνη.

**– Να πάρουν το ζήτημα της ανάπτυξής τους πάνω τους.**

Ας γίνει, επιτέλους, αντιληπτό ότι δεν αρκούν οι κοινοτικές επιχορηγήσεις και η επίκληση της «κρατικής προστασίας» για να αποκτήσουν και να διατηρήσουν μια βιώσιμη αναπτυξιακή τροχιά μέσα στη νέα φάση της παγκοσμιοποίησης.

“ Για Μια Νέα Οικονομική και Βιομηχανική Πολιτική ”

Πέρα από τη συνηθισμένη προσφορά κάποιων επενδυτικών κινήτρων -τα οποία πολύ συχνά, άλλωστε, αποδείχτηκαν στην πράξη ανεπαρκή στο να στηρίξουν βιώσιμες και διαρκείς τοπικές αναπτυξιακές τροχιές στην Ελλάδα- η κεντρική, κρατική, αναπτυξιακή παρέμβαση πρέπει πλέον να αντιληφθεί το ρόλο της σε μια νέα βάση, σε μια νέα προοπτική και μ’ ένα νέο συνεκτικό πνεύμα.

Η αξιοποίηση των υπαρχουσών ευκαιριών και των διαθέσιμων πόρων (σε κοινοτικό και εθνικό επίπεδο) είναι οπωσδήποτε κάτι που έχει και θα έχει κρίσιμη σημασία στη διαδικασία στήριξης και καλλιέργειας της τοπικής ανάπτυξης και στην Ελλάδα.

Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι η συνήθης «λογική» απορρόφησης κονδυλίων, στα γρήγορα, χωρίς τη σύγχρονη σύσταση μιας πολλαπλασιαστικής και ποιοτικώς αναβαθμίζουσας, τοπικής και διατοπικής, αναπτυξιακής τροχιάς μέσα στην παγκοσμιοποίηση, μπορεί να έχει πλέον οποιοδήποτε βιώσιμο περιεχόμενο.

Αν αυτό που πράττεις δεν διαθέτει μια παγκόσμια προοπτική επιβίωσης, δεν θα αποδειχθεί ικανό να επιβιώσει μακροπρόθεσμα.

Παράλληλα, η προώθηση της αναπτυξιακής διαδικασίας πρέπει να πάψει να θεωρείται ένα ζήτημα ιδιοτελούς έλκυσης «εύκολων» εισοδηματικών ροών προς όφελος των καλύτερα «δικτυωμένων» τοπικοτήτων: αυτό δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην, ελάχιστα νομιμοποιούμενη σε δημοκρατικούς όρους, διασπάθιση των διαθέσιμων πόρων.

Πρώτα απ’ όλα, γίνεται πλέον φανερό πως δεν ωφελεί σε οποιαδήποτε ουσιώδη αναπτυξιακή προσπάθεια η στείρα διαιώνιση των τοπικών «παραδοσιακών συμμαχιών», των συνηθισμένων “εκλεκτικών” -βλέπε, δηλαδή, κατά βάση κομματικών…- προτιμήσεων του παρελθόντος και των γνωστών άκαμπτων τοπικών νεποτισμών: κι εδώ χρειάζονται ριζικές ανατροπές.

Χρειάζεται, αντίθετα, τοπικώς εστιασμένη συστηματική δουλειά, μελέτες και έρευνες πεδίου, επιστημονικά τεκμηριωμένες εκτιμήσεις και συνθέσεις για την καλλιέργεια νέων βιώσιμων τροχιών ανάπτυξης μέσα στην παγκοσμιοποίηση.

Στην παγκοσμιοποίηση, μέσα στην οποία είμαστε αναγκασμένοι -ευτυχώς ή δυστυχώς- να «κολυμπήσουμε» ως ελληνική κοινωνία. ”