Thessallloniki: Χάρης Βλάδος : Η "επανάσταση" που έχει αργήσει πολύ...

Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, τα τελευταία χρόνια, είναι και παραμένει απογοητευτική, όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να πλασάρει μια ψευδή εικόνα περί «θριαμβευτικής εξόδου από τα μνημόνια» και «απρόσκοπτης ανάπτυξης»…

Φυσικά για αυτήν την κατάσταση δεν φταίει μονάχα η παρούσα κυβέρνηση: Αν για κάτι φταίει, κυρίως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι «πούλησε» παραμύθια περί εύκολης εξόδου από την κρίση. Για να πάρει με δημαγωγικό τρόπο την εξουσία. Στο ό,τι καθυστέρησε δραματικά να καταλάβει που οδηγούσε η ανόητη «διαπραγμάτευση Βαρουφάκη». Που την πληρώσαμε και συνεχίζουμε να την πληρώνουμε πανάκριβα. Και στο ό,τι , στην συνέχεια, συνεχίζει να υλοποιεί με ρυθμό χελώνας όλες τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για να αναδιοργανώσουν ουσιαστικά και βιώσιμα το κοινωνικοοικονομικό μας σύστημα.

“ Για Μια Νέα Οικονομική και Βιομηχανική Πολιτική ”

Αλλά όχι, δεν είναι υπεύθυνη για την δημιουργία της ελληνικής κρίσης. Η κρίση του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος δεν «έπεσε από τον ουρανό». Ήταν σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένη, στον βαθμό που το εθνικό κοινωνικοοικονομικό μας σύστημα, για πολλά χρόνια, απόφυγε να δει και να αντιμετωπίσει τις παθογένειες του, με ψυχραιμία και κουράγιο. Για πάρα πολλά χρόνια κυριάρχησε, η πολιτική ενός άκαμπτου και οπισθοδρομικού κρατισμού, εν τέλει, εντελώς μυωπικού και μονόπλευρου κεϋνσιανισμού. Κεϋνσιανισμού με προοδευτικά επαυξημένες αρνητικές επιπτώσεις. Και, μάλιστα, χωρίς καν να κατορθώσουμε ποτέ να αποκτήσουμε ένα, τουλάχιστον, νοικοκυρεμένο παρεμβατικό-κεϋνσιανό Κράτος .

Κυριάρχησαν – και συνεχίζουν να κυριαρχούν:

Oι ισχυρές «ενσωματωμένες» κρατικοδίαιτες συντεχνίες.

O «πελατειασμός» του πολιτικού συστήματος.

Oι άφθονοι ογκώδεις, σπάταλοι και αναποτελεσματικοί κρατικοί «βραχίονες».

H βαριά φορολογία.

Tο υπερβολικό μέγεθος του εν πολλοίς πλαδαρού και άστοχου δημόσιου τομέα μας.

H εκτεταμένη ανομία και διαφθορά.

Oι ισχυρότατες διαρθρωτικές ακαμψίες και οι άφθονοι περιορισμοί του ανταγωνισμού.

Tα ακλόνητα κεκτημένα υπέρ των «βολεμένων».

Tα εμπόδια στην ανάπτυξη της νέας επιχειρηματικότητας.

Συνεχίζει να κυριαρχεί, εν τέλει, η βαθμιαία αποδυνάμωση της ανταγωνιστικότητας του παραγωγικού κορμού της χώρας μας…

Υπάρχει τρόπος να διαρρήξουμε, άραγε, αυτόν το φαύλο κύκλο της αναπαραγωγής των διαστάσεων της υπανάπτυξης του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος;

Σε αυτήν την κατεύθυνση συνεχίζω να εκτιμώ, εδώ και πολλά χρόνια, πως το ουσιώδες ζήτημα δεν είναι, απλώς, το «λιγότερο κράτος». Ούτε και το «καλύτερο κράτος» ως ζητούμενο μου φαίνεται επαρκές, καθώς αυτός ο χαρακτηρισμός παραμένει πάντοτε αόριστα ηθικολογικός και αμφίσημος.

Συνεχίζω να υποστηρίζω πως χρειαζόμαστε ένα ριζικά επανεστιασμένο κράτος: Με μια νέας λογικής, μετριασμένη και λιτή παρέμβαση, με παρουσία επιτέλους σε χώρους που συνεχίζει να απουσιάζει εξόφθαλμα (όπως η σύνδεση κράτους, πανεπιστημίων και επιχειρήσεω, για παράδειγμα) και με άμεση απόσυρση από χώρους όπου συνεχίζει να μονοπωλεί με καταστροφικά αποτελέσματα (όπως ο κλάδος της ενέργειας, των σιδηροδρομικών μεταφορών κλπ).

“ Για Μια Νέα Οικονομική και Βιομηχανική Πολιτική ”

Παράλληλα όμως, συνεχίζω να υποστηρίζω πως και ο κόσμος των επιχειρήσεων μας οφείλει και αυτός να αναπροσανατολιστεί δραστικά, εστιάζοντας και αναπροσανατολιζόμενος σε τρεις βασικές κατευθύνσεις:

Πρώτα από όλα, πρέπει να στραφεί προς μια όσο το δυνατόν πιο συστηματική προσπάθεια αυτογνωσίας.

Στην συνέχεια, πρέπει να στραφεί προς μια συντονισμένης διπλή προσπάθεια καλλιέργειας επιχειρηματικής φιλοδοξίας αλλά και πραγματισμού.

Και τέλος, πρέπει να στραφεί προς ένα νέο πνεύμα συνεχούς αμφισβήτησης των επιχειρησιακών «βεβαιοτήτων» του χθες και προς μια συστηματική ενίσχυση ενός νέου πνεύματος θαρραλέου πειραματισμού και αφομοίωσης νέας γνώσης.

Εκτιμώ, δε, πως όλα τα προηγούμενα προαπαιτούν μια αρκετά διαφορετικής ποιότητας κοινωνία πολιτών καθώς και μια «διαφορετική» συλλογική συνείδηση από αυτή που είχαμε συνηθίσει να αναπαράγουμε στην κοινωνία μας.

Είναι αλήθεια πως έχουμε καθυστερήσει, ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα, οδυνηρά πολύ. Και αλήθεια επίσης πως πολύ συχνά πισωγυρίσαμε, τα τελευταία χρόνια. Σήμερα, πλέον, εκτιμώ πως μονάχα μια ολοκληρωμένη θεσμική επανάσταση, στην κατεύθυνση του ρεαλιστικού καινοτομικού φιλελευθερισμού, μπορεί, πλέον, να μας σώσει:

Μια επανάσταση ειρηνική, δημοκρατική, πολυδιάστατη και δομική.

Μια επανάσταση που να ακουμπά όλες τις πλευρές της κοινωνικής μας ζωής.

Μια επανάσταση που πρέπει να επιτελεστεί, άμεσα αν είναι δυνατόν, με ταχύτητα και ακρίβεια.

Ας ελπίσουμε πως θα προλάβουμε και θα καταφέρουμε να την υλοποιήσουμε.
Το οφείλουμε, πρώτα από όλα, στα παιδιά μας.