“ Στις μέρες μας η ελληνική οικονομία και κοινωνία διέρχεται μια βαθιά κρίση. Κρίση όχι μονάχα συγκυριακού χαρακτήρα, αλλά μια κρίση βαθέως δομικού μετασχηματισμού.
Και βέβαια δεν μπορεί παρά να προκαλεί έντονο προβληματισμό το γεγονός πως ελάχιστοι «επώνυμοι» -πολιτικοί, δημοσιολογούντες και λοιποί…- σήμερα στον χώρο της καθημερινής δημόσιας αντιπαράθεσης στην Ελλάδα, φαίνονται ικανοί ή/ και διατεθειμένοι να μιλήσουν για αυτήν την κρίση του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, με ειλικρινή, πλήρη, ισορροπημένο και διαυγή τρόπο.
Να μιλήσουν και -ακόμα χειρότερα- ν’ ακούσουν με προσοχή και νηφαλιότητα την «άλλη πλευρά»…
Σε αυτές, δυστυχώς, τις συνθήκες η «κρίση» νοηματικά ακρωτηριασμένη μέσα σε ένα κλίμα εύκολης βεβαιότητας κι ακατάσχετου δογματισμού, έχει διεισδύσει και έχει καταλάβει σταδιακά, υπόγεια και εντελώς άχαρα στο λεξικό του τρέχοντος δημόσιου «διαλόγου» μας…
Ναι, και η «κρίση» εισχωρεί σ’ αυτόν σαν μια λέξη-λάστιχο και σαν ψευτο-διανοουμενίστικο εφεύρημα και όχι ως μια συγκεκριμένη θεωρητική έννοια: δεν αναγνωρίζεται ως μια κρίσιμης σημασίας επιστημονική έννοια που καλείται στην εποχή μας να περικλείσει εννοιολογικά την δυναμική, σύνθετη και πολύπλοκη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Βαθύτερα όμως, το ανεπαρκές «ενδιαφέρον» μας ως κοινωνία και για την ίδια την δυναμική της παγκοσμιοποίησης – το ενοποιητικό, συστημικό κι εξελικτικό όλον που μας επηρεάζει άμεσα κι αναπόφευκτα- συνεχίζει να αποκρυσταλλώνεται, στην μεγάλη πλειοψηφία των σχετικών -δήθεν εμβριθών- συζητήσεων στην Ελλάδα, σε μια ρηχή διχοτομική σύγκρουση, εντελώς ασπόνδυλη και απογοητευτική σε αναλυτικούς όρους:
- άσπρο ή μαύρο…
- Τίποτα παραπάνω…
- Παράδεισος ή κόλαση…
– Σιγά, βρε αδερφέ!
Τι με νοιάζει εμένα η παγκοσμιοποίηση;
Εγώ κοιτάζω τη δουλειά και το συμφέρον μου…
.gif)