“ Συχνά κατηγορούμε τον «λαϊκισμό»…
Δικαιολογημένα…
Αλλά, συνήθως, δεν βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα του…
Υπάρχουν, στην οπτική μου, δυο είδη λαϊκισμών…
Θα τα χαρακτήριζα, αντίστοιχα, ως «ενεργητικό λαϊκισμό» και «παθητικό λαϊκισμό»…
- Ο πρώτος, ο «ενεργητικός», είναι ευθέως εμφανής και κραυγάζων…
Διατυπώνεται με μεγάλες και άτοπες κενολογίες, εισηγούμενος «μαγικές σωτηρίες», «λεφτόδεντρα», «συνωμοσίες των κακών», » επιβουλή του ξένου και άγνωστου» κλπ…
Τα γνωστά…
Αυτός, όμως, είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου… - Ο άλλος, ο «παθητικός», είναι βαθύτερος, σκληρότερος, πιο τοξικός και πιο καταστροφικός…
Δεν εκφράζεται με μεγαλοστομίες, όχι
Είναι μουλωχτός
Αυτός ψιθυρίζει «διαγώνιες αθωώσεις» και «μοιρολατρική εγκαρτέρηση»…
Διδάσκει «ταπεινότητα» και σιωπή στον αδικημένο και έτσι, άοσμα και υποδόρια, προσθέτει δυνατότητα αυθαιρεσίας στον αδικούντα…
Ισοπεδώνει, δήθεν με «πνεύμα ισότητας», τις νοήσεις, τις ικανότητες, την δημιουργικότητα, το έργο, τις πορείες ζωής και παραγράφει, δήθεν με «μεγαλοθυμία», τις ευθύνες του «ποιμνίου»…
Μοιράζει αφειδώς συγχωροχάρτια και καθησυχασμό συνειδήσεων…
Πουλάει συναίσθημα και «ρομαντισμό» και στραγγαλίζει, συχνά χωρίς κανέναν θόρυβο, τον ρεαλισμό και την λογική…
Επικαλείται την «ανάγκη αισιοδοξίας» και το «χαζοχαμόγελο» σε εποχές που κάθε στιγμή αδράνειας πληρώνεται με αφόρητη οδύνη στο μέλλον…
Πουλάει «χαζοχαρούμενο ροζ» και ανάλαφρο «λάιφ-στάιλ» μέσα σε μια πραγματικότητα που σκοτεινιάζει ακατάσχετα, εν τη απουσία μας…
Έτσι, όταν ο πρώτος, ο «ενεργητικός» φωνάζει : «Δεν χρωστάμε σε κανένα…», ο δεύτερος, ο «παθητικός», ψιθυρίζει υπόγεια : «Όλοι ίδιοι είναι… Τίποτα δεν αλλάζει…»…
Γνωστό το ντουέτο: Η κραυγή της κοινωνικής αρρώστιας μας, συνοδευόμενη από το άθλιο παυσίπονο της, το αναισθητικό της, το ναρκωτικό της, αυτό και μόνον…
Και ποιο είναι και το πιο «περίεργο»;…
Ο δεύτερος τύπος λαϊκισμού, φίλοι μου, είναι τόσο βαθιά φυτεμένος στην αντίληψη τόσων πολλών ανθρώπων γύρω μας, οι οποίοι θα αρνιόντουσαν κάθετα τον χαρακτηρισμό «λαϊκιστής»…
Είναι, απλά, απαθείς, αδρανείς, άτολμοι και αδιάφοροι…
Κι έτσι μένουν…
Όμως, εκεί βρίσκεται η πραγματικά μεγάλη δύναμη αυτού του «παθητικού λαϊκισμού»…
Εκεί βρίσκεται το ύπουλο κεντρί του…
Και αυτό κυρίως πληρώνουμε ως κοινωνία, μέσα στην κρίση, ως σήμερα… ”
