Thessallloniki: Ο Χάρης Βλάδος προέβλεπε και έγραφε το 2006

Ετερόδοξη Προφητεία και Παρακινδυνευμένη Πρόβλεψη φαινόταν η Επιστημονική Προσέγγιση – μέσω αναλυτικής διερεύνησης και αξιολόγησης δεδομένων και θεωριών – του λέκτορα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης, του Χάρη Βλάδου, για την σημερινή κρίση, στο ήδη πολυ μακρινό απο σήμερα 2006!!!
Και βέβαια ξέρετε πως τα γραπτά…μένουν!!!

Ψάχναμε να βρούμε τον …Γιάνη τον χαμένο, χωρίς να μπορούμε να δούμε ότι χρειαζόμασταν καινούργια γυαλιά να φωτίσουν την προσωπική και εθνική μας τύφλα.

Γυαλιά που ζητούσαμε να μας δώσει, ως συνήθως, ο έρμος αλλοδαπός τεχνοκράτης, τα οποία μας ανακουφίζουν μέχρι το επόμενο στενό … όταν φτάνουμε … με την ψυχή στο στόμα … όρθιοι ακόμη …

Και όμως…

“ Για Μια Νέα Οικονομική και Βιομηχανική Πολιτική ”

Στο βιβλίο του «Η Δυναμική της Παγκοσμιοποίησης και οι Επιχειρήσεις στην Ελλάδα» εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ Απρίλιος 2006, ο Δρ. Χάρης Βλάδος, αναφέρει ξεκάθαρα τις επιπτώσεις των σημερινών μοντέλων ανάπτυξης και διαχείρισης της Παγκοσμιοποίησης, για την Ελλάδα και τον κόσμο. Μέσω μιας επιστημονικής προσέγγισης των σύγχρονων δεδομένων, στην οποία ενσωμάτωσε την πολυετή διδακτορική του έρευνα στο Παρίσι, δίνει το στίγμα για το που οδηγείται η Ελληνική και Παγκόσμια Οικονομική κοινότητα από τις ίδιες τις επιλογές της.

Με την συστηματική κριτική του σαρώνει τους σχεδιασμούς και τις επιλογές που οδήγησαν την υφήλιο σήμερα στο να ακροβατεί. Πρόκειται, εν τέλει, για ένα επιστημονικά έγκυρο, ουσιώδες, κατανοητό και απόλυτα τεκμηριωμένο, σε θεωρητικούς και εμπειρικούς όρους, ιδιαιτέρως χρήσιμο βιβλίο.

Είναι, κατά κάποιο τρόπο, η Ελληνική θεωρητική απάντηση που δόθηκε ΠΡΙΝ την κρίση.

Και επειδή τα πολλά λόγια δεν αρκούν … διαβάστε:

Στην εισαγωγή του βιβλίου και στην σελ.17 γράφει:

“…Στο βάθος, γίνεται βαθμιαία αντιληπτό ότι κανένα από τα επιμέρους συμπτώματα της ανατροπής θέσεων και βεβαιοτήτων δεν είναι τυχαίο και ασύνδετο σε σχέση με τα υπόλοιπα. Όλα τα φαινόμενα που αναφέρθηκαν προηγουμένως και όλα τα συνακόλουθα νέο-αναδυόμενα ερωτήματα είναι και παραμένουν μεταξύ τους στενά αλληλοεξαρτώμενα και συνεξελισσόμενα και συγκαθοριζόμενα πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και μέσα στην Ελλάδα του σήμερα.”

Στην σελίδα 19 του ίδιου κεφαλαίου της εισαγωγής του βιβλίου του αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά :

“…Και το κυριότερο, όσο αναβάλουμε τον αναγκαίο, πραγματικά ουσιώδη διάλογο περί παγκοσμιοποίησης, ο οποίος βρίσκεται τελικά στη ρίζα όλων των μεγάλων κοινωνικό-οικονομικών σύγχρονων ζητημάτων που μας απασχολούν, τόσο το χειρότερο για την κοινωνία μας ως σύνολο, και στο άμεσο και στο απώτερο μέλλον. Τόσο το χειρότερο για τη μεγάλη πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας και, ιδιαιτέρως μάλιστα, για τα πιο αδύνατα τμήματα της. Καμιά αναβολή και καθυστέρηση δεν είναι χωρίς αναπτυξιακό τίμημα: και το συγκεκριμένο, μάλιστα, φαίνεται πως θα είναι οδυνηρά υψηλό.”

Κεφάλαιο 3. Οι μύθοι σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, σελ.151:

“…Τελικά όλες ο υπεύθυνες ηγεσίες μαζί πρέπει επιτέλους να αρχίσουν να συνεννοούνται και να κάνουν πράξη τις αποφάσεις τους. Όποια και να είναι τα επιμέρους κόστη των αναγκαίων εθνικών περιορισμών και αναπροσαρμογών, κάθε καθυστέρηση σήμερα, κάθε αναβολή λήψης συγκεκριμένων μέτρων σε παγκόσμια κλίμακα θα την πληρώσουμε ακριβά όλοι από κοινού αύριο: και αυτό το αύριο δεν φαίνεται πλέον τόσο μακρινό.”

Και αυτό γραμμένο το 2006 … Διαβάστε ακόμα:

Στο κεφάλαιο: Οι τροχιές της εξέλιξης μέσα στην παγκοσμιοποίηση, σελ.95 λέει:

“…Στο βάθος, οι ίδιες οι επιλογές μας, μέρα με την μέρα, είναι αυτές που κτίζουν τις τροχιές μέσα στην παγκοσμιοποίηση: τα κομβικά σημεία επιλογής μας κτίζουν την δυναμική της παγκοσμιοποίησης. Με την σειρά της η διαλεκτικά διαμορφούμενη συνολική δυναμική της παγκοσμιοποίησης περιορίζει το εύρος των δυνατών επιλογών μας στο μέλλον.”

Και αν δεν σας έφτασε …

Στο κεφάλαιο 3 στις σημειώσεις /αρ.σημείωσης 132/σελ.166 αναφέρει:

“…132.Και οι «μεγάλοι» και οι «μικροί» στις πιο πολλές περιπτώσεις φαίνεται να συνεχίζουν να σκέπτονται στους παραδοσιακούς –και τελικά όλο και πιο αναποτελεσματικούς μέσα στην Παγκοσμιοποίηση- όρους του εθνικού τους, δήθεν, συμφέροντος: πως θα δώσουμε λιγότερα οι μεν πως θα πάρουμε περισσότερα οι δε, από τα ταμεία…. Έτσι, στην πράξη, τα επιμέρους εθνικά κράτη βρίσκουν συνήθως οδυνηρό το να μεταβιβάσουν ουσιώδεις εξουσίες στα υπερεθνικά όργανα της ένωσης, ώστε αυτά να μπορέσουν να λειτουργήσουν με τρόπο συνεκτικό και αποδοτικό για το ενιαίο Ευρωπαϊκό σύνολο. Παράλληλα το αέναο «δώσε για να πάρεις» και οι συνεχείς «Ενδό-Οικογενειακοί» συμψηφισμοί, σπάνια φαίνεται να οδηγούν σε μια δυναμική μεγιστοποίηση των οφελών και σε μια ελαχιστοποίηση του κόστους προσαρμογής για το σύνολο της Ευρώπης.”