Γελοιογραφία: Χρήστος Παπανίκος

“Με ελπίδες για μια νέα ηγεσία πραγματικά φιλοευρωπαϊκή, ανοιχτόμυαλη, μεταρρυθμιστική, αποφασισμένη, σταθερή και ικανή για νέες συνθέσεις, που θα βγάλουν, επιτέλους, την κοινωνία μας από τον φαύλο κύκλο της κρίσης...
Για ένα πραγματικά ευρωπαϊκό μέλλον στην πατρίδα μας...”

Επιμένουμε Ευρώπη ...

“ Τώρα που ξανανάβουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια το μυαλό γυρίζει, θέλεις δεν θέλεις, στις μεγάλες αγωνίες και τις ανατροπές που μας επιφύλαξε η χρονιά που πέρασε. Και σκέφτεσαι, αναγκαστικά, και για το μέλλον…
Όντως, ο χρόνος που πέρασε ήταν οδυνηρά πυκνός σε πολιτικές αναμετρήσεις και γεγονότα. Τον ζήσαμε, άγρια, στο πετσί μας. Και τις μεταβολές που έφερε θα τις νοιώθουμε για πολλά ακόμα χρόνια στην ζωή μας, έτσι ή αλλιώς.
Γιατί, στην πραγματικότητα, όσο και να μην γίνεται άμεσα αντιληπτό, μέσα στην σιωπηλή ροή της καθημερινότητας, η Ελλάδα δεν είναι, πλέον, η ίδια μετά από αυτόν τον δύστροπο χρόνο που πέρασε. Έχει αλλάξει βαθιά, δραστικά και ανεπίστρεπτα, μέσα σε 12 μονάχα μήνες. Και, δυστυχώς, όχι προς το καλύτερο…
Η αβεβαιότητα, ο λαϊκισμός, ο ερασιτεχνισμός, η «κωλοτούμπα» βασιλεύει, σε όλα τα επίπεδα. Και δοκιμάζεται άγρια η θεσμική αντοχή της πολιτείας μας, σε πολλά μέτωπα: Στην οικονομία, στην δημόσια τάξη, στην παιδεία, στην υγεία, σχεδόν παντού…
Αναμενόμενο, θα πείτε. Φυσικά. Αυτό, όμως, επέλεξε πλειοψηφικά η κοινωνία μας. Και έκανε μεγάλο λάθος, όπως αποδεικνύεται, πλέον, καταφάνερα και πανταχόθεν …

Κι όμως, κοιτώντας πίσω, δεν ήταν όλα στα χαμένα, πέρυσι…
Το «Μένουμε Ευρώπη», το «Ναι», ήταν στα μάτια μου η πιο κρίσιμη, η πιο περιεκτική, αλλά και η πιο αισιόδοξη στιγμή αυτού του άσχημου για την πατρίδα, έτους. Στην κορύφωση του πυρετού λες, μια πρώτη αντίδραση ίασης. Ναι, μέσα στον κυκεώνα που προκάλεσε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αναδύθηκε και κάτι θετικό, τελικά…
Στο «Μένουμε Ευρώπη» ζήσαμε και συμμετείχαμε, πρώτη φορά ως κοινωνία, σε ένα μαζικό φιλοευρωπαϊκό κίνημα: Αυθόρμητο, ασυντόνιστο, ακομμάτιστο, πολυσυλλεκτικό, πολυπρόσωπο και πολυκεντρικό. Ένα κίνημα «χωρίς έναν Μεσσία», γέννημα του δικαιολογημένου φόβου της κοινωνίας μας απέναντι στην προοπτική της τελικής αποβολής της από το Ευρωπαϊκό μέλλον της και της οριστικής «βαλκανοποίησης» της. Ένα κίνημα, ξέσπασμα της αγωνίας του νουνεχούς και εξωστρεφούς φιλοευρωπαϊκού κομματιού της χώρας μας…

Γιατί, όμως, υποστηρίζω πως είναι αισιόδοξο αυτό το σημείο;

Δεν αποδείχθηκε μειοψηφικό;

Δεν ηττήθηκε;

Τι να περιμένει κανείς κι από αυτό, πλέον;

Δεν τέλειωσε κι αυτό;

Όχι, φίλοι μου.

Το «Μένουμε Ευρώπη» ήταν, είναι και θα είναι καθοριστικό για το μέλλον μας.
Δεν είναι, μόνον, πως γέμισε με εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών το Σύνταγμα και τις πλατείες των μεγάλων ελληνικών πόλεων.
Δεν είναι, μονάχα, πως κατάφερε να στεγάσει το 39% της ψυχραιμίας του λαού μας.
Δεν είναι , μόνον, το ότι δεν «καπελώθηκε» και δεν «καπέλωσε» και μέσα στις δύσκολες στιγμές τις επαπειλούμενης οριστικής «εξόδου» μας.
Είναι πως απ’ το εσωτερικό του ξεπήδησαν και συνεχίζουν και σήμερα να γεννιούνται, από την «βάση», στην πράξη, νέες, υγιείς, μετριοπαθείς και αξιόμαχες φωνές και δυνάμεις.

Νέες ιδέες, νέες προτάσεις και αρκετά νέα αξιόπιστα πρόσωπα.
Ακόμα σχετικά σιωπηλά, με μικρή αναγνωσιμότητα και επικοινωνιακό βεληνεκές στην κοινωνία μας, ΝΑΙ.
Ακόμα στα πρώτα στάδια πολιτικής ζύμωσης και ευθυγράμμισης τους, ΝΑΙ.
Αλλά η δυναμική της μετεξέλιξης, της ανατοποθέτησης και του πολιτικού μετασχηματισμού του «Μένουμε Ευρώπη» είναι ήδη εδώ. Διακομματική, συνεργασιακή, πολύπλευρη, ανοικτή, συνθετική.
Πλέον, φέρνοντας στην επιφάνεια του εθνικού πολιτικού γίγνεσθαι το κρισιμότερο ζητούμενο του παρόντος και του μέλλοντος μας.
Το πώς, επιτέλους, η κοινωνία μας θα αφήσει πίσω της το πτώμα του «παλιού».
Και θα χτίσει το «νέο», με έναν τρόπο υγιή, ισόρροπο, μακρόπνοο και ουσιώδη.
Η εποχή της συστηματικής αναζήτησης μιας Συνθετικής Πολιτικής Πρότασης εξόδου από την κρίση, ευρωπαϊκής, μεταρρυθμιστικής και αποφασισμένης για βαθιές αλλαγές, ανατέλλει πλέον.

Θα είμαστε, και πάλι, εδώ.

Κι ακόμα πιο έτοιμοι…. ”