“ Το δράμα της Ελλάδας μετά το 2010 δεν είναι η άνοδος του θεάτρου του παραλόγου, του λαϊκισμού και του εξτρεμισμου - αυτά είναι εν μέρει συμπτώματα - αλλά ...
... ή κατάσταση αποσύνθεσης, διχόνοιας, αλληλοσπαραγμου, εγωκεντρισμου και εντελώς αβάσιμης αλαζονείας που μαστίζει τον ευρύτερο χώρο του μεταρρυθμιστικού και φιλελεύθερου κέντρου.
Δεν μιλάω καν για αποδοχή κοινών στόχων ή προσεγγίσεων πχ απέναντι στον κίνδυνο εθνικής καταστροφής.
Μιλάω για αποδοχή των ελάχιστων και αυτονόητων όρων με τους οποίους γίνεται ο διάλογος και η πολιτική συνύπαρξη στο υποτίθεται μετριοπαθές φάσμα του πολιτικού συστήματος.
Με στεναχώρια βλέπω ανθρώπους που εκτιμάω απεριόριστα, οι οποίοι έχουν προσφερει και έχουν να προσφέρουν παρά πολλά, να ξεκατινιαζονται, να αλληλομπλοκαρονται και να υποπίπτουν στην αντίφαση της μη ανοχής την οποία οι ίδιοι καυτηριάζουν για δευτερογενή ή προσωπικά ζητήματα.
Είμαστε όλοι κατώτεροι των περιστάσεων.
Συλλογικά.”
