“Εργοδότης θέλοντας να ανταμείψει ένα σκληρά εργαζόμενο υπάλληλο αύξησε τον μικτό μηνιαίο μισθό του από τις €2.500 στις €3.500. Η αύξηση αυτή κόστισε €1.246 στον εργοδότη.
Ο εργαζόμενος έλαβε επιπλέον καθαρές αποδοχές €396 και το κράτος εισέπραξε επιπλέον έσοδο €850, δηλαδή το 68,2% της αύξησης πήγε στο κράτος!
Κυριολεκτικά η αριστεία του εργαζόμενου ανταμείβει το κράτος και ο εργαζόμενος μένει με την... ηθική ικανοποίηση ότι με την υπεραπόδοση της εργασίας του συνεισφέρει στη βελτίωση των δημοσίων οικονομικών”
Έστω εταιρεία του επονείδιστου και κατάπτυστου ιδιωτικού τομέα που θέλει να ανταμείψει τους πολυτιμότερους εργαζομένους της με υψηλούς μισθούς.
Έστω ότι για έναν συγκεκριμένο, πολύ αξιόλογο, θέλει να δαπανήσει το ποσό των €6228.
Πόσα από αυτά λέτε ότι παίρνει ο εργαζόμενος αυτός καθαρά στην τσέπη κάθε μήνα;
Θα σας πω εγώ.
€2780 παίρνει.
Το κράτος (με τις ασφαλιστικές και τις φορολογικές εισφορές) ξέρετε πόσα παίρνει;
Τα υπόλοιπα.
€3448.
Υπάρχουν προηγούμενα τέτοιων επαγγελματικών σχέσεων, ειδικά στο επονομαζόμενο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου.
Στη δικιά μας περίπτωση η, επαναλαμβάνω, κατάπτυστη και καταγέλαστη ιδιωτική επιχείρηση πληρώνει για κάθε ακριβό της υπάλληλο όσα θα έπαιρνε άλλος ένας, και μερικά ακόμα ρέστα παραπάνω, στο κράτος.
Για μικρότερες αμοιβές η αναλογία είναι μικρότερη, αλλά παραμένει αξιοθρήνητη.
Αυτά βέβαια είναι πράγματα που όσοι έχουν προσλάβει ανθρώπους ή έχουν δικές τους επιχειρήσεις τα ξέρουν εδώ και χρόνια.
Όπως επίσης ξέρουν ότι με τέτοια εργοδοτικά κόστη, σε πολλές από τις εγχώριες αγορές μια επιχείρηση δεν βγαίνει με τίποτα, δε μπορεί να λειτουργήσει, και μπορεί να επιβιώσει μόνο με έναν τρόπο, που δε λύνει το πρόβλημα κανενός:
Φοροδιαφεύγοντας.
.gif)
.gif)
.gif)