“Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης η εργασία και προπαντός η σκληρή και αποδοτική εργασία, ήταν αξία περιθωριοποιημένη και αποδιοπομπαία. Η φορολογία της ήταν σκληρότερη από οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα.
Το «ασφαληστρικό» αναδιανεμητικό σύστημα ειδικότερα φορολογούσε κρυφά επί δεκαετίες τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα που δούλευαν σκληρότερα κι απέδιδαν περισσότερο, την ίδια ώρα που επιδοτούσε όσους (στο δημόσιο και τις συντεχνίες) δούλευαν λιγότερο σκληρά και με την πρώτη ευκαιρία –στα 45 ή τα 50- σταματούσαν να δουλεύουν όλως διόλου.
Υπήρχαν όμως πολλά λεφτά από τα δανεικά κι αγύριστα που έπαιρνε το κράτος και η αδικία αυτή κρυβόταν πίσω από το μανδύα της γενικής αφθονίας.
Η χρεοκοπία του κράτους και του καταναλωτικού μοντέλου, αντί να αντικαταστήσει τον συντεχνιακό κομματισμό της μεταπολίτευσης, τον κρατά στη θέση του προσθέτοντας με την πρώτη φορά αριστερά νέα δεινά με τη μορφή του «ταξικού πολέμου».
Νο1 «ταξικός εχθρός» του νέου καθεστώτος είναι ω του θαύματος πάλι οι ίδιοι.
Οι ικανότεροι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα.
Όσο πιο πολύ δουλεύεις και αποδίδεις, τόσο θα σε καταδιώξουμε και θα σε φορολογήσουμε, λένε οι νέοι κυβερνώντες.
Πάνω η φορολογία εισοδήματος.
Πάνω η έκτακτη εισφορά, που γίνεται μόνιμη.
Προοδευτική φορολογία στις περιουσίες (αν καταφέρεις να αποταμιεύσεις το προϊόν της εργασίας σου).
Και τώρα ψάχνουν πως θα βάλουν και νέο «ασφαλιστικό» φόρο, πάλι στους ίδιους (είτε κανονικό είτε φόρο μέσω χαμηλότερων ποσοστών αναπλήρωσης που ανέφερε σήμερα το βράδυ ο κ. Κατρούγκαλος).
Κι όλα αυτά γιατί η Ελλάδα έχει να συντηρήσει δύο κράτη.
Ένα που υποτίθεται ότι δουλεύει (όπως δουλεύει) κι ένα δεύτερο που εξ ορισμού δεν δουλεύει.
Δηλαδή τις 700 χιλιάδες συνταξιούχους σε εργάσιμη ηλικία (κάτω των 65), που έπαψαν να δουλεύουν, χωρίς ποτέ να έχουν πληρώσει οι περισσότεροι εισφορές που να δικαιολογούν την πρόωρη αποχώρησή τους από την εργασία και είναι όσοι περίπου κι οι δημόσιοι υπάλληλοι (είναι άλλωστε οι περισσότεροι τέως δημόσιοι υπάλληλοι).
Τι θα κάνουν οι «ταξικοί εχθροί» (όσοι δηλαδή έχουν προσόντα, ικανότητες και όρεξη για δουλειά), που στην πράξη καλούνται να δίνουν στα επόμενα είκοσι χρόνια το 70%-80% του εισοδήματός τους –με τη μορφή άμεσων κι έμμεσων φόρων κι εισφορών- στο ληστρικό αυτό σύστημα;
Οι νεώτεροι εξ αυτών ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους.
Αισθάνονται ότι δεν αξίζει να προσπαθήσουν καν στην Ελλάδα και φεύγουν μαζικά, κατά δεκάδες χιλιάδες στο εξωτερικό, αφήνοντας το αδηφάγο κράτος με μηδέν φόρους κι εισφορές και περιορίζοντας δραματικά την πιθανότητα της πλειοψηφίας (των λιγότερο ικανών και λιγότερο εργατικών) να βρει δουλειά.
Γιατί οι επενδυτές δεν ενδιαφέρονται για ένα εργατικό δυναμικό από το οποίο λείπουν οι πιο αποδοτικοί.
Ακόμα κι αν πρόκειται να το απασχολήσουν με χαμηλότερους μισθούς.
Τώρα όμως που τα δανεικά τελείωσαν κι μπροστά μας έχουμε μόνο χρέη, η πολιτική της καταδίωξης και τελικά εκδίωξης των ικανότερων, ισοδυναμεί με ομαδική αυτοκαταστροφή.
Αντί να τους έχεις εδώ και να τους αποσπάς το 60% του εισοδήματός τους, που στο δίνουν σχετικά αδιαμαρτύρητα, προτιμάς να τους χάσεις και να πάρεις κάτω από το μηδέν.
Γιατί είναι «ταξικοί εχθροί».
Αυτή είναι η μυωπία των ταξικών «πολέμαρχων» κι η ηλιθιότητα των ταξικών πολέμων.
Ότι ξεχνούν ότι πλούτο δημιουργεί μόνο η ειρήνη (πραγματική και ταξική).
Ο πόλεμος (πραγματικός και ταξικός) αφήνει πίσω του μόνο αποκαΐδια κι ερείπια.”
.gif)
.gif)
.gif)