“Το συμβόλαιο των "100" ημερών. Στην Ιστορία οι προθέσεις εχουν κάποια σημασία για τα πρόσωπα, αλλά τα πάντα κρίνονται από τα γεγονότα. Οχι από την εξέλιξη των πραγμάτων αν κάτι δεν είχε συμβεί, αλλά από την πραγματικότητα που διαμορφώθηκε αφού κάτι συνέβη.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε με βεβαιότητα ότι η "Αλλαγή" ήταν συνολικά αρνητική οχι μόνο για αυτούς που την ευαγγελίσθηκαν αλλά για όλους μας.
Για την Ελλάδα.
Ολοι μαζί αποτύχαμε σε όλα τα επίπεδα.
Με μικρές αναλαμπές.
Και όσοι συνταχθηκαν και απογοητεύθηκαν και όσοι συντάχθηκαν και εκμεταλλεύθηκαν και όσοι αντιτάχθηκαν επειδή διαφώνησαν και όσοι αντιτάχθηκαν τυχαία, αλλά θαύμασαν και αφομοιώθηκαν - ιδίως αυτοί.
Πολύ περισσότερο αυτοί που πάντα καθώς η ιστορία εξελίσσεται στην καθημερινότητα κοιτάν αλλού, από αδυναμία, (κάτι σεβαστό οταν δεν συνοδεύεται από γελοίους προσωπικούς μυθους που επιχειρούν να δικαιολογήσουν επιλογές υποταγής), ή από σκοπιμότητα.
Αν προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε την κοινή συνισταμένη των όσων έγιναν αυτή θα ήταν η απαξίωση της νομιμότητας.
Δεν είναι πώς εγιναν λάθη ή ηθελημένα κακες επιλογές, αλλά ότι έγιναν τόσα πολλά, σε τόσα επιπεδα και με τόση διάδoση και απήχηση και συμμετοχή, που τα λάθη νομιμοποιήθηαν ως ορθά και οι κακές επιλογές ως αναπόφευκτες, αν όχι αναγκαίες.
Ολα αυτά όμως εχουν αξία μόνο για να εντοπίσει κανείς τις αιτίες της αποτυχιας, πως φθάσαμε εδώ και αρα τον δρόμο εξω από αυτό το τέλμα.
Μόνο που τα χρόνια μαζεύουν ιζημα και οι αρτηρίες γερνάνε.
Το στραβό αναπαράγεται και αναμορφώνεται αμυνόμενο επιδιώκοντας με την ελκυστικοτητα μιας επιφανειακής νεότητας να κρύψει την πραγματική του ουσία.
Τα νέα απορρίματα όμως, απορρίματα παραμένουν και το γεγονός ότι ειναι νέα δεν αλλάζει σε τίποτα την φύση τους ή την οσμη τους.
Το θέμα είναι πως διακόπτεται η αναπαραγωγή τους και όχι πως διαιωνίζεται η παρουσία τους με άλλη, πιό γραφική μορφή.
Αυτό γίνεται μόνο οδυνηρά και με ξεβόλεμα, ακόμα και διακινδύνευση και επειδή δυστυχώς η προσωπική ηθική δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, επαρκής για επιλέξει κανείς τη διακινδύνευση, λύση θα βρεθεί μόνο όταν γίνει κατανοητό σε αυτούς που από σύμπτωση ή επιλογή αυτή την στιγμή μπορούν να δώσουν λύση οτι η μη διακινδύνευση, η ανοχή ή η στασιμότητα, γεννούν πολλαπλάσιους κινδύνους και για τους ίδιους από ότι η διακινδύνευση.
Ποιό απλά:
η συνέχεια δεν είναι λύση και η οδυνηρή διάρρηξη της μονόδρομος.”