“Όσοι υποστήριζαν ότι το κράτος θα έπρεπε να χρεοκοπήσει το 2010, χωρίς τις ανοησίες και τις απάτες των δήθεν διασώσεων, ήταν παράφρονες και υστερικοί, ε; Πληρώστε τώρα. Όπως πληρώνετε πέντε χρόνια. Οι σωτηρίες στοιχίζουν.
Από την αρχή, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν είχε άλλο σχέδιο, πλην της σταδιακής κατάσχεσης της περιουσίας των πολιτών υπέρ των ενεργών και συνταξιοδοτημένων δημοσίων υπαλλήλων (οι υπόλοιποι συνταξιούχοι, αυτοί του ιδιωτικού τομέα, σώζονται κάπως επειδή δεν μπορούν οι κυβερνήσεις να τους διαχωρίσουν από τους αντίστοιχους δημοσίους υπαλλήλους)
Οι δε ξένοι νοιάζονταν μόνο για ένα πράγμα. Για την σταθερότητα του ευρώ. Και εφάρμοζαν στο δικό μας εσωτερικό λύσεις αφελών εμπνεύσεων, σε μια χώρα την οποία αγνοούσαν πλήρως. Και ασφαλώς συνεχίζουν να αγνοούν.
Πληρώστε λοιπόν, διότι οι σωτηρίες στοιχίζουν και τίποτε καινούργιο δεν συμβαίνει με τον Σύριζα. Απλά τώρα πονάει περισσότερο, επειδή τα λεφτά σιγά σιγά τελειώνουν.
Όσο αυτό το συγκεκριμένο κράτος θα "σώζεται", με οποιαδήποτε πολιτική ηγεσία στο τιμόνι, η δημοσιουπαλληλία θα ρουφά όλους τους διαθέσιμους πόρους, αφήνοντας στους φορολογουμένους, τόσο όσο να συνεχίσουν κουτσά στραβά να υπάρχουν. Όταν αυτά που χρειάζεται δεν θα είναι πια διαθέσιμα, τότε θα πεθάνει με τον ξενιστή. Η προοπτική είναι ξεκάθαρη. Η χώρα αλβανοποιείται σταδιακά, χωρίς να ανοίξει μύτη. Όχι τώρα με τους τρελαμένους. Συμβαίνει εδώ και πέντε χρόνια, με τους λογικούς.
Όσο η χώρα δεν διαθέτει σύνταγμα και δικαστές και όσο η βουλή μπορεί να μετατρέπει την βούληση του κάθε τυχάρπαστου ή της κάθε ομάδας εκβιαστών σε "νομιμότητα", τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Ακόμη και ο θεός ο ίδιος να κατέβει να κυβερνήσει.
Και για να αποκτήσει η χώρα σύνταγμα και δικαστές θα πρέπει αυτό το συγκεκριμένο κράτος, με αυτούς τους κανόνες και όρους λειτουργίας, να γκρεμιστεί. Ούτε οι πολιτικοί ούτε οι σιτιζόμενοι από το δημόσιο θα μας κάνουν την χάρη να παραιτηθούν από τα προνόμια τους. Δεν θα αλλάξουν, απλά θα εξαφανιστούν. Το πρόβλημα είναι ότι οι πολίτες αυτής της χώρας αποφάσισαν να εξαφανιστούν μαζί τους. Να τους θρέψουν μέχρι το τέλος, να τους δώσουν ότι έχουν και μετά να βυθισθούν μαζί τους. Ας πληρώσουν λοιπόν. Οι σωτηρίες στοιχίζουν.”