“ Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύεται σκληρά.
Ποια είναι όμως η διαπραγματευτική μέθοδος που ακολουθεί;
Η κανονική διαπραγματευτική μέθοδος είναι να αναδείξεις πειστικά το όφελος που θα έχει ο άλλος αν αποδεχτεί τα αιτήματά σου , ή άλλως τη ζημιά που θα πάθει αν δεν τα αποδεχτεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε αρχικά να παίξει το χαρτί της ανάδειξης της ζημιάς που θα υποστεί η ευρωζώνη από μια ενδεχόμενη αποχώρηση της Ελλάδας, θεωρώντας (?) ότι αυτή είναι εκ προοιμίου τεράστια για τους ευρωπαίους και ότι ο μόνος λόγος που δεν έπιασε με την προηγούμενη κυβέρνηση ήταν η έλλειψη αποφασιστικότητας κατά την εκφορά της "απειλής".
Δεν έπιασε, όχι τόσο γιατί η ζημιά για την Ελλάδα θα ήταν υπερπολλαπλάσια, άρα οι ευρωπαίοι δεν τον πίστεψαν, αλλά κυρίως γιατί η ζημιά για την Ευρώπη πλέον θα είναι ελεγχόμενη.
Πάντα βέβαια οι Ευρωπαίοι και δη οι γραφειοκράτες φοβούνται το άγνωστο, το εκτός νόρμας .... αλλά με τα μέτρα που έχουν ληφθεί μπορούν πλέον να το ρισκάρουν.
Άλλη μέθοδος είναι η έμφαση στην ήδη μεγάλη εμπλοκή της Ευρώπης στην Ελλάδα, που σημαίνει ότι έχουν πολλά χρήματα να χάσουν αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει.
Το γνωστό "αν χρωστάς λίγα έχεις εσύ το πρόβλημα, αν χρωστάς πολλά το έχει η τράπεζα".
Προφανώς και αυτό δεν περνάει. Γιατί από κάποιο σημείο και πέρα, αποφασίζει και ο δανειστής να "γράψει" τη χασούρα του και απλά να μην την μεγαλώσει. Και εδώ που τα λέμε για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι και τόσο δυσβάσταχτο το ελληνικό χρέος.
Τρίτη μέθοδος διαπραγμάτευσης είναι η αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας όσων σου προτείνουν να κάνεις.
Αυτό προϋποθέτει ότι έχουν συμφωνηθεί οι σκοποί - στόχοι και ψάχνουμε να βρούμε τον προσφορότερο και συντομότερο τρόπο να επιτευχθούν αυτοί.
Από φιλελεύθερης σκοπιάς θα μπορούσε όντως να γίνει εδώ πολύ σκληρή διαπραγμάτευση, στο μέτρο που οι προβλέψεις των μνημονίων αποτελούν προτάσεις των εταίρων και όχι εσωτερικές μας επιλογές.
Από αριστερής σκοπιάς όμως?
Υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι με μεγαλύτερο κράτος, μεγαλύτερες κρατικές δαπάνες και κρατικό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας θα έρθει η ανάπτυξη, θα μειωθεί η ανεργία και θα επιτευχθούν οι στόχοι?
Εκεί εδράζεται η διαφωνία του?
Αν ναι, πάντως δεν το έχει παρουσιάσει συνολικά και δεν το έχει πει ξεκάθαρα. Εννοείται βέβαια ότι αν το πει, τότε θα προσκρούσει σε τοίχο στην Ευρώπη.
Και μένει η τέταρτη μέθοδος διαπραγμάτευσης.
Η επίκληση στο συναίσθημα.
Λυπηθείτε μας. Πόσο άσχημα ζούμε, τι στερήσεις υφιστάμεθα, τι έχουμε χάσει όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων, δεν αντέχουμε άλλο.
Πάντα βέβαια συναισθηματικά, χωρίς επιχειρήματα, θέτοντας ως βάση και μέτρο σύγκρισης τα καλά χρόνια των δανεικών, τα οποία θεωρούνται κεκτημένα γιατί ... έτσι.
Γιατί η μοίρα μας χρωστάει.”
.gif)
.gif)
