Thessallloniki: Υπερτίμησαν τις δυνατότητές τους πειθούς και εντυπωσιασμού των δανειστών

“Η αβάσιμη, όπως δυστυχώς αποδείχθηκε, υπεραισιοδοξία της νέας ελληνικής Κυβέρνησης, την οδήγησε αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, σε αδιέξοδο που δεν έχει λύση, εκτός και αν αποφασίσει να συρρικνώσει το σύνολο των προεκλογικών της υποσχέσεών σε ένα οδυνηρό δίλημμα, επί του οποίου θα κληθούν να πάρουν θέση οι Έλληνες ψηφοφόροι [1].

ThessTickets || μόνο τις τιμές ΔΕΝ απογειώνουμε

Αναφέρομαι στην εγγενή αδυναμία ταυτόχρονης υλοποίησης των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αφενός δηλαδή στον περιορισμό της προϊούσας εξαθλίωσης του λαού, και αφετέρου της παραμονής στην Ευρωζώνη.

Είναι πια πέρα για πέρα ξεκάθαρο ότι οι Έλληνες διαπραγματευτές υπερτίμησαν τις δυνατότητές τους πειθούς, αλλά και εντυπωσιασμού των δανειστών και, αντιθέτως, αντιμετώπισαν καταιγισμό καταστάσεων πρωτοφανούς αδιαλλαξίας, υποτιμητικής και συχνά προσβλητικής συμπεριφοράς των εταίρων μας, αλλά και παγερής αδιαφορίας για τα δεινά του ελληνικού λαού.

Οι «θεσμοί», όχι μόνον αρνούνται να μετακινηθούν, έστω και χιλιοστό, από τις απάνθρωπες απαιτήσεις τους, αλλά και καθημερινά τις προσαυξάνουν, ενώ ταυτόχρονα αρνούνται προκλητικά να αναγνωρίσουν τις τεράστιες ευθύνες τους από την επιβολή, στην Ελλάδα, των παρανοϊκών μνημονίων, που την κατέστρεψαν [1].

Παράλληλα, προκαλεί έκπληξη και το γεγονός ότι οι «θεσμοί», με επικεφαλής τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ, όχι μόνο αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία την προοπτική της επίσημης χρεοκοπίας της Ελλάδας, αλλά επιπλέον συνιστούν στον Έλληνα πρωθυπουργό να προσφύγει σε δημοψήφισμα, προκειμένου «ο λαός να επιλέξει ανάμεσα στην εμβάθυνση της εξαθλίωσής του ή στην έξοδο από την Ευρωζώνη».

Η στάση αυτή των «θεσμών», διαμετρικά αντίθετη από την αντίστοιχη στις Κάννες, το 2012 [2], όταν η αναφορά στη δυνατότητα δημοψηφίσματος από τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου οδήγησε σε άτακτη εκθρόνισή του, και σε αντικατάστασή του από τον δοτό Λουκά Παπαδήμο, χρήζει, σαφέστατα, κάποιας ερμηνείας.

Θα αναφερθώ σε δύο παραμέτρους που, κατά την κρίση μου, εξηγούν αυτήν τη μεταβολή των 90ο μοιρών.

Η πρώτη από αυτές, και θα έλεγα απολύτως διαφανής, αφορά στη βεβαιότητα των «θεσμών» ότι το αποτέλεσμα ενός πιθανού δημοψηφίσματος θα εξασφαλίσει, με σημαντική πλειοψηφία, την παραμονή της χώρας στο ευρώ, σε πείσμα του οδυνηρού του ανταλλάγματος .

Η βεβαιότητα αυτή απορρέει:

Πρώτον, από τη μακροχρόνια εκστρατεία κατατρομοκράτησης των Ελλήνων, από τα ΜΜΕ, για τις δήθεν θανατηφόρες συνέπειες μιας πιθανής επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Χωρίς να μπορεί να υποστηριχθεί σοβαρά ότι μια τέτοια μετάβαση θα εξελιχθεί με ανώδυνο τρόπο, θα ήταν όμως απαραίτητο να γίνεται αντιπαραβολή με το ασφυκτικό περιβάλλον των μνημονίων, της ατέρμονης λιτότητας, και των συνεχών και εγκληματικών «μεταρρυθμίσεων». Ακόμη, όταν αναφέρονται τα δεινά της επανόδου στη δραχμή, ουδέποτε γίνεται σύγκριση –όπως θα έπρεπε- ανάμεσα στην εκάστοτε περιγραφόμενη καταστροφή, εξαιτίας της δραχμής, με τη μόνιμη και οριστική εξαθλίωση που εγγυάται η παραμονή στα μνημόνια.
Δεύτερον, και ο νέος πρωθυπουργός, ακολούθησε την ίδια γραμμή και όχι μόνο έδωσε ρητή υπόσχεση, πριν από τις εκλογές, ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη, αλλά και συνεχίζει να την επικαλείται, και
Τέλος, τρίτον, στους προβληματισμούς, ευρώ ή δραχμή, η περίοδος αναφοράς τους είναι πάντοτε βραχυχρόνια. Οι Έλληνες πολίτες αγωνιούν να εξέλθουν το γρηγορότερο από την κάθε κρίση, χωρίς να προετοιμάζονται για την αμέσως επόμενη και μεθεπόμενη. Ωστόσο, είναι αναπότρεπτη η ακολουθία των κρίσεων, εφόσον το μη βιώσιμο χρέος τρέφει συνεχώς και μεγιστοποιεί τις απαιτήσεις των δανειστών, εναντίον της Ελλάδας. Πρόκειται για πολύ μακροχρόνια κρίση, της οποίας ωστόσο η αντιμετώπιση είναι βραχυχρόνια και περιπτωσιακή.

Η δεύτερη παράμετρος, που εξηγεί το γιατί και το πως οι «θεσμοί» μας σπρώχνουν τώρα σε δημοψήφισμα, πιστεύω ότι έχει άμεση σχέση με την προώθηση σχεδίου, που έχει τεθεί σε εφαρμογή εντός και εκτός της χώρας, έτσι ώστε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αποδειχθεί μια «μικρή παρένθεση». Πρόκειται, δηλαδή, για δημοψήφισμα-παγίδα.

Πράγματι, το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος, που θα είναι υπέρ της παραμονής σε ευρώ και μνημόνια- εφόσον του δημοψηφίσματος δεν θα έχει προηγηθεί περίοδος ενημέρωσης του λαού, ώστε να μεταβάλλει την αστήρικτη και επικίνδυνη προσκόλλησή του στο ευρώ- θα συνοδευτεί από την εφαρμογή των άκρως βάρβαρων λαϊκών μέτρων, που απαιτούν οι δανειστές.

Η επιμονή τους για την επιβολή αυτών των νέων εφιαλτικών μέτρων, πέρα από τους καθαρά ιδεολογικούς λόγους, εξηγείται και από την προσπάθεια των «εταίρων» να απαλλαγούν, με τον τρόπο αυτόν, από την αταίριαστη κατ’ αυτούς για την Ευρώπη αριστερή Κυβέρνηση.

Ελπίζουν, λοιπόν, οι «θεσμοί» ότι, χάρη στα νέα και οδυνηρά αυτά μέτρα, θα αποσταθεροποιήσουν πολύ γρήγορα την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και θα εξασθενίσουν επικίνδυνα τη θέση του κ. Τσίπρα.

Διότι, έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ που έταξε στους ψηφοφόρους του μια «αναγέννηση της Ελλάδας», και που με βάση αυτήν εξασφάλισε τα τόσο υψηλά ποσοστά στις εκλογές, θα αποδειχθεί ξεκάθαρα ότι, τελικά, δεν κατόρθωσε να υλοποιήσει καμία από τις υποσχέσεις.

Αντιθέτως, όπως θα φροντίσει να πληροφορήσει τους Έλληνες η αντιπολίτευση, εντός και εκτός, οι εταίροι εμφανίστηκαν σκληρότεροι, εναντίον της Ελλάδας, από ότι θα ήταν με τους προκατόχους στην εξουσία, ακριβώς επειδή ήθελαν να απαλλαγούν από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάτι που μεταφράζεται ως απόφαση των «εταίρων» να τιμωρήσουν την Ελλάδα επειδή τόλμησε να εκλέξει αριστερή Κυβέρνηση.

Τι θα μπορούσε να πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να μην τελειώσει ως «μια σύντομη παρένθεση», που θα ταπείνωνε την Ελλάδα;

Πριν από όλα, να ομολογήσει στον ελληνικό λαό ότι έκανε λάθος, παρά τις καλές του προθέσεις, και να εξηγήσει ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι ανεφάρμοστο εντός Ευρωζώνης, εξαιτίας της αδιαλλαξίας των δανειστών.

Στη συνέχεια, να υπογραμμίσει για ακόμη μια φορά το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή, παραμένοντας στα μνημόνια και στο ευρώ η Ελλάδα είναι τελειωμένη, από κάθε άποψη.

Γιατί πως εχέφρων άνθρωπος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι με χρέος γύρω στα €350 δισεκατομμύρια και τόκους ακόμη μεγαλύτερους, με την ελληνική οικονομία να βρίσκεται μονίμως σε ύφεση ή σε παροδική και ανασφαλή αναιμική ανάπτυξη, εκλιπαρώντας το σταγονόμετρο ρευστότητας της ΕΚΤ, θα σταθεί στα πόδια της;

Πως θα μπορέσει η ελληνική οικονομία να απορροφήσει την τεραστίων διαστάσεων ανεργία της, να πληρώνει την συνεχή αφαίμαξη που απαιτούν οι δανειστές, και να εισέλθει σε φάση ανάπτυξης;

Θαύματα δυστυχώς δεν γίνονται, και μια απλή ματιά στις προϋποθέσεις ανάπτυξης, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο ή ευρωλάγνο, για το χωρίς ελπίδα αδιέξοδο της Ελλάδας, μακροχρόνιο και διαχρονικά εντεινόμενο.

Το ελληνικό πρόβλημα, με τις παρούσες συνθήκες, είναι μόνιμο και όχι παροδικό.

Δηλαδή, δεν θα τελειώσει, έστω και αν τώρα υποχωρήσουμε, αφού θα έχουμε επιδοθεί σε εξαντλητικές παρωδίες διαπραγματεύσεων, και αφού θα έχουμε ικανοποιητικά «εκτελέσει τα μαθητικά μας καθήκοντα», όπως μας υποχρεώνουν οι δανειστές μας, με σαφέστατη την πρόθεση να μας ταπεινώσουν.

Αντιθέτως, είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα, θα ξαναβρεθούμε στο ίδιο αδιέξοδο, εφόσον το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, και εφόσον οι «εταίροι» δεν μας επιτρέπουν να έχουμε ανάπτυξη, με τη βοήθεια και μόνο της οποίας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί το χρέος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στη συνέχεια, θα πρέπει κατεπειγόντως και ενόσω τα ποσοστά συναίνεσης δεν θα έχουν αρχίσει να υποχωρούν με ταχείς ρυθμούς, να προχωρήσει σε:

Στάση πληρωμών (εννοείται εξωτερικών-κάτι που έπρεπε να γίνει από το 2010).
Εξασφάλιση, αν είναι εφικτό, δανείων από χώρες εκτός ΕΕ .
Δήλωση προς τους δανειστές, ότι το χρέος θα πληρωθεί σε δραχμές, αφού εξαιρεθεί το απεχθές τμήμα του και αφού προηγηθεί συμψηφισμός με τα γερμανικά χρέη προς την Ελλάδα .
Επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων (κάτι που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό, για να σταματήσει η αιμορραγία καταθέσεων), αλλά και επιβολή περιορισμών στην εισαγωγή πολυτελών αγαθών .
Ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης, με αύξηση των εισοδημάτων των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων .
Κατάρτιση αναπτυξιακού προγράμματος, με πρωταρχική έμφαση στη γεωργία, ώστε να καλυφθούν με ταχύ ρυθμό οι στοιχειώδεις διατροφικές ανάγκες .
Κατάλογος ιεραρχημένων επενδύσεων και πρόσκληση των Ελλήνων να επαναφέρουν τις καταθέσεις τους από το εξωτερικό, και να τις επενδύσουν στην Ελλάδα (με θέσπιση κινήτρων) .
Πρόσκληση για συνεργασία όλων των υγιών δυνάμεων του τόπου και τοποθέτηση σε καίριες θέσεις, όσων έχουν αυξημένα προσόντα και γνώσεις, για κάθε συγκεκριμένη θέση .

Με την ευκαιρία, να παρατηρηθεί ότι η σε τόσο μεγάλο αριθμό, και σε τόσο μικρό διάστημα τοποθέτηση «συγγενών και φίλων» σε καίριες θέσεις, είναι σαφέστατα βλαπτική για την Κυβέρνηση.

Η κατάσταση θα είναι δύσκολη στο μέλλον.

Θα χρειαστεί ομοψυχία και όχι σύμπραξη με δυνάμεις που εξυφαίνουν την αποσταθεροποίηση της χώρας για ίδιον όφελος, εξουσίας-καρέκλας.

Δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη λύση, προκειμένου να εξασφαλίσουμε στοιχειώδη εθνική κυριαρχία, διακοπή της εξαθλίωσης του μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού, επανεκκίνηση της οικονομίας και σταδιακή απορρόφηση της ανεργίας.

Δισταγμοί, στο πεδίο αυτό, ισοδυναμούν με ομολογία αδυναμίας «να σταθούμε στα πόδια μας» και είναι ανεπίτρεπτοι απέναντι στην πολιτιστική κληρονομιά μας, όπως και απέναντι στις επερχόμενες γενιές.”

|| Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη ||
|| «Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ» ||
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Παν/μιο Μακεδονίας
Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Ρουμανίας
delimar@uom.gr

[1] Παρότι ο επικεφαλής μακροοικονομολόγος του ΔΝΤ, Olivier Blanchard ομολόγησε το τραγικό λάθος του ελληνικού προγράμματος, στις αρχές του 2013, και στη συνέχεια πολυάριθμοι γνωστοί οικονομολόγοι

[2] «Ημέρες Καννών» ή
Η σύσκεψη κορυφής που έσωσε το ευρώ και έθαψε την Ελλάδα
Είναι περίεργη, αν όχι και ανεξήγητη η ξαφνική αποκάλυψη των διαμειφθέντων στις Κάννες, στα τέλη του 2011, που γίνεται ακριβώς τις παραμονές των τριπλών εκλογών. Φαίνεται, καταρχήν, βάσιμη η υπόθεση ότι επιχειρείται η εκμετάλλευση αυτών των αποκαλύψεων, από κάποια πολιτικά κόμματα, που μεθόδευσαν αυτές τις δημοσιεύσεις.

Η πρώτη παρατήρηση αναφέρεται στο περίφημο GREXIT, που δεσπόζει στα γεγονότα εκείνης της περιόδου, αλλά που ωστόσο ερμηνεύεται με περισσότερους από έναν τρόπους, ανάλογα με τις επιδιώξεις της κάθε πλευράς, που το χρησιμοποιεί.

Για τους πρωτεργάτες των θλιβερών εξελίξεων, που ήταν και παρόντες στις δραματικές εκείνες συσκέψεις, το ζητούμενο προφανώς είναι να εμφανιστεί το GREXIT ως άμεση απειλή εναντίον της χώρας, από την οποίαν την διέσωσε η αποφασιστικότητα και διορατικότητά τους.

Και ο στόχος αυτός θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αποτελεί τη βάση της αναβίωσης των ημερών στις Κάννες.

Η εκδοχή αυτή, εξάλλου, φαίνεται να ενισχύεται και με το εύρημα του σχεδίου Ζ, το οποίο δήθεν προωθούσε ο αντιπαθής στους Έλληνες Σόιμπλε, γιατί ήθελε δήθεν να διώξει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι Νοτιοευρωπαίοι και να μην τολμήσουν να αντιδράσουν στην εφαρμογή των προγραμμάτων στραγγαλιστικής λιτότητας στις χώρες τους.

Παρότι το Υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας διέψευσε ότι ο κ. Σόιμπλε ζητούσε, τότε, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ωστόσο η έμμεση αναφορά σ’ αυτήν εξακολουθεί να τροφοδοτεί τις πρωθυπουργικές προεκλογικές ομιλίες, καθώς και τα τηλεοπτικά παράθυρα.

Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι το σχέδιο Ζ, που μπορεί να υπάρχει ή και να μην υπάρχει, να αφορά την Ελλάδα ή όχι μόνον αυτήν, έχει πάρει τη θέση σωσιβίου, ακριβώς τώρα τις παραμονές των εκλογών με τη βοήθεια του οποίου, οι πρωτεργάτες του ελληνικού δράματος, επιδιώκουν άφεση αμαρτιών για τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, αυτές που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή.

Αυτή είναι η πρώτη εκδοχή του GREXIT των Καννών, αλλά ταυτόχρονα και η λιγότερο πειστική.

Και τούτο, επειδή την περίοδο που αυτά συνέβαιναν, το ευρώ κινδύνευε θανάσιμα, κυρίως από την πολύ πιθανή χρεοκοπία της Ιταλίας. Είναι, λοιπόν, πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να υποστηριχθεί σοβαρά ότι οι επικεφαλής της ΕΕ, διαπνέονταν από τέτοια ασύγγνωστη επιπολαιότητα, ώστε να αντιμετώπιζαν την πυροδότηση της Ευρωζώνης, ως δική τους επιλογή , απλώς και μόνο για να δώσουν ένα μάθημα στην Ελλάδα.

Ένα μάθημα, που άλλωστε είχε ήδη δοθεί στην Ελλάδα, από τους εταίρους μας, με τη μορφή του γνωστού «καψονιού» εναντίον του ΓΑΠ.

Και εδώ να παρατηρηθεί ότι οι σχετικές πληροφορίες των άρθρων των Financial Times, αν δεν ήταν τόσο απελπιστικά εξευτελιστικές για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, θα μπορούσαν να είναι, σχεδόν, διασκεδαστικές.

Πράγματι, οι λοιποί αρμόδιοι της ΕΕ, εκτός του δικού μας εκπροσώπου, συνωμότησαν σαν μικρά παιδιά εναντίον του ΓΑΠ, και αποφάσισαν να τον καλέσουν κατεπειγόντως στα σαλόνια του παλατιού των Καννών, όπου θα γινόταν η σύσκεψη.

Οι ίδιοι θα πήγαιναν μια ώρα πριν από την καθορισμένη, για να καταστρώσουν τις λεπτομέρειες για το πως θα «βάλουν στον τοίχο και πως θα σπρώξουν στη γωνία τον ΓΑΠ».

Και, τούτο, επειδή τόλμησε να διατυπώσει την άποψη ότι για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η «διάσωση» της Ελλάδας, με τον τρόπο που την πρότειναν οι εταίροι μας, δηλαδή με το εγκληματικό «κούρεμα», θα ήταν σκόπιμο να αποφανθεί ο ελληνικός λαός.

Ασφαλώς, ένα από τα βασικά σφάλματα του ΓΑΠ ήταν ότι δεν σκέφθηκε το πόσο οι επικεφαλής της ΕΕ «φοβούνται τα δημοψηφίσματα όπως ο διάβολος το λιβάνι».

Οπωσδήποτε, όμως, για να του αναγνωριστεί αυτή η καταρχήν «καλή πρόθεση», θα ήταν απαραίτητο να την συνεχίσει, και όχι να υποκύψει στις μετέπειτα πιέσεις, που ως σημείο αφετηρίας είχαν τους επικεφαλής της ΕΕ.

Συγκεκριμένα, όπως τώρα αποκαλύπτεται, έντρομοι οι ηγέτες της ΕΕ στο άκουσμα ενός δημοψηφίσματος στην Ελλάδα ανέθεσαν, προφανώς, στον κ. Μπαρόζο να έρθει σε τηλεφωνική επαφή με τον κ. Σαμαρά, που τότε ήταν στην αντιπολίτευση, και να του ζητήσει να επέμβει, ώστε να «επανέλθει η λογική», στις ελληνικές αντιδράσεις.

Και, πράγματι, με τη συνδρομή και του κ. Βενιζέλου, ο ΓΑΠ πείστηκε να εγκαταλείψει οριστικά κάθε ιδέα περί δημοψηφίσματος.

Στο σημείο αυτό το θρίλερ των Καννών δημιουργεί ένα αναπάντητο ερώτημα:

το γιατί, δηλαδή, η ιδέα του δημοψηφίσματος τρομοκράτησε σε τέτοιο βαθμό το διευθυντήριο της ΕΕ, εφόσον έπρεπε να είναι γνωστή η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, που ήταν και είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ.

Αλλά, ας επιστρέψουμε στα έργα και στις ημέρες του «μεσολαβητή» κ. Μπαρόζο, ο οποίος στη συνέχεια θα πληροφόρησε, ασφαλώς, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι αποφασίστηκε, άνωθεν, ο αποκεφαλισμός του ΓΑΠ, και ότι ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, όπως το αναφέρει ο δημοσιογράφος των Financial Times, στα αποκαλυπτικά του σχετικά άρθρα, είχε ήδη υποδειχθεί από τους επικεφαλής της ΕΕ, στη ίδια εκείνη σύσκεψη.

Να σημειωθεί, εδώ, ότι η προσφυγή σε «φυτευτούς» κυβερνήτες, κατά προτίμηση για τις αποικίες χρέους, είναι ολοένα συχνότερη τον τελευταίο καιρό (Βλ. Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη «Η εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας…» σ.33-35).

Αλλά, στην ίδια εκείνη σύσκεψη, στις Κάννες, με βάση τις σχετικές αποκαλύψεις των Financial Times, και με τη μεσολάβηση πάντοτε του κ. Μπαρόζο, αποφασίστηκε η συγκρότηση κοινής κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, με κύρια φυσικά εντολή την απαρέγκλιτη συνέχιση και ολοκλήρωση των μνημονιακών προγραμμάτων.

Η δυστυχία της Ελλάδας στις Κάννες, ήταν δυστυχώς το ότι ο ΓΑΠ δεν διέθετε το απαραίτητο σθένος και έτσι υπέκυψε άδοξα, στα πυρά του κ. Σαμαρά, που ενισχύθηκαν και από αυτά του κ. Βενιζέλου, και που περιέγραφαν με τα μελανότερα χρώματα το μέλλον της τυχόν ανυπάκουης Ελλάδας, πάντοτε κατά τις περιγραφές των άρθρων των Financial Times.

Πως, όμως, μπορεί, πρωθυπουργός, να δικαιολογήσει, στους πολίτες που κυβερνά, την απέχθειά του για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, αν και αυτό θα αφορούσε ένα ζήτημα ζωής και θανάτου;

Και για να επανέλθω στην προσπάθεια αποκρυπτογράφησης των λόγων, για τους οποίους οι αποκαλύψεις γεγονότων του 2011, αποφασίστηκε να γίνουν τώρα, και μάλιστα από μια από τις εγκυρότερες εφημερίδες της υφηλίου.

Το πιθανότερο είναι ότι ο τότε πιθανολογούμενος κίνδυνος ενός Grexit, που δήθεν αποφεύχθηκε χάρη στις ενέργειες των νυν κυβερνώντων, κρίθηκε σκόπιμο να συνδυαστεί, προεκλογικά, και με τον υποτιθέμενο τωρινό κίνδυνο ενός Grexit νεότερης γενιάς, με την υπόσχεση ότι και πάλι θα απομακρυνθεί, εάν και εφόσον παραμείνουν στην εξουσία οι «φύλακες άγγελοι» της Ευρωζώνης.

Ωστόσο, η παραπάνω σύνθετη υπόθεση έχει πολυάριθμες έωλες πλευρές. Και τούτο, επειδή στην πραγματικότητα, η σωτηρία της Ελλάδας, στη διάσκεψη των Καννών, που όλα δείχνουν ότι είχε μεγάλες πιθανότητες να προωθηθεί, δυστυχώς, ούτε καν επιχειρήθηκε.

Πράγματι, ο τρόμος που επικρατούσε, μεταξύ των επικεφαλής της ΕΕ, για την πιθανή διάλυση της Ευρωζώνης, και που έκανε την κυρία Μέρκελ να κλάψει, θα ήταν ένα πολύ ισχυρό όπλο για την Ελλάδα, αν αποφάσιζε να το χρησιμοποιήσει.

Οι Κάννες εμφάνισαν, για ένα κλάσμα χρόνου, μια ανέλπιστη ευκαιρία για την Ελλάδα, που όμως δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε. ΄

Όπως δεν αξιοποιήθηκε και το κατοχικό δάνειο, και το λάθος του ΔΝΤ, και ο απεχθής και επαχθής χαρακτήρας του χρέους, κ.ά.

Θα αρκούσε στις Κάννες, η συνέχιση της πίεσης, που άρχισε με τον ΓΑΠ, και που έπρεπε να ενταθεί με τη βοήθεια της τότε αντιπολίτευσης.

Δυστυχώς, όμως, όπως πάντοτε αποκαλύπτουν τα περί ων πρόκειται άρθρα των Financial Times, οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος ισοπεδώθηκαν με τις επιθυμίες των επικεφαλής της ΕΕ, που χωρίς ενδοιασμό μετέτρεψαν την Ελλάδα στο απαραίτητο πειραματόζωο για να επιτευχθεί η σωτηρία της Ευρωζώνης, με αντάλλαγμα την εθνική μας εξαθλίωση και το απόλυτο αδιέξοδο.

Συνεπώς, οι αποκαλύψεις των Financial Times, στην περίπτωση που πράγματι απέβλεπαν στο να διευκολύνουν τους νυν κυβερνώντες στις προσεχείς εκλογές, έχουν καταλήξει στο διαμετρικά αντίθετο.

Δεν αποκλείεται, φυσικά, αν και η υπόθεση δείχνει απίθανη, ο στόχος αυτών των αποκαλύψεων να ήταν η συνδρομή στους αντιμνημονιακούς, και που αποτελεί μια δεύτερη εκδοχή.

|| Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη ||
|| «ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΝΝΩΝ»
(ή η σύσκεψη κορυφής που έσωσε το ευρώ και έθαψε την Ελλάδα) ||
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Παν/μιο Μακεδονίας
Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Ρουμανίας
delimar@uom.gr