Πρώτη φορά ... από το 2009

“Για πρώτη φορά από το 2009, οι εταίροι μας είναι τόσο αποφασισμένοι και νηφάλιοι στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται την αναζωπύρωση της κρίσης μας. Ποτέ άλλοτε δεν υψώνονταν λιγότερες φωνές διαφοροποίησης μεταξύ τους απ’ ό,τι σήμερα.

ThessTickets || μόνο τις τιμές ΔΕΝ απογειώνουμε

Πέντε ολόκληρα χρόνια εμπλοκής τους σε μια διάσωση χωρίς τέλος, θα ήταν έκπληξη αν, αυτή τη φορά, δεν είχαν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, που να εννοούν να το εφαρμόσουν «whatever it takes».

Κάποτε τη φράση αυτή την χρησιμοποιούσαν οι εταίροι μας για να δείξουν την αποφασιστικότητά τους απέναντι στις αγορές να κάνουν ό,τι χρειαστεί προκειμένου να κρατήσουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη.

Σήμερα δεν υπόσχονται πλέον τίποτε και σε κανέναν μετά το πέρας της παράτασης της δανειακής σύμβασης που υπογράψαμε.
Το μόνο που υπόσχονται ενόσω διαρκεί η παράταση αυτή, είναι να εκταμιεύσουν τις λυτρωτικές για την οικονομία μας δόσεις, υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι εμείς θα τηρήσουμε τα συμπεφωνημένα, περιλαμβανομένου του κλεισίματος του προηγούμενου προγράμματος.

Επειδή, όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι για μας οικονομικά και πολιτικά εφικτό, και επειδή επιπλέον χρειαζόμαστε κι άλλα χρήματα για να βγάλουμε τη χρονιά, πέραν των προσδοκώμενων δόσεων, γι’ αυτό ένα τρίτο Μνημόνιο θα ήταν μόνο σε θέση να μας σώσει στην κατάσταση στην οποία περιήλθαμε. Διότι, αν συνάπταμε τώρα ένα νέο Μνημόνιο, αυτό θα μπορούσε να καταργήσει το προηγούμενο χωρίς να το κλείσει, όπως ακριβώς συνέβη όταν περάσαμε από το πρώτο στο δεύτερο τον Φεβρουάριο του 2012. Επιπλέον, θα μας εξασφάλιζε τα παραπάνω χρήματα που χρειαζόμαστε, όπως επίσης συνέβη όταν αφήσαμε στη μέση το πρώτο πρόγραμμα και μπήκαμε στο δεύτερο, οπότε και υπογράψαμε νέες δανειακές συμβάσεις με το EFSF για τη χρηματοδότησή του.

Άραγε, ποιες δυνάμεις στην κυβερνητική πλειοψηφία θα στήριζαν την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου τώρα;
Και ποιες Κυβερνήσεις στην Ευρώπη θα κατάφερναν να πείσουν τα Κοινοβούλιά τους όχι μόνο να μας εγκρίνουν τη δόση χωρίς να κλείσει το τρέχον πρόγραμμα, αλλά, επιπλέον, να βάλουν ακόμη βαθύτερα το χέρι στην τσέπη, επειδή η δόση δεν μας φτάνει;
Καμία!
Κάτι άλλο θα πρέπει να συμβεί για να καταστεί εφικτή η υπογραφή ενός τρίτου Μνημονίου. 

Βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονται αυτή τη φορά την κρίση μας οι ξένοι, είναι βέβαιο πως θέλουν να μας δώσουν μια ακόμη ευκαιρία να μείνουμε στην Ευρωζώνη (Plan A). Θα πρέπει, όμως, να δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες, που θα επιτρέψουν την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου σε αντικατάσταση του υφισταμένου. Ποιες είναι αυτές; 

Χωρίς αμφιβολία, θα μπορούσε να είναι η ραγδαία ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της Ελληνικής Κυβέρνησης στα μάτια των εταίρων μας.

Αρκεί, άραγε, η μνημονιακή μετάλλαξή της; Το ελπίζουμε, αλλά δεν το πιστεύουμε.
Η Κυβέρνηση έχει μάλλον ξεπεράσει το σημείο μη επιστροφής όσον αφορά την εμπιστοσύνη που της έχουν οι εταίροι μας. Οι τελευταίοι έχουν πολλές φορές ξεγελαστεί από μνημονιακές κυβερνήσεις, πώς λοιπόν να εμπιστευθούν μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση, που έδειξε μάλιστα και ικανά δείγματα αντιμνημονιακής γραφής μέχρι τώρα;
Φτάσαμε, δυστυχώς, στο σημείο, ό,τι και να θέλουμε να υπογράψουμε από τη μεριά μας, να μην τους είν’ αρκετό.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να φύγει και πάλι από ένα Eurogroup με τα λεφτά στην τσέπη, όπως γινόταν μέχρι τώρα.
This time is different.
Εδώ δεν τα κατάφερε η προηγούμενη Κυβέρνηση, που είχε και λευκό μνημονιακό μητρώο...

Τι θα διευκόλυνε, λοιπόν, την αποδοχή ενός νέου Μνημονίου από τα Κοινοβούλια και τις κοινές γνώμες των εταίρων μας, ώστε να μας δώσουν τώρα τα επιπλέον χρήματα που χρειαζόμαστε;
Ίσως ένας ελεγχόμενος κλυδωνισμός, ορατός από τηλεοράσεως στο εξωτερικό και ικανός να συσπειρώσει τον πολιτικό κόσμο στο εσωτερικό γύρω από μια τελευταία προσπάθεια παραμονής μας στην Ευρωζώνη. Σε περίπτωση δε που αυτός δεν ανταποκρινόταν, τότε θα ετίθετο από μόνο του το δίλημμα, όχι πλέον της παραμονής μας ή όχι στην Ευρωζώνη, αλλά της τακτικής ή της άτακτης χρεοκοπίας (Plan B). 

Σε μια τέτοια περίπτωση, οι θεσμικές εξελίξεις στην Ε.Ε. θα ήταν καταιγιστικές. Για να θωρακισθεί η Ευρωζώνη, θα υποχρεωνόταν να επιταχύνει την ολοκλήρωσή της, χωρίς τη χώρα μας φυσικά, η οποία θα φλέρταρε με μια ειδική σχέση με την Ε.Ε., καθώς θα ήταν δύσκολο να ανακάμψει μετά από μια νομισματική αλλαγή, αν δεν επαναπάτριζε πολύ περισσότερες αρμοδιότητες από τις νομισματικές. Στη δε γειτονιά μας, όπου αδίκως εφησυχάζουν ορισμένοι πως μια δική μας έξοδος θα τρόμαζε τους Ευρωατλαντιστές εξ αιτίας της αποσταθεροποίησης που θα προκαλούσε, θα προέκυπτε μια νέα ισορροπία, κατόπιν αποκατάστασης (σε βάρος μας) των ανισορροπιών που προκάλεσε στην περιοχή η ένταξη της Ελλάδος και της Κύπρου στην Ε.Ε. χωρίς ν’ ακολουθήσει η γείτων. 

Δεν ξέρω αν αυτό είναι το σχέδιο τελικά.
Αυτό που ξέρω είναι πως υπάρχει σχέδιο όπως δεν υπήρχε ποτέ άλλοτε, πως το σχέδιο αυτό έχει συμφωνηθεί και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και πως αυτή τη στιγμή βαδίζουμε πάνω του.”
Θες ταξίδι; ThessTickets