“Σε όλη του την ζωή, το μόνο που ήξερε ήταν να κοιτάζει την πάρτη του...
Το "μαγαζάκι" του, την "οικογενειούλα" του, το "σπουδαίο σόι" του, το "χωραφάκι" του, το "μετερίζι" του...
Να την χωθεί, στα μουλωχτά, στην άνεση και την καλοπέραση...
Όσο το μπορούσε...
Όπως το μπορούσε...
Να μην κουραστεί πολύ...
Να καβατζώσει...
Μεγάλα λόγια και ροζ συννεφάκια, όσο τον έπαιρνε...
Σιχαινόταν την γνώση και την αμφιβολία...
Λάτρευε το γυαλιστερό και το εύκολο...
Αβαθής, φτηνός, ακαλλιέργητος...
Υποτιμούσε οτιδήποτε και οποιονδήποτε προσπαθούσε να του ανοίξει τα γκαβά του...
Έμαθε μονάχα να παίρνει...
Και να ζητάει...
Και παραπάνω...
Ανόητα, παράλογα, θρασύδειλα...
Το μόνο που κατάφερε να "θαυμάζει", εμπράκτως, είναι τα ίδια σκατά με τα μούτρα του...
Να πουλάει, ανθρώπους και ιδανικά...
Και να θεωρεί την "πολιτική" βρώμικη...
Βρώμικη, εκείνη, χε...
Αλλά,τώρα, φινίτο...
Οι υπόλοιποι, γύρω του, αποδείχτηκαν πιο αποτελεσματικοί στην χαμέρπεια...
Και πιο "βολεμένοι", ε;...
Έτσι είναι η ζωή...Καλά να τα παθαίνεις, φιλαράκο μου ...
... ”
