“Εμείς όμως ζούμε το παραμύθι στην «Χώρα των Ψευδαισθήσεων». Έχουμε την ψευδαίσθηση πως μία χώρα που ΔΕΝ παράγει και που ΔΕΝ εξάγει θα μπορέσει να εξέλθει από την κρίση, στηριζόμενη στον ΚΡΑΤΙΣΜΟ, στις συνταξιοδοτήσεις, στις παροχές και στην κατανάλωση;;;
Οι πολιτικοί μας κοιτάζονται στον καθρέφτη και έχουν τη ψευδαίσθηση πως βλέπουν τον John Fitzgerald Kennedy του 21ου αιώνα και όχι τον ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.
Άλλοι έχουν την ψευδαίσθηση πως μία χώρα που προκαλεί αλλεργία στους επενδυτές με την ΤΕΡΑΤΩΔΗ και ΠΟΛΥΔΑΙΔΑΛΗ γραφειοκρατία και την απίστευτη πολυνομία της μπορεί να ελπίζει σε αύξηση μισθών και απασχόλησης.
Άλλοι έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι απλά… θέμα χρόνου να επιστρέψουμε στο ’04 που παίρναμε το euro και όλα ήταν όμορφα και ανέμελα ΧΩΡΙΣ να απαιτείται να πατάξουμε κατεπειγόντως τις αιτίες που μας οδήγησαν εδώ και που τότε ακριβώς γιγαντώνονταν και κυριαρχούσαν.
Άλλοι έχουν την ψευδαίσθηση πως οι αποδεδειγμένα ανίκανοι πολιτικοί μας έχουν τελικά ένα μαγικό ραβδί που θα αλλάξει τα πάντα ΧΩΡΙΣ να αλλάξουν όμως ουσιαστικά τίποτα, έχουν τον τρόπο να αλλάξουν τη χώρα, ΧΩΡΙΣ όμως να αλλάξουμε ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ σαν χώρα, ΧΩΡΙΣ να αλλάξουν τις στρεβλώσεις εκείνες που ίσως να ευνοούν ακόμα και εμάς εις βάρος όμως του συνόλου, ΧΩΡΙΣ να αλλάξουν καν ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι πολιτικοί τις πρακτικές τους.
Άλλοι έχουν την ψευδαίσθηση πως μία χώρα μπορεί να γίνει ανταγωνιστική έχοντας την μεγαλύτερη ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΝΟΜΩΝ, και Υπ. Αποφάσεων, χωρίς να επενδύει σε έρευνα και ανάπτυξη.
Το άθλιο αυτό Κράτος επιλέγει να έχει την ψευδαίσθηση πως υπάρχει τρόπος να συνεχίσει να σπαταλά με χίλιους τρόπους τους φόρους που μαζεύει και την αυταπάτη πως αυτοί οι φόροι θα συνεχίσουν να πληρώνονται, από ΜΗ βιώσιμους πια φορολογούμενους.
Οι εκπρόσωποι του Κράτους έχουν την ψευδαίσθηση πως αυξάνοντας τους φορολογικούς συντελεστές θα αυξηθούν και τα έσοδα του Κράτους παραβλέποντας δήθεν την δεδομένη πλέον αδυναμία των φορολογούμενων να ανταπεξέλθουν και τις επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα.
Ο ψηφοφόρος – ακόλουθος έχει την ψευδαίσθηση πως ο «δικός του» λέει πάντα τα σωστά και εκείνη τη στιγμή που γίνεται δέκτης ανέφικτων υποσχέσεων ικανοποιείται, ενώ μπορεί να ακούει την υπέρτατη μ@λ@κί@.
Οι εταίροι, οι δανειστές και οι «θεσμοί» πάλι, έχουν την ψευδαίσθηση πως… είναι ρεαλιστικό να περιμένουν από μία χώρα με ανεργία 27%, μετά από την μεγαλύτερη ύφεση και με αυτές τις δομικές αδυναμίες να επιτύχει κινέζικη ανάπτυξη για δεκαετίες κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ και να τριπλασιάζει πλεονάσματα και θεμελιώδη στοιχεία.
Αν θέλουμε την έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια θα πρέπει ΠΡΩΤΑ να βγούμε από τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις μας. Εμείς όμως καθόμαστε πάνω σε αυταπάτες, καλλιεργώντας, παράγοντας και καταναλώνοντας ψευδαισθήσεις αδιαφορώντας για την πραγματικότητα. Το πρόβλημα εμείς το έχουμε με την πραγματικότητα, όχι με τα παραμύθια.
Και αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου όμορφη, καθόλου ελκυστική, δεν είναι καθόλου βολική, είναι σκληρή και αμείλικτη, και όταν αποκαλύπτεται συνήθως δεν αρέσει σε κανέναν οπότε επιλέγουμε να διαιωνίζουμε ψευδαισθήσεις προκειμένου να μην την αντιμετωπίσουμε.
Όσοι από εμάς έχουν αυτές τις ψευδαισθήσεις, ας κάτσουν αναπαυτικά επάνω τους να απολαύσουν τις εξαγγελίες, να παρακολουθήσουν την πορεία των «μεταρρυθμίσεων».”
