“Το Ελληνικό πρόβλημα είναι πρόβλημα λέξεων. Και αν δεν λυθεί ως τέτοιο δε θα λυθεί ποτέ. Αν δεν αντέχεις τις λέξεις με το νόημά τους, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητά τους που σε στοιχειώνει.
Το κάθε φορά άλλο, τις φοβίες, τα άλυτα προβλήματα εντός μας γιατί δεν τα συζητάμε, στην προσωπική και κοινωνική ζωή αρχικά, για να μπορούμε να τα συζητήσουμε και στην οικονομική ή στην πολιτική στη συνέχεια.
Οι στομωμένες λέξεις μας, αυτές πούχουν σφηνωθεί στην ψυχή μας, γραπωμένες σε μια αναπηρία που προέρχεται από την διαρκώς ατελή ιστορία μας, από την αδυναμία μας, την ανασφάλεια, εκεί κάτω από τη γλώσσα, ανείπωτες επιβάλλουν την καθολική σιωπή, όπου το θύμα γίνεται δυο, πέντε, χίλες φορές θύμα.
Το άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε.
Παντού.
Από την ατομική ελευθερία, τις άδικες προσόδους ως τα πολιτικά νοήματα.
Ετσι τα λόγια αυτά σιωπηρά κι άφωνα τελικά, αφήνουν να αναπτυχθούν τα πολιτικά νοσήματα από τα οποία πάσχουμε.”
Η ΜΥΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ «ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑΣ» ΕΙΝΑΙ ΝΟΣΗΡΟΣ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ
“Κάθαρση στο δράμα της υπόθεσης της αυτοκτονίας του Βαγγέλη Γιακουμάκη δεν πρόκειται να γίνει εάν αποκαλυφθούν μόνο δύο, τρία ή πέντε ονόματα συμμαθητών του που ασκούσαν πάνω του ψυχική και σωματική βία.
Αυτά τα ονόματα δεν θα είναι παρά «τυχαία δείγματα» από τις στρατιές των γαλουχημένων στον ομαδικό σαδισμό νεοελλήνων. Αυτά τα ονόματα απλώς θα πάρουν θέση νέων υποκειμένων bullying από νέες άπληστες στην ανθρωποφαγία μάζες ψευδοευαίσθητων Ελλήνων, που θα συνεχίζουν να ξεσπούν τα σχιζοειδή τους χαρακτηριστικά πάνω στον αντικατοπτρισμό τους.
Η αυτοκτονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη είναι η τραγωδία του ελληνικού λαού που ιεροποιεί το «αντριλίκι» ακόμη και όταν δεν γνωρίζει τί υπερασπίζεται και γιατί το υπερασπίζεται. Γι’ αυτό ρίχνει αντριλικο-μπαλωθιές σε μια κηδεία που δεν θα έπρεπε να ακούγεται ούτε ψίθυρος.
Θα ήθελα όμως να δω πόσοι νεοέλληνες θα «έκλαιγαν και θα οδύρονταν» και πόσοι παλίκαροι θα έριχναν συναισθηματικά φορτισμένες μπαλωθιές εάν το πανελλήνιο ήξερε σε τι συνίστατο η μυστηριώδης «ιδιαιτερότητα» του Βαγγέλη.
Όποιος πει ότι η «ιδιαιτερότητα» αυτή αποτελεί «προσωπικό δεδομένο» απλώς αποδεικνύει την υποκρισία του και επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο τον στρουθοκαμηλισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Η «ιδιαιτερότητα» εν προκειμένω είναι η αιτία των βάναυσων σωματικών και ψυχολογικών επιθέσεων κατά του Βαγγέλη. Η «ιδιαιτερότητα» αυτή ήταν η «αιτία του κακού».
Κρύβοντας το χαρακτήρα της «ιδιαιτερότητας» αφαιρούμε από τη σύγκρουση την ουσία της. Εάν βγει στην επιφάνεια η φύση της «ιδιαιτερότητας» δεν θα μπορεί ο κάθε ένας να προσποιείται τον λυπημένο, τον συγκλονισμένο, το συντετριμμένο για τον «άδικο θάνατο» του Βαγγέλη. Δεν θα μπορεί να συνεχίζει να «παίζει» τον καλό χριστιανό, τον καλό άνθρωπο, τον ευσυγκίνητο πολίτη χωρίς να αναλαμβάνει καμία ουσιαστική ευθύνη απέναντι στο αντικείμενο της συμπαράστασής του.
Γιατί εδώ το ζήτημα δεν είναι να υπερασπιζόμαστε σαν καλοί χριστιανοί γενικώς και αορίστως κάποιον Βαγγέλη που του την έπεσαν κάποιοι κακοί. Κάθε ημέρα χιλιάδες «κακοί» κάνουν κακό σε χιλιάδες «καλούς».
Εδώ η ουσία είναι να ξέρουμε για ποιο στοιχείο της ατομικότητάς του έπεσε νεκρός ο Βαγγέλης, αφού του είχαν ξεσκίσει τις σάρκες κάποιοι από εμάς.
Πρέπει να ξέρουμε ποια στοιχεία της ατομικότητάς μας μπορεί να θεωρηθούν «ιδιαιτερότητες» που ερεθίζουν τα κάθε λογής όρνια που μας περιτριγυρίζουν.
Οι ίδιοι οι γονείς θα έπρεπε να γνωστοποιήσουν την «ιδιαιτερότητα» του παιδιού τους, υποστηρίζοντας ότι δεν πρόκειται για καμιά "ιδιαιτερότητα" αλλά για την ιερή ατομικότητα του παιδιού τους. Θα ήταν ένας σεβασμός στην μνήμη του. Θα ήταν επίσης μια συμπαράσταση σε κάθε άλλον που θα είχε την ίδια «ιδιαιτερότητα» και θα ενίσχυε την ασπίδα προστασίας απέναντί τους.
Θα ήταν μια πραγματική βοήθεια στους νεοέλληνες να αρχίζουν να υποψιάζονται το πρόβλημά τους: Ότι μπορεί να στρουθοκαμηλίζεις όχι μόνο όταν έχεις το κεφάλι σου στην άμμο, αλλά και όταν το έχεις τόσο ψηλά που να χάνεται μέσα στα σύννεφα της συντήρησης και του ανορθολογισμού …”
