Για «αντίσταση» κατά της τρόϊκας, της Ευρωζώνης, των Γερμανών, του ΔΝΤ, των δανειστών – γενικά εναντίον οποιουδήποτε πληροί τα κριτήρια του καταπιεστικού «Άλλου».
Γίνεται επίσης λόγος περί «αξιοπρέπειας».
Τί σημαίνει όμως το να είσαι πραγματικά ανεξάρτητος και αξιοπρεπής σήμερα;
Ποιά χώρα είναι πραγματικά ανεξάρτητη και αξιοπρεπής;
Είναι, π.χ., η Βόρεια Κορέα ανεξάρτητη και αξιοπρεπής όταν ο πληθυσμός της ζει μέσα στην καταπίεση και την φτώχεια και όταν η επιβίωση του καθεστώτος εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την στήριξη της Κίνας και – ναι – ακόμα και από ψήγματα εμπορίου με τον χειρότερο εχθρό του, τη Νότια Κορέα;
Είναι ανεξάρτητη η Κούβα η οποία έχει μουμιοποιηθεί οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά εδώ και δεκαετίες;
Είναι ανεξάρτητη η Βρετανία, η οικονομία της οποίας είναι θεμελιωμένη στην απελευθέρωση του εμπορίου, στην εισροή εργατικού δυναμικού και πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Ή μήπως είναι «ανεξάρτητες» χώρες οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα τη στιγμή που η δεύτερη κρατάει στα χέρια της το μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους της πρώτης;
Τέλος, είμαστε σίγουροι ότι προτιμάμε μία πραγματική ανεξαρτησία η οποία θα συνοδεύεται από οικονομική, γεωστρατηγική και αμυντική απομόνωση – χωρίς την προστασία, την αλληλεγγύη, το πολιτισμικό οξυγόνο της διάδρασης μέσα σε μία οργανωμένη, συγκροτημένη, εξωστρεφή και ανεπτυγμένη κοινότητα κρατών;
'Η μας αρκεί, για να χορτάσουμε, ένα αφήγημα αξιοπρέπειας και φιλότιμου όταν με τον πλέον κυνικό τρόπο αθετούμε συμφωνίες τις οποίες οι ίδιοι επιδιώξαμε για να επιβιώσουμε;”
