Μια κυβέρνηση, μίγμα γκροτέσκου και μελαγχολίας...
“Η επόμενη μέρα, λοιπόν, μας βρίσκει με μια κυβέρνηση "υψηλών προσδοκιών" και ανυπόκριτου "λαϊκισμού"... Το πιο πιθανό, εδώ ξεκινάει η τελευταία πράξη της πολυετούς θλιβερής συλλογικής φαρσοκωμωδίας μας, που κάποιος θα μπορούσε να ονομάσει "Ο τσαμπουκάς που ηλιθίου"...
Δεν το ξέρω το τέλος, ακριβώς...
Σίγουρα δεν θα είναι ευχάριστο, ούτε για τον τσαμπουκά, ούτε για το ηλίθιο...
Μα δεν θέλω να προδικάσω, απόλυτα...
Εμένα, άλλο με νοιάζει...
Με μοιάζουν μονάχα οι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπεύθυνων συμπατριωτών μου, που αποφάσισαν να ζουν σε αυτό τον ανυπόκριτα τραγελαφικό τόπο...
Ποιοι είναι αυτοί;...
Αυτοί που έμαθαν να ζουν μονάχα από την σκληρή δουλειά τους και την ευθύνη τους...
Που δεν βολεύτηκαν σε κάποια αργομισθία του δημοσίου...
Που σπούδασαν με κόπο τα παιδιά τους...
Που πάλεψαν με ευθύτητα για ένα δικαιότερο μέλλον...
Που είδαν στην Ευρώπη την προοπτική για ένα καλύτερο, ασφαλέστερο και δημοκρατικότερο μέλλον...
Που δεν έθεσαν σαν ιδανικό της ζωή τους τους διεφθαρμένους κοιλαράδες, ούτε τις ξέκωλες συνοδούς τους, στις πίστες και στα "κοσμικά" μπουρδέλα τους...
Στο βάθος, οι μόνοι που με νοιάζουν είναι οι ξηγημένοι πιτσιρικάδες που θέλουν να φτιάξουν μια ζωή ολόκληρη, ίσια και έντιμη, που ζητούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν αληθινά, με τα χέρια, την αξία και την δημιουργικότητα τους...
Και οι πιτσιρίκες που ξέρουν να δίνουν αληθινή αγάπη και πίστη, ουσία και ζεστασιά...
Οι μαθητές μου...
Τους υπόλοιπους τους έχω χεσμένους...
Τα τσογλανάκια και τα τσοκαράκια, που αφθονούν γύρω μου...
Εδώ και χρόνια...
Λοιπόν...
Αδιαφορώ για τον αν ήταν παπάδες στην ορκωμοσία, σήμερα...
Χανουμάκια ή πρεζόνια, στα επινίκια...
Χαχόλοι ή πσεκασμένοι στα υπουργεία, μεθαύριο...
Το μόνο που με νοιάζει είναι να μην ακουμπήσουν, να μην γονατίσουν κι άλλο, τους ανθρώπους μου...
Τους ανθρώπους της μετριοπάθειας, της λογικής και του ρεαλισμού...
Τους ανθρώπους της ψυχραιμίας και της γόνιμης προσπάθειας...
Ναι, αυτοί οι λίγοι με νοιάζουν...
Μόνον αυτοί...
Οι τόσο λίγοι, τελικά...
Και όποιος πάει να τους ακουμπήσει, έτσι ή αλλιώς, με την εξουσία και την αυθαιρεσία του, την "μαγκιά" και την μαλακία του, θα με βρίσκει πάντα μπροστά του...
Πάντα...
Όσο αντέχω...
Ίσως όχι από θέση ισχύος..
Οκ...
Αλλά το δοντάκι μου, πάντα, θα γεύεται το ηλίθιο αίμα του...
Με τον τρόπο μου...
Αυτό θα ήθελα και από το κόμμα που θα με εκπροσωπεί...”
