“Διαβάζω «ψύχραιμες» δηλώσεις και αναλύσεις που θέλουν να με πείσουν, ότι ουσιαστικά δεν κινδυνεύει η ευρωπαϊκη θέση της χώρας μου, αν οι συμπολίτες μου επιλέξουν την εθνική στρατηγική στην οποία τους καλεί η αριστερά. Μου λένε ότι ούτε η αριστερά θέλει την έξοδό μας από το ευρώ, και άρα όλα καλά.
Λες και η παραμονή μας σε στο κοινό νόμισμα είναι θέμα αποκλειστικά του τι επιθυμούμε εμείς και οι ηγεσίες που επιλέγουμε, με τους όρους που επιθυμούμε εμείς, και διαλέγοντας τον τρόπο που επιθυμούμε εμείς.Στο τελευταίο τεύχος του Athens Review of Books μπορείτε να διαβάσετε ένα άρθρο του Mario Draghi για την σταθερότητα στην Ευρωζώνη. Στο αρθρο αυτό, o Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ξεδιπλώνει μια αναγκαία στρατηγική που είναι μονόδρομος για τις Ευρωπαικές χώρες, αν θέλουν να μπορούν να αντέχουν στις πάντα αναπόφευκτες διεθνείς χρηματοπιστωτικές αναταράξεις: τραπεζική ενοποίηση ώστε να διασπείρεται ο κίνδυνος, μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνουν ευέλικτες οι εωτερικές αγορές, δημοσιονομική ευελιξία ώστε να είναι τα κράτη σε θέση να αποσβαίνουν τις ανατάράξεις αυτές. Αυτή είναι πλέον και μια ευρωπαϊκή μακροπρόθεσμη στρατηγική. Καθώς οι οικονομίες είναι πια τόσο συνδεδεμένες, ότι κάνει κάθε χώρα επηρεάζει τις άλλες. Όποια δεν θέλει να το παραδεχτεί, μπορεί να προχωρήσει μόνη της.
Ανεξαρτήτως από το ποιά από όλες τις επιμέρους αντιφατικές ανοησίες, που έχουν ακουστεί από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, θα ισχύσει τελικά, η εθνική στρατηγική της ελληνικής αριστεράς, αρνείται και τους τρεις αυτούς πυλώνες ευρωπαϊκής στρατηγικής. Ουσιαστικά επικαλείται την μόνη εναλλακτική οδό με την οποία θα μπορούσε να διασφαλίζεται η σταθερότητα στην Ευρωζώνη, αυτή των συνεχών μεταβιβάσεων πόρων. Για λόγους που είναι παραπάνω από προφανείς, αυτή η πολιτική δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή σε μια Ευρώπη χωρίς πολιτική ομοιογένεια. Έτσι δεν έχει καμία σημασία αν η Αριστερά θέλει ή δεν θέλει να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη. Αν δεχτεί την Ευρωπαϊκή στρατηγική που περιέγραψα πιο πάνω, και μαζί της όλες τις δημοσιονομικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που πολέμησε με λύσσα, θα αυτοαναιρεθεί και θα καταρρεύσει παταγωδώς κάτω από την οργή αυτών που εξαπάτησε. Ας ρωτήσει τον Γ.Παπανδρέου. Και αυτή την φορά, οι άνθρωποι που εξαπατήθηκαν δεν θα έχουν άλλη πολιτική διέξοδο από την ριζοσπατική πολιτική περιθωριοποίηση. Ούτε θα καταφέρει να βρει φτηνές δικαιολογίες σε χαρούμενους πρόθυμους κυβερνητικούς εταίρους, τους χρήσιμους ηλίθιους, που μπερδεύουν την σκιά τους με το μποϊ τους και το νομίζουν μεγαλύτερο απ' ότι είναι.
Αν δεν την δεχτεί, η Ελλάδα θα βρεθεί απέναντι στην Ευρώπη. Αυτό θα την περιθωριοποιήσει πολιτικά, με όποια συνέπεια μπορεί να έχει αυτό σε εθνικό επίπεδο, και οικονομικά. Δεν είναι υποχρεωτικό να εκδιωχθούμε από το ευρώ, αφού θα θέλουμε να μείνουμε. Αλλά αφού η πολιτική μας θα δημιουργεί κινδύνους στους εταίρους μας θα είμαστε σε μια πολιτική και οικονομική καραντίνα, όχι για λόγους πίεσης και τιμωρίας, αλλά για να προστατευτούν οι ίδιοι από την ανοησία μας. Και τότε θα ανακαλύψουμε ότι μπορείς μια χαρά να είσαι πένης και παρίας σε μια παρέα πλουσίων.
Έτσι, δεν φοβάμαι ότι μια διακυβέρνηση αριστεράς θα φέρει ορυμαγδό. Δεν φοβάμαι ότι θέλουν οι ίδιοι να μας βγάλουν από την Ευρώπη. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν φοβάμαι το ατύχημα που μπορεί να συμβεί από κακούς χειρισμούς ανοήτων. Ξέρω όμως πολύ καλά ότι η πολιτική που ευαγγελίζονται, και θα υποχρεωθούν για πολιτικούς λόγους να εφαρμόσουν, θέλουν δεν θέλουν, θα μας καταδικάσει σε εθνική και οικονομική περιθωριοποίηση, στους αξιολύπητους παρίες της Ευρώπης. Και δεν είναι μόνο οι ζωές μας: δεν το πιστευουν πολλοί, αλλά έχουμε πολλά ακόμα να χάσουμε. Είναι και θέμα ιστορικής και εθνικής αξιοπρέπειας....”
Γρηγόρης Φαρμάκης
Μην χάσετε για κανένα λόγο ... αξίζουν τον κόπο
