Την Πρωτοχρονιά του 2014 υπέγραφα
για πολλοστή φορά φοβάμαι
την είσοδό μου στη σφαίρα του γελοίου.
Το κομμάτι είχε τίτλο «Η χρονιά των απαντήσεων».H χρονιά που ξεκινάει, έλεγα, θα δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που μας ταλαιπωρούν.
Δεν γινόταν να διαψευστώ με πιο αστείο τρόπο.Θα λείπουν ώρες για να φύγει η χρονιά, αλλά οι τίτλοι τέλους της θα παραμένουν κενοί.
Το 2012 ήταν η χρονιά της οργής. Το 2013, του συμβιβασμού.Το 2014 θα είναι, απλώς, η χρονιά της 29ης Δεκεμβρίου.
Δεν υπάρχουν πια ήρεμες χρονιές, τουλάχιστον εδώ. Εδώ οι χρονιές είναι πλέον φουσκωμένες, έχουν γεγονότα που, στο άλλο σύμπαν, θα ήθελαν μία δεκαετία για να ξετυλιχτούν. Ελπίζω αυτό να μη συμβαίνει και με τις ζωές μας, να μην τρώμε πολλά χρόνια μέσα σε ένα. Κατά μία εκδοχή αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Η Ελλάδα περνάει παιδικές αρρώστιες σε μεγάλη ηλικία. Ας τελειώνει μαζί τους μέσα σε σύντομο χρόνο.
Τι έγινε, λοιπόν, τη χρονιά που φεύγει; 'Ενα μικρό φως άναψε μέσα στη νύχτα. Κάποιοι θα το δουν ως σήμα της ανάκαμψης, κάποιοι άλλοι θα το εκλάβουν ως σινιάλο ανατροπής. Όπως και να έχει, είναι μικρό για να φωτίσει το σκοτεινό τοπίο. Η Ελλάδα έκανε βήματα.
Όμως ήταν γύρω από το ίδιο σημείο, ίσως και λίγο προς τα πίσω.
Η περίπτωση της Αμφίπολης είναι ενδεικτική. Όταν όλοι αναζητούν την ελπίδα στο μέλλον, εμείς την ψάξαμε δύο χιλιάδες χρόνια πίσω, στο παρελθόν. Είναι η εμμονή μας με τις εκκρεμότητες που σέρνουμε από το παρελθόν.
Οι μνήμες του εμφυλίου αναβιώνουν σε γενιές που δεν τις έχουν ζήσει. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας παραμένει προσκολλημένο σε ήθη και άλλοθι των '70ς.
Και πιο δυνατά ακούγεται ο πολιτικός λόγος που υπόσχεται επιστροφή στο παρελθόν. Οι δημοφιλέστεροι είναι, συνήθως, οι πιο γραφικοί.
Οι κραυγές έχουν αντικασταστήσει τον διάλογο και τα συνθήματα τη λογική.
Το μόνο καλό μέσα σε όλα αυτά είναι η ενδυνάμωση του εθνικού μας κυνισμού.
Δεν υπάρχει πλέον τίποτα για να μας συγκλονίσει.
Δυστυχώς και τίποτα για να μας εμπνεύσει.
Μην χάσετε για κανένα λόγο ... αξίζουν τον κόπο
