“Θα ήταν εξαιρετικά εύκολο αν το δίλημμα με την εκλογή νέου ΠτΔ ήταν να προχωρήσουμε για να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας ή να μπούμε πάλι σε ένα καθεστώς πολιτικής και οικονομικής αστάθειας, πολιτικών πειραματισμών και μαθητευόμενων μάγων. Δυστυχώς όμως τα διλήμματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά.
Η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου έχει κουράσει και έχει αποτύχει και ένα βασικό προϊόν της αποτυχίας της είναι η παρούσα κατάσταση.
Γιατί λοιπόν να συνεχίσουμε με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου;
Απλούστατα γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση.
Γιατί η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου συνεπιφέρει πολύ μεγαλύτερο κακό από ότι να παραμείνει στην εξουσία μια αποτυχημένη κυβέρνηση.
Υπερτερεί ο κινδυνος να αποκτήσει αυτή την συγκεκριμένη στιγμή η Ελλάδα την πρώτη αριστερίστικη, αλλά και νεοκομμουνιστική κυβέρνηση με στελέχη άπειρα, ιδεοληπτικά, με φανατισμό νεοφώτιστου και λογική μαθητευόμενου μάγου.Οπως παντα οι εξαιρέσεις απλά επαληθεύουν τον κανόνα.
Και τι μας εγγυάται οτι αν εκλεγεί ΠτΔ, η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου από εδώ και πέρα θα συνέλθει, θα προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, σε ουσιαστικές αλλαγές δομών και θα απεμπολίσει την πολιτική του ηθελημένου και βολικού στρουθοκαμηλισμού;Τίποτα απολύτως.
Το πιθανότερο είναι οτι αν επιτευχθεί εκλογή Προέδρου η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα πανηγυρίσει και θα αντιμετωπίσει το γεγονός ως δική της νίκη. Και δεν θα έχει άδικο: το αποτέλεσμα μετράει. Ακόμα χειρότερα: η κυβερνηση Σαμαρά – Βενιζέλου αγωνίζεται να συντηρήσει με τις λίγότερες δυνατές απώλειες και με τις φιλικότερες για αυτή ανακατατάξεις, το staus quo.Ολα όσα μας έφεραν εδώ και πολλούς από αυτούς που τα δημιούργησαν. Παρα ταύτα, η επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αποδώσει πιό παραστατικά την έκταση της πλήρους αδρανοποίησης, αποδυνάμωσης και πλήρους αδιεξόδου του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα σήμερα.Η χρόνια πολιτική ακινησία, ο κομματικός πατριωτισμός των κοινών αγώνων, με ή χωρίς παρενθέσεις, αλλά και της τεχνητής πόλωσης και της κρυφής ή φανερής υπόσχεσης νομής της εξουσίας, η πλήρης παράδοση της πολιτικής στην οικονομική εξουσία και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, που χρησιμοποιούσε το κράτος και την νομοθετική εξουσία για να ορθώνει φραγμους εισόδου στις αγορές και να διαφυλάσσει ολιγοπώλια, το ηθελημένα υπερτροφικό δημόσιο, η εξάρθρωση των θεσμών ώστε να επιτευχθούν όλα τα προηγούμενα και η αποδοχή τους ως μη αναστρέψιμων ακόμα και από τις καλοπροαίρετες πολιτικές ηγεσίες, αποδίδει τους αναμενόμενους καρπούς.
Και πάλι όμως: δεν μπορεί, κάπως θα πρέπει να αλλάζει αυτό το σκηνικό...”Μην χάσετε για κανένα λόγο ... αξίζουν τον κόπο
