Καθώς εμείς ασχολούμαστε με το πολύ σοβαρό ζήτημα, ποιος συνταξιούχος πολιτικός θα μαζέψει αρκετές ψήφους για να παίξει τον καλοπληρωμένο ρόλο του διακοσμητικού ανώτατου άρχοντα ώστε να μην γίνουν εκλογές και πέσουμε με τα μούτρα στο Grexit ή μας χορέψουν στο ταψί οι εταίροι μας, στον έξω κόσμο συμβαίνουν ιστορικά γεγονότα.
Δεν θα ασχοληθώ με την τραγική κατάσταση της Ρωσίας. Λυπάμαι βέβαια που τώρα πια δεν έχει τη δυνατότητα να μας προσφέρει αυτό το μεγάλο δάνειο με το οποίο τόσο λαχταρούσε να μας εξυπηρετήσει όταν εμείς την σνομπάραμε.
Δεν θα γράψω για τους δολοφόνους ταλιμπάν σήμερα. Με έχει στοιχειώσει η σφαγή των 132 παιδιών από αυτά τα τέρατα και πραγματικά δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω με λόγια το απόλυτο κακό.
Σήμερα θα γράψω κάτι για τον Barack Obama. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά όταν ήταν ένας από τους καθηγητές μου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Σικάγο. Όταν έγινε πρόεδρος χάρηκα για έναν κυρίως λόγο: γιατί θα βελτίωνε οπωσδήποτε την άθλια εικόνα των Η.Π.Α. στον κόσμο που ο Bush Jr. είχε φροντίσει να φιλοτεχνήσει. Δυστυχώς ο Ομπάμα δεν τα κατάφερε όσο καλά θα μπορούσε (βλ. π.χ. το αίσχος με τις δολοφονικές επιθέσεις των drones στο Αφγανιστάν) αλλά σίγουρα έκανε πολλά για να τη βελτιώσει αισθητά. Ή μάλλον απέφυγε να κάνει πολλά – αυτό από μόνο του είναι θετικό.
Συνεχίζει την περιγραφή ο Καθηγητής Θάνος Βερέμης στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής (14/12):
«Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής δεν διέπραξε ασυγχώρητα σφάλματα όπως ο προκάτοχός του. Αντίθετα απέφυγε την εμπλοκή στον πόλεμο κατά του Άσαντ στη Συρία και φρόντισε να συνεισφέρει στις πολεμικές επιχειρήσεις κατά του ISIS με τα βομβαρδιστικά της χώρας του και όχι τους στρατιώτες της. Ανάλογα εχέφρων υπήρξε στις σχέσεις του με το Ιράν παρά τις απειλές του Ισραήλ. Διατήρησε έτσι μια γέφυρα επικοινωνίας με έναν εν δυνάμει συνεργάτη στον πόλεμο κατά των φανατικών ισλαμιστών του ISIS. Αντιλαμβάνεται πιθανότατα ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους σούνι και τους σιίτες είναι επαναλαμβανόμενος μέσα στους αιώνες και ότι σήμερα η Δύση κινδυνεύει περισσότερο από τους ακραίους των σουνιτών και λιγότερο από το οργανωμένο κράτος του Ιράν. Η αμερικανική οικονομία ανακάμπτει με πολύ ταχύτερους ρυθμούς από τους ευρωπαϊκούς.»
Σε όλα αυτά προσθέτω την πρόσφατη νομιμοποίηση των 5 εκ. παράτυπων μεταναστών που είναι ταυτόχρονα μια γενναία πολιτική πράξη και μια πραγματιστική επιλογή.
Ξέρω. Πολλές/οί από εσάς θα αισθανθείτε την ανάγκη να ασκήσετε σκληρή κριτική σε πολλές πτυχές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και φυσικά για τους σκελετούς στη ντουλάπα της αμερικανικής κοινωνίας (ανισότητα, εγκληματικότητα, ρατσισμός, στρατικοποίηση της αστυνομίας κλπ.). Συμφωνώ εκ των προτέρων με τα περισσότερα. Όμως δεν είναι τυχαίο ότι η Ευρωπαϊκή Ακροδεξιά απεχθάνεται πλέον τις Η.Π.Α. σχεδόν το ίδιο όσο και οι ακραίοι ισλαμιστές ενώ η Αριστερά (συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ) ξεπερνά αργά αλλά σταθερά τα αντιαμερικανικά της σύνδρομα.
Σήμερα λοιπόν ο Μπαράκ Ομπάμα έγραψε ιστορία. Έπειτα από 18 μήνες μυστικών διαπραγματεύσεων, οι Η.Π.Α. αποφάσισαν να αποκαταστήσουν τις διπλωματικές τους σχέσεις με την Κουβανέζικη δικτατορία μετά από περισσότερο από μισό αιώνα. Η επιτυχία οφείλεται κυρίως στον Ομπάμα αλλά και στην Καναδική κυβέρνηση που έπαιξε τον ρόλο του διαμεσολαβητή και στον Πάπα Φραγκίσκο (τον πιο προοδευτικό Πάπα στην ιστορία της καθολικής εκκλησίας).
Αλλά η επιτυχία οφείλεται και στον Ραούλ Κάστρο. Καθώς ο φρικτός δικτάτορας αδερφός του χάνει την επαφή με την εξουσία και την πραγματικότητα ο Ραούλ απελευθερώνει την Κούβα. Δεν το κάνει βέβαια γιατί είναι φιλελεύθερος. Είναι και ο ίδιος δικτάτορας άλλωστε. Το κάνει γιατί είναι πραγματιστής. Δεν είναι όμως αφελής. Γνωρίζει ότι η απελευθέρωση της οικονομίας και οι διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις με τις Η.Π.Α. θα οδηγήσουν ταχύτατα στην πτώση του καθεστώτος και επιτέλους στην Κουβανέζικη δημοκρατία. Αλλά ελπίζει ότι μπορεί να ελέγξει την μετάβαση. Θα δούμε.
Ο Ραούλ Κάστρο και ο Μπαράκ Ομπάμα συμφώνησαν σήμερα να κλείσει ένα θλιβερό κεφάλαιο στις σχέσεις των δύο κρατών. Από αυτήν την συμφωνία θα κερδίσει κυρίως ο λαός της Κούβας. Ο Ραούλ Κάστρο ευχαρίστησε τον Ομπάμα με εντυπωσιακό τρόπο στη δική του δήλωση: “Αυτή η απόφαση του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα αξίζει τον σεβασμό και την αναγνώριση από ολόκληρο τον κόσμο».
Η μόνη εξαίρεση στον γενικό παγκόσμιο ενθουσιασμό ήταν οι ψεκασμένοι ψυχροπολεμικοί Ρεπουμπλικάνοι. Μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Αλλά αυτό είναι τώρα το πιο δύσκολο σημείο: για τις εμπορικές σχέσεις χρειάζεται η έγκριση του Κογκρέσου – όπου, θυμίζω, κυριαρχούν οι ρεπουμπλικάνοι.
Επιστρέφουμε στον Ομπάμα. Δεν θα γράψω κάτι άλλο. Ακούστε το διάγγελμά του προς τον Αμερικανικό λαό όπως το ανάρτησαν οι “New York Times”. Θα το βρείτε στα σχόλια. Αξίζει να αφιερώσετε τα 15 λεπτά.
Αναπληρωτής καθηγητής
Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
