“Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που μουσουλμάνοι από τα Πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης τόλμησαν για πρώτη φορά να ζητήσουν με επίσημο αίτημα τους προς τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ξάνθης την ίδρυση και λειτουργία ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων στα χωριά τους ξεκαθαρίζοντας παράλληλα πως μια ενδεχόμενη αποδοχή αυτού του αιτήματος τους δε θα σήμαινε σε καμία περίπτωση κατάργηση των μειονοτικών σχολείων της περιοχής.
Από τότε μέχρι και σήμερα υποβλήθηκαν πολλά ακόμα παρόμοια αιτήματα από ακόμα περισσότερους Πομάκους της ορεινής περιοχής τόσο προς τη διεύθυνση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης όσο και προς το ίδιο το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων αλλά, όπως πολλές φορές έχω αναφέρει, στην καλύτερη των περιπτώσεων τα αιτήματα αυτά βρίσκονται ακόμα κλειδωμένα σε κάποιο συρτάρι ενώ στη χειρότερη έχουν γίνει στάχτη.
Δυστυχώς την περίοδο εκείνη πρόσβαση στα δημόσια ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της πόλης είχαν μόνο οι μουσουλμάνοι που ζούσαν μέσα στην πόλη όχι μόνο λόγω αποστάσεων αλλά κυρίως επειδή ο κάτοικος της ορεινής Ξάνθης είχε δικαίωμα να στείλει το παιδί του σε ελληνόφωνο σχολείο της πόλης μόνο αν ζούσε σ’ αυτή κι όχι στο χωριό του ή έστω αν δήλωνε πως το παιδί του φιλοξενείται από κάποιον που ζει μέσα στην πόλη προσκομίζοντας φυσικά και τα απαραίτητα έγγραφα από τα οποία θα φαίνονταν η προαναφερόμενη φιλοξενία. Με λίγα λόγια, αν ένας μουσουλμάνος δε ζούσε στην πόλη ή αν δεν έβρισκε κάποιον ο οποίος να δηλώσει πως φιλοξενεί το παιδί του σε σπίτι μέσα στην πόλη ήταν αναγκασμένο να επιλέξει το μειονοτικό σχολείο του χωριού του.
Ήταν τότε που εγώ προσωπικά μέσω δημοσιογραφικών ρεπορτάζ και τηλεοπτικών εκπομπών είχα ασκήσει τεράστιες πιέσεις προς τους αρμόδιους φορείς με αποτέλεσμα να αλλάξουν τα δεδομένα και να παρθεί έστω και άτυπα η απόφαση να μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους σε ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της πόλης ακόμα και οι μουσουλμάνοι που ζουν στο χωριό τους, χωρίς καν να πρέπει να μπουν στη διαδικασία να δηλώσουν πως το παιδί τους φιλοξενείται από κάποιον συγγενή του μέσα στην πόλη.
Η θετική αυτή εξέλιξη φυσικά έλυσε τότε τα χέρια πολλών γονέων της ορεινής Ξάνθης και πλέον άρχισαν να είναι όλο και περισσότεροι εκείνοι που γύριζαν την πλάτη τους στο μειονοτικό σχολείο του χωριού τους και επέλεγαν για το παιδί τους το ελληνόφωνο σχολείο της πόλης. Μάλιστα την περίοδο εκείνη υπήρχε κι άλλη μια πολύ θετική εξέλιξη. Πιο συγκεκριμένα, τα παιδιά αυτά που, αν και ζούσαν στο χωριό τους, φοιτούσαν σε ελληνόφωνο σχολείο της πόλης εντάχθηκαν στα γνωστά σε όλους μας μαθητικά δρομολόγια, με αποτέλεσμα να μην επιβαρύνονται καθόλου οι γονείς για τη μεταφορά των παιδιών τους από το χωριό στο σχολείο της πόλης και αντίστροφα.
Ασφαλώς με τον τρόπο αυτό είχε υλοποιηθεί έστω και έμμεσα το αίτημα πολλών Πομάκων της ορεινής Ξάνθης για ελληνόφωνα σχολεία αφού τέτοια σχολεία μπορεί να μην ιδρύθηκαν στα χωριά τους αλλά πλέον είχαν σαν Έλληνες πολίτες τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ελληνόφωνα δημοτικά της πόλης και μάλιστα χωρίς κανένα κόστος για τη μεταφορά τους.
Δυστυχώς όμως όλο αυτό δεν κράτησε για πολύ, αφού σε μια πρόσφατη συνάντηση μου με κατοίκους από τα Πομακοχώρια της Ξάνθης ενημερώθηκα πως τα πράγματα έχουν αλλάξει και πάλι και πως πλέον για να στείλει ένας κάτοικος της ορεινής Ξάνθης το παιδί του σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της πόλης θα πρέπει ή να μετακομίσει οικογενειακώς στην –πόλη ή να βρει άτομο το οποίο θα δηλώσει πως φιλοξενεί μέσα στην πόλη το παιδί τους. Ακριβώς δηλαδή αυτό που ίσχυε πριν μερικά χρόνια εφαρμόζεται και πάλι, σύμφωνα πάντα με τα όσα μου μετέφεραν Πομάκοι της ορεινής Ξάνθης. Αν πάντως αυτά που μου είπαν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και δεν πρόκειται για λάθος πληροφόρηση τους τότε μιλάμε για ένα μεγάλο πισωγύρισμα της ελληνικής πολιτείας και για έναν (ρατσιστικό) αποκλεισμό των Πομάκων της ορεινής Ξάνθης από τα ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της πόλης.
Όλα αυτά φυσικά γίνονται τη στιγμή που για τους μουσουλμάνους της ορεινής Ξάνθης οι οποίοι ενώ διαθέτουν στο χωριό τους Γυμνάσιο ζητάνε να στείλουν το παιδί τους στο ιδιωτικό μειονοτικό Γυμνάσιο της πόλης δεν υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις. Έχει δηλαδή κάθε δικαίωμα ο μουσουλμάνος της ορεινής Ξάνθης να στείλει το παιδί του στο ένα και μοναδικό ιδιωτικό μειονοτικό Γυμνάσιο της πόλης, χωρίς να είναι απαραίτητο να κατοικεί μέσα στην πόλη και χωρίς να χρειάζεται να δηλώσει πως το παιδί του φιλοξενείται από κάποιον στην πόλη, ενώ το χωριό του διαθέτει δημόσιο γυμνάσιο. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως μιλάμε για δύο μέτρα και δύο σταθμά. Να θυμίσω εδώ πως μπορεί να μιλάμε για ιδιωτικό μειονοτικό Γυμνάσιο, αλλά οι καθηγητές τους πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο, ενώ οι μαθητές, οι οποίοι κατοικούν σε απομακρυσμένα χωριά και φοιτούν σε αυτό, μεταφέρονται με τα μαθητικά δρομολόγια, δηλαδή με χρήματα δικά μου και δικά σας.
Όλοι καταλαβαίνετε τη διαφορά, νομίζω, η οποία όχι απλά παράλογη είναι αλλά και προκλητική, ειδικά σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά περίοδο για την πατρίδα μας. Με λίγα λόγια, ο μουσουλμάνος που ζει στα Πομακοχώρια δε μπορεί να στείλει το παιδί του σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της πόλης, αν δε μετακομίσει σε αυτή ή αν δε δηλώσει πως κάποιος φιλοξενεί το παιδί του εκεί παρόλο που στο χωριό του δεν έχει ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο αλλά μόνο μειονοτικό, ενώ αντίστοιχα ένας που μένει στα Πομακοχώρια έχει το δικαίωμα να στείλει το παιδί του, και μάλιστα με έξοδα του ελληνικού κράτους, σε ένα ιδιωτικό μειονοτικό γυμνάσιο της πόλης, χωρίς να πρέπει να μετακομίσει αυτός και η οικογένεια του στην πόλη.
Βέβαια, κατά καιρούς υπήρξαν και περιπτώσεις κατοίκων της ορεινής Ξάνθης οι οποίοι ήθελαν να πάρουν το παιδί τους από το μειονοτικό σχολείο του χωριού τους για να το στείλουν σε επίσης μειονοτικό σχολείο της πόλης κι εκεί πολύ σωστά το αίτημα τους αυτό δεν έγινε δεκτό διότι το σχολείο που ζητούσαν στην πόλη το έχουν και στο χωριό τους, μειονοτικό το ένα μειονοτικό και το άλλο. Όταν όμως ένας γονέας που ζει σε ένα Πομακοχώρι θέλει να στείλει το παιδί του σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της πόλης, ένα σχολείο δηλαδή που δεν το έχει στο χωριό του τότε ασφαλώς κανένας δεν έχει το δικαίωμα να του βάζει τέτοια εμπόδια.
Να ξεκαθαρίσω κάτι λοιπόν προς όλους εκείνους τους μουσουλμάνους της ορεινής κυρίως Ξάνθης οι οποίοι θέλουν να γράψουν το παιδί τους σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της πόλης αλλά δε μπορούν να το κάνουν επειδή δε ζουν στην πόλη. Το παιδί τους μπορούν ό,τι ώρα θέλουν να το στείλουν σε ελληνόφωνο σχολείο της πόλης, παρόλο που εξακολουθούν να ζουν στο χωριό και φυσικά το παιδί τους θα μεταφέρεται με τα μαθητικά δρομολόγια. Κανένας δε μπορεί να τους απαγορέψει το δικαίωμα της επιλογής. Κι αν κάποιος έξυπνος επιχειρήσει να το κάνει, τότε μπορούν όχι μόνο στο υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων να προσφύγουν αλλά και στην ίδια τη δικαιοσύνη, έχοντας και τη δική μου στήριξη. Να τελειώνουμε λοιπόν με το παραμυθάκι αυτό μια για πάντα. Η μόρφωση είναι δικαίωμα όλων και μέσα σε αυτούς τους όλους είναι οι Πομάκοι μουσουλμάνοι της ορεινής Ξάνθης. Κανένας δε μπορεί εν έτει 2014 να αντιμετωπίζει τόσο ρατσιστικά τους ανθρώπους που δεν έχουν δυνατότητα να ζήσουν στην πόλη. Αν δε θέλουν τους μουσουλμάνους μαθητές της ορεινής Ξάνθης στα ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της πόλης τότε ας φροντίσουν να τους φτιάξουν ανάλογα σχολεία στα χωριά τους. Όσο όμως δε φτιάχνουν ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία στα Πομακοχώρια της Ξάνθης τους μαθητές αυτών των χωριών θα τους δέχονται στα ελληνόφωνα σχολεία της πόλης και θα πουν κι ένα τραγούδι.
Το θέμα τελειώνει εδώ. Όσοι μουσουλμάνοι της ορεινής περιοχής θέλετε να στείλετε τα παιδιά σας σε δημόσια ελληνόφωνα δημοτικά της πόλης κάντε το αύριο κιόλας, κανένας δε μπορεί να σας το απαγορεύσει. Εγώ ο ίδιος, ενώ ζούσα στο χωριό μου και χωρίς να έχω δηλώσει φιλοξενία των παιδιών μου μέσα στην πόλη, τα είχα επί δύο χρόνια, από την Α’ δημοτικού σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της Ξάνθης, όχι επειδή μου έκανε κανένας χάρη αλλά επειδή σαν Έλληνας πολίτης είχα το δικαίωμα αυτό και το έχω ακόμα, όπως το έχουν και όλοι οι Πομάκοι της ορεινής Ξάνθης. Αργότερα, φυσικά για επαγγελματικούς κυρίως λόγους, εγκαταστάθηκα οικογενειακώς στην πόλη και πλέον τα παιδιά μου φοιτούν κανονικά σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο. Αλλά και στο χωριό να ζούσα ακόμα πάλι τα παιδιά μου τέτοιο σχολείο θα τέλειωναν.”
.gif)