Στην δημαγωγία των ψευδαισθήσεων για το "μεγαλείο του Ελληναρά" που χειροκροτάς, φορώντας όπως πάντα το "άκαμπτα πατριωτικό' σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας...
Ζει, στην μπόχα από τα λόγια του μπουλούκου "από τζάκι" που συνεχίζεις να ψηφίζεις...
Ζει, στην κοιλάρα του "πετυχημένου' λαμόγιου εργοδότη σου..
Ζει, στην κερκίδα από που αντλείς την "μεγάλη ψυχαγωγία" της ακαλλιέργητης ζωής σου...
Ζει, στα κομμωτήρια, στα πεντικιούρ και στα μέντιουμ της χοντροκώλας κι ακαλαίσθητης γυναίκας σου, που το μόνο που έμαθε, τόσα χρόνια, είναι να φορτώνει την πιστωτική σου...
Ζει...
Στα μάτια του κακομαθημένου και βουτυρόκωλου παιδιού σου...
Ζει, μέσα στα βρώμικα και ξεχαρβαλωμένα αμφιθέατρα που με καταδίκασες να διδάσκω...
Ζει, μέσα στην καθημερινή υποκρισία σου, φιλαράκο...
Όχι, δεν τέλειωσε...
Και δεν θα τελειώσει...
Όχι...
Γιατί δεν σου αξίζει η Δημοκρατία...
Εσένα...”