“Θελω σημερα φίλες και φίλοι να απευθυνθώ σε σας ως πατέρας δυο ανηλίκων παιδιών, που ειναι στην εφηβεία, και να σας εκφράσω την αγωνια μου για το μέλλον τους.
Για το μέλλον των δικών σας παιδιών.
Για το μέλλον της πατρίδας μας.
Σημερα βρισκομαστε σε χειρότερη κατάσταση απο οτι το 2010 όταν μπήκαμε στο Μνημόνιο.
Έχουμε εξαντλήσει ολα τα διαπραγματευτικα μας όπλα.Και δεν κάναμε τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για να θωρακισουμε την οικονομία και την κοινωνία μας.
Φοβάμαι οτι δεν έχουμε ακομα αντιληφθεί το πρόβλημα και το μέγεθος τους.Η ρήξη με την τροικα ειναι πραγματική κι ουσιαστική.
Η σύγκρουση βαθια.Κι η χωρα πάλι ένα βήμα πριν απο το γκρεμό.
Κι οι πολιτικοί μας βρίσκονται στον κοσμο τους.Οι σαμαροβενιζελοι κι οι όμοιοι τους ενδιαφέρονται μονο για την εξουσια τους και τα συμφεροντακια τους και πως θα γαντζωθουν απο τις καρέκλες τους.
Οι τσιπροκαμμενοι κι οι όμοιοι τους πως θα αρπάξουν αυτές τις καρέκλες με καθε κόστος για την πατρίδα.Οι πολιτικοί μας πολυ κατώτεροι των κρίσιμων περιστάσεων που διέρχεται ο τόπος δεν θέλουν να αντιληφθούν τον κίνδυνο.
Κι η καταστροφη ίσως ειναι πιο κοντά απο όσο οι πολιτικαντηδες που μας κυβερνούν νομίζουν.Των οικιών ημων εμπιπραμενων ημεις αδομεν*** ...”
*** Λέγεται όταν συμβαίνει σε κάποιον κάποια καταστροφή και αυτός τραγουδά, αδιαφορεί παντελώς, ασχολείται με ασήμαντα πράγματα, ενώ έχει πολύ σοβαρότερα να αντιμετωπίσει.
