Τελικά εκ του αποτελέσματος (και όχι θεωρητικά πλέον) αποδείχτηκε οτι οι ψεκασμένοι είχαν δίκιο.
Το κακό ήταν πως οι περισσότεροι (και οι πιο θορυβώδεις) από αυτούς το πετύχανε κατά τύχη, γιατί είχαν άγνοια.
Το λέγανε μόνο και μόνο επειδή συνέφερε.
Η αναξιοπιστία τους δεν ήταν παράλογη, γιατί η θέση τους για την διαπραγματευτική δύναμη που είχε τότε η Ελλάδα, συνοδευόταν από την ανάγκη των μη μεταρρυθμίσεων ή από μέτρα προς την πορεία που δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερο έλλειμμα.
Το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί της χώρας, από μία άλλη κυβέρνηση, θα ήταν η στάση πληρωμών. Κάτι τέτοιο ήταν ασφαλώς εφικτό το 2010, όταν οι ξένες τράπεζες, καθώς επίσης οι κερδοσκόποι, είχαν στα χέρια τους τα ελληνικά ομόλογα - ενδεχομένως με την υιοθέτηση τότε της δραχμής, εάν δημιουργούταν προβλήματα από την ΕΚΤ στη χρηματοδότηση των τραπεζών, οι οποίες ήταν ακόμη υγιέστατες.
Θα ήταν επίσης εφικτό πριν από την υπογραφή του PSI - με το οποίο οι ελληνικές τράπεζες χρεοκόπησαν, τα νέα ομόλογα έγιναν αγγλικού δικαίου, εγγυημένα και μη μετατρέψιμα σε δραχμές, οπότε έκλεισε ο δρόμος διαφυγής και η χώρα μας υποθηκεύθηκε.
Απλούστερα, χρεοκοπεί μία επιχείρηση πριν υποθηκεύσει όλα της τα περιουσιακά στοιχεία - αφού θα ήταν ανόητο να το κάνει μετά, ειδικά όταν αξίζουν πολύ περισσότερο από τις υποθήκες.
Επομένως, το δήθεν διαπραγματευτικό χαρτί είναι μετά το PSI ανύπαρκτο - κάτι που σημαίνει πως η μονομερής αλλαγή πολιτικής είναι δυστυχώς αδύνατη, μη ρεαλιστική.
Σήμερα λοιπόν δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους Έλληνες για δειλία ή για μη ανάληψη ρίσκου, όπως ισχυρίζεται ο φίλος αναγνώστης μας. Ευρίσκονται δυστυχώς με την πλάτη στον τοίχο, «προδομένοι και εκβιάσιμοι», γνωρίζοντας πως η μοναδική εναλλακτική λύση είναι η αυτοκτονία.
Σιωπούν δε εκκωφαντικά, υπομένοντας τα μαρτύρια και περιμένοντας υπομονετικά την κατάλληλη ευκαιρία - για να επιβάλλουν την αρμόζουσα τιμωρία στους υπευθύνους της τραγωδίας, καθώς επίσης τη θέληση τους...”
