Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες τρεις-τέσσερεις ημέρες, όπου το επιτόκιο δανεισμού έχει εκτιναχθεί σε ύψη που αρχίζουν να τρομάζουν και να φέρνουν μνήμες 2010, δύο συμπεράσματα μπορούν αβίαστα να βγουν:
α) ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν ότι η μη συνειδητοποίηση χωρίς μνημόνιο=καταστροφή τους οδηγεί αμφότερους σε στρατηγικό αδιέξοδο και
β) η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα μείνει στην ιστορία ως μια εγκληματικά ανίκανη κυβέρνηση, η οποία δεν υπολόγισε το κόστος του αφηγήματος "με το στανιό έξοδος από το μνημόνιο", προκαλώντας από το πουθενά μια σοβαρή πολιτική και οικονομική κρίση.
Προτού ωστόσο αναπτύξουμε τα δύo παραπάνω συμπεράσματα, οφείλουμε να βάλουμε κάτω τα εξής δεδομένα:
Eνώ υπήρχαν συνθήκες ανάκαμψης, κυρίως σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας και του κλίματος, στην παγκόσμια οικονομία υπάρχει αναταραχή. Η σημαντική επιβράδυνση της ανάπτυξης της Ευρώπης κινδυνεύει να συμπαρασύρει και τις ΗΠΑ να κρατήσουν τα επιτόκιά της σε πολυ χαμηλά ποσοστά για μεγαλύτερο διάστημα απ ό,τι υπολόγιζαν. Οι αγορές είναι στραμμένες στη Γερμανία που επιβραδύνεται η ανάπτυξη της κι ίσως ακόμα μπει σε ύφεση, και η Γαλλλία με την Ιταλία υποβάλλουν π/υ που δεν είναι τόσο κοντά στους όρους του ΣΣΑ. Εντούτοις, η Ελλάδα αποφασίζει λίγο πριν λήξει το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα και ενώ έχει ακόμα δρόμο για το πρόγραμμα του ΔΝΤ να διακόψει τη βοήθεια από το τελευταίο.
Πρακτικά, ενώ δανείζεται με μόλις 2%, και βρίσκεται σε ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον χωρίς αναταράξεις, κι ενώ δεν έχει ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις απέναντι στους δανειστές, επιδιώκει να βγει μόνη της στις αγορές.
Όσον αφορά τις πράξεις:
Ξεκινώντας από το Παρίσι (το οποίο είναι μια προπαρασκευστική συνάντηση για την τεχνική και όχι πολιτική αξιολόγηση των δράσεων του μνημονίου) θέτει στο τραπέζι το ζήτημα σε τεχνικά κλιμάκια και κορυφώνει τη διατύπωση της αρχικά στην φθινοπωρινή διάσκεψη του ΔΝΤ και έπειτα στο Eurogroup τις προθέσεις της. Προθέσεις που δεν βρίσκουν σύμφωνους τους περισσότερους είτε παρατηρητές είτε εταίρους, παρότι δεν βγαίνουν να κατακευρανώσουν τις διατυπώσεις αυτές, ακριβώς γιατί λαμβάνουν υπόψη το διεθνές περιβάλλον και το αμμμώδες κυριολεκτικά σκηνιό.
Η κυβέρνηση (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) διαφημίζουν την έξοδο από το πρόγραμμα ως μέγα ανδραγάθημα, ως αποτέλεσμα του επιτεύγματος πρωτογενούς πλεονάσματος. Του μοναδικού επιτεύγματος όμως, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των δεσμεύσεων εκκρεμμούν, ενώ τα πρωτογενή πλενονάσματα, αντί να αξιοποιηθούν, δίνονται ως δώρο προεκλογικό στους ενστόλους και άλλες πληθυσμιακές ομάδες.
Την ίδια στιγμή η αξιωματική αντιπολίτευση δένεται σε αυτό το σκηνικό συναγωνισμού για το ποιος θα μας βγάλει απ το μνημόνιο.
Η χώρα μπαίνει τεχνητά σε συνθήκες ακραίας πόλωσης, με πρωτόγνωρες συνθήκες φημολογίας, σκανδαλολογίας και λασπολογίας, χωρίς ουσιαστικά αντικείμενο πραγματικής και ουσιαστικής αντιπαράθεσης.
Και πάμε τώρα στην ουσία:
Εν τέλει, συνταράσσεται το σύμπαν, και η χώρα καταφέρνει να διαλύσει κυριολεκτικά τη φαινομενικά σταθερότητα οικονομίας και πολιτικής.
1) Πολύ περισσότερο η συγκλίνουσα πρόθεση των δύο (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) να μπουν σε μια κονίστρα που ανταγωνίζεται την δήθεν ηρωική έξοδο από το μνημόνιο, τους απογυμνώνει στη συνείδηση του κόσμου για τις πραγματικές προθέσεις και πολιτικές τους πλατφόρμες και ιδιαίτερα ικανότητες να ανταπεξέλθουν σε αυτό.
Αποδυναμώνεται κυριολεκτικά το επιχείρημά τους απέναντι σε κάθε πολίτη για το πώς διαχειρίζονται τις τύχες και το μέλλον τους ως προς έξοδο από την κρίση, την οποία ταυτίζουν με την έξοδο από το μνημόνιο!! Γεγονός που αποδεικνύεται καταφανώς λάθος και κυρίως ανέφικτο.
2) Επιπλέον, η απόφαση που έλαβαν οι δύο (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), στην οποία συνηγορεί ως πρόθεση και η αξιωματική αντιπολίτευση με βάση τις διατυπώσεις της στο δημόσιο λόγο για τις συνθήκες εξόδο από το πρόγραμμα, έχοντας στο τραπέζι όλα τα δεδομένα (οικονομικά μεγέθη, επιτόκια, δυνατότητες αντιμετώπισης του χρέους) και κυρίως έχοντας ένα απόλυτα ασφαλές δίκτυ προστασίας που δημιουργεί ο μηχανισμός στήριξης - που παλαιότερα δεν υπήρχε - απόφαση που εξ αρχής φαινόταν κακή ιδέα και τελικά δεν αποδεικνύεται απλώς επιζήμια αλλά καταστροφική, δεν δείχνει ότι επρόκειτο μόνο για μια εσφαλμένη κίνηση που ξεγυμνώνει την ανευθυνότητα όλων, αλλά δείχνει κυριολεκτικά την ανικανότητά τους να διαχειριστούν την κρίση, γεγονός που τους καθιστά πιο επικίνδυνους από ποτέ.
Συνεπώς και με βάση τα παραπάνω, ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ ταυτόχρονα αποδομούνται, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι το πολιτικό σκηνικό που στήνουν μέχρι την προεδρική εκλογή απομακρύνει την χώρα από την Ε.Ε., σπαρασσόμενη σ' έναν στείρο ανταγωνισμό, ο οποίος μοιάζει πλέον να μην έχει κανένα αφήγημα, οδηγώντας τις δύο πολιτικές δυνάμεις σε στρατηγικό αδιέξοδο. Το επιχείρημα "μπορώ να διαπραγματευτώ καλύτερα" δεν έχει πλέον καμία βάση και δυστυχώς κανένας απ' αυτούς τους δύο δεν έχει υπολογίσει το κόστος μεταστροφής της πολιτικής τους ρητορείας. Το προσεχές διάστημα ποιο θα είναι άραγε το διακύβευμα; Ο πολίτης θα έχει να διαλέξει ανάμεσα στην επικίνδυνη εφαρμογή ενός ασφαλούς προγράμματος και την επικίνδυνη εφαρμογή ενός επικίνδυνου προγράμματος;
Εκτός αυτού, αποδεικνύεται όχι μονάχα πλέον ο τυχοδιωκτισμός των Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά και η εγκληματική τους ανικανότητα να εκτιμήσουν τις καταστάσεις, βάζοντας την χώρα σε μια αχρείαστη και με ανυπολόγιστες για την ώρα συνέπειες περιπέτεια. Οι Σαμαράς-Βενιζέλος το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι η νομή της εξουσίας, η οποία περνά μέσω της αποφυγής των εκλογών (μέσω της προεδρικής εκλογής), ή μέσω της πρόκλησής της, υποθηκεύοντας με απατηλά ψεύδη το μέλλον της χώρας. Αλλά έπεσαν μέσα στην ίδια τους την μικροκομματική-μικροπολιτική τους παγίδα και το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο επικίνδυνος από εμάς, μόνο γέλιο και θυμηδία μπορεί να προκαλέσει.
Καταληκτικά, όπως λέμε και στον τίτλο, το πολιτικό σκηνικό διακατέχεται από θλιβερούς πρωταγωνιστές που βαδίζουν χέρι χέρι τον δρόμο της ανευθυνότητας. Λείπει τόσο το αφήγημα, όσο και η ικανότητα, με το στρατηγικό αδιέξοδο να εντέινεται. Η γραμμή της ασφαλούς εφαρμογής ενός ασφαλούς προγράμματος φαίνεται να μην μπορεί να υποστηριχθεί από κανέναν και η κοινή γνώμη δεν προλαβαίνει να ζυμωθεί σε μια τέτοια λογική. Το θέμα είναι πού θα πέσει ο πέλεκυς της τιμωρίας, μονάχα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ή θα συμπαρασύρει και τον ΣΥΡΙΖΑ;
