Η πρώτη ήταν ότι οι πολίτες έπρεπε να μάθουν χωρίς κενά και εκπτώσεις όλη την αλήθεια, για την πραγματική κατάσταση στην οποία είχαμε βρεθεί.
Η δεύτερη, ότι έπρεπε να αφεθεί να λειτουργήσει ελεύθερα προς κάθε κατεύθυνση η Δικαιοσύνη, ώστε να ενισχυθεί η ενότητα και να αμβλυνθούν οι δυσάρεστες επιπτώσεις από την λήψη των αναγκαίων μέτρων, που δεν μπορούσαν να αποφευχθούν.
Και η τρίτη, να διασφαλιστεί θεσμικά η απόλυτη διαφάνεια στην λειτουργία της διοίκησης, ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και να αποκτηθεί η συνεργασία του λαού.Όλα τα άλλα, τα ζητήματα τεχνικής φύσεως, ήταν δευτερεύοντα και κινούνταν στον χώρο του αυτονόητου.
Τις τρεις αυτές προϋποθέσεις δεν ήταν δυνατόν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο να τις εξασφαλίσουν άνθρωποι που είχαν σαν πρώτη προτεραιότητα να κρύψουν παλιούς δικούς τους σκελετούς στις ντουλάπες.
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι διέθεταν τις ικανότητες να κατανοήσουν τα προβλήματα και να σχεδιάσουν τις απαραίτητες ενέργειες για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Η ανάθεση σε αυτούς του έργου της ανασυγκρότησης έπασχε από εγγενείς και αξεπέραστες αντιφάσεις. Δεν μπορούσαν να πουν την αλήθεια, επειδή θα αποδεικνύονταν οι ευθύνες τους. Δεν μπορούσαν να αφήσουν ελεύθερη την Δικαιοσύνη, επειδή αργά ή γρήγορα θα τους καλούσε να λογοδοτήσουν. Και δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα καθιέρωναν την διαφάνεια, επειδή θα έπρεπε να απολογηθούν για το τσουνάμι των σκανδάλων που θα αποκαλύπτονταν. Έτσι οι δικές τους προτεραιότητες έγιναν και προτεραιότητες της χώρας και το τραίνο έφυγε οριστικά από τον σταθμό.Πολλοί θα ρωτήσουν με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να φύγουν και να αντικατασταθούν.
Η απάντηση είναι απλή.Αυτό θα γινόταν αυτόματα, από μόνο του, αν ο κόσμος θύμωνε και έδειχνε ξεκάθαρα τον θυμό του.
Και δυστυχώς ο κόσμος δεν θύμωσε.Ακόμη και σήμερα δεν είναι αρκετά θυμωμένος.
Όταν θυμώσει πραγματικά, θα το καταλάβουν οι πάντες, από τα κύματα που θα δονούν την ατμόσφαιρα.Και τότε όλα θα πάρουν τον δρόμο τους ...”
