“Εγώ αυτό που λέμε διακοπές δεν πήγα ... και δεν προβλέπεται ... μερικά μπάνια που πρόλαβα αρχές ιουλίου εδώ από κάτω, στο χυλό της πειραϊκής γιατι έπρεπε ... τη θάλασσα ευτυχώς τη βλέπω απ το μπαλκόνι μου ...
τις περισσότερες ώρες της μέρας μέχρι προχθές τις πέρναγα σε θαλάμους νοσοκομείων, βλέποντας ηλικιωμένους, νεότερους και νέους να παλεύουν για τη ζωή τους, ν αντικρίζουν το θάνατο κατάματα κι όμως να στρέφουν το βλέμμα προς το παράθυρο με κόπο και ν αντικρίζουν τη θάλασσα και να θεν άλλη μια αυγή, άλλο ένα ξαστερο ουρανό, άλλη μια βροχή, άλλη μια πανσέληνο….άλλο ένα τραγούδι, άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα , άλλη μια ευκαιρία ...
ρημαδιό, όλα ...
ρημαδιό, όλα ...
και ξέρω καλά ότι ναι φταίμε κι εμείς ... γιατί εξαγοραστήκαμε, βολευτήκαμε, μάθαμε και συνηθίσαμε τη χυδαιότητα, το κοίτα την πάρτη σου, μην αγωνίζεσαι, δε γίνεται τίποτα ...χρόνια και χρόνια ... κι όταν ήλθαν οι χειρότερες εποχές περίμενα ότι κάτι θα γινόταν, κάτι θ άλλαζε...
σκυφτοί πάλι, ζήτουλες κι ευγνώμονες μες στη ζητανιά ...πρώτα να κοντύνουμε όποιον μας έλεγαν ή νομίζαμε ότι αμοίβεται ή έχει περισσότερα δικαιώματα από μας..
δεν απορείτε πώς ο κοινωνικός αυτοματισμός έπιασε αμέσως στο χωράφι μας;μετά η κλαψομουνίαση, αντί της διεκδίκησης και της εξέγερσης ...
στη συνέχεια η ( και πολιτική) οπαδοποίηση και πάλι ...παράλληλα και η αγαπημένη κενολογία όχι μόνο να συνεχίζεται αλλά ν αβγαταίνει ...
- δε μου κάνει καμιά εντύπωση λοιπόν που τα ροδάκινα πχ ζητάνε να πάνε στις χωματερές για ν αποζημιωθούν - αντίθετα ,απ ό τι διαβάζω, με τους ισπανούς ... είμαι αρκετά μεγάλη για να θυμάμαι πώς και με τι χαρά καταστράφηκε η αγροτική οικονομία ...δεκαετίες τώρα, ό,τι επέβαλε η ΕΕ τρέχαμε με τη συνοδεία αυλητρίδων μες στην τρελή χαρά, οι ανόητοι να το εφαρμόσουμε ... ένα πράγμα σαν αυτό που περιγράφει ο Ξενοφών για την καταστροφή των τειχών στην Αθήνα!!!!
ούτε για την απόφαση των 14 που έκριναν ότι όταν το άρθρο 9 απαιτεί ΠΑΝΤΟΤΕ παρουσία εκπροσώπου της δικαστικής αρχής δεν εννοεί πάντοτε ... χρόνια τα βλέπουμε να συμβαίνουν ...Δικαιοσύνη, σύνταγμα, κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου, νεκρό σώμα ... εμείς περνάμε για να παρουμε τα κόλυβα ... είπαμε, πρώτοι στην κλαψομουνίαση ...
Ξέρω, αφόρητες κοινοτοπίες που τις συζητάμε και τις ξανασυζητάμε και τις γράφουμε και τις ξαναματαγράφουμε ...συγχωρέστε με, το χα ανάγκη ...”