“H πανσέληνος του Αυγούστου, την ώρα που ανατέλλει σχεδόν μέσα από το πέλαγος την στιγμή που χαμηλώνει το φως της ημέρας, ασκεί πάντα μία εξουσιαστική σαγήνη στους τυχερούς, εκείνους που η συγκυρία τους βρίσκει χαλαρούς, στα νησιά του Αιγαίου να απολαμβάνουν το dolce far niente.
Το ήσυχο μελτέμι, ανίσχυρο να βουϊξει στις φυλωσιές και να σκεπάσει τον μεθυστικό παφλασμό των κυμάτων και το άσμα των τζιτζικιών, που συνεχίζουν αφού το φως εξακολουθεί, συμπληρώνει ταιριαστά την στιγμή.
Γαλήνη...Και όμως εκεί έξω, αλλού, η υφήλιος φλέγεται από τον πυρετό της αέναης αυτοκαταστροφής. Μια ματιά στις ειδήσεις αρκεί για να σε γεμίσει ενοχές για την δική σου πρόσκαιρη μακαριότητα.
Το Ιράκ, η Γάζα, η Ουκρανία, η δύστυχη Δυτική Αφρική. Ο πόλεμος για τους περιορισμένους πόρους, που βαφτίζεται κατά περίπτωση με ονόματα θρησκειών, εθνικισμών, ιδεολογιών, οι αρώστιες, τα δυστυχήματα, τα φυσικά φαινόμενα.Μπορείς να μένεις αμέτοχος;
Δεν μπορείς, και μπορείς, ταυτόχρονα...Γιατί είσαι μέρος του συνόλου, αλλά και παράλληλα ζεις μόνο για λίγο, μια φορά.”
.gif)