“Τον ρώτησα, σε μία από τις συναντήσεις μας, ποιό ήταν το μυστικό της μακροζωίας του.
Δεν χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ για να μου απαντήσει.
Έτοιμη είχε την απάντηση.
Και μου την έδωσε, με ένα από εκείνα τα αφοπλιστικά χαμόγελά του:
''Είχα καλή γυναίκα, και κακό φαγητό'', μου είπε.
Κράτησα εκείνη την κουβέντα, και εκείνο το χαμόγελο του Εμμανουήλ Κριαρά.
Δεν χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ για να μου απαντήσει.
Έτοιμη είχε την απάντηση.
Και μου την έδωσε, με ένα από εκείνα τα αφοπλιστικά χαμόγελά του:
''Είχα καλή γυναίκα, και κακό φαγητό'', μου είπε.
Κράτησα εκείνη την κουβέντα, και εκείνο το χαμόγελο του Εμμανουήλ Κριαρά.
Δεν μου πάει το χέρι να γράψω ''αείμνηστος'' ή ''μακαρίτης'' ή ''εκλειπών''.Αρνούμαι να συμβιβαστώ με τη λογική του ''έ, 107 χρόνων έφτασε, καλά του ήταν''.
Αρνούμαι να αναγνωρίσω στο Χάρο το δικαίωμα να παίρνει Ανθρώπους όπως ο Εμμανουήλ Κριαράς.Αρνούμαι να παραδεχτώ ότι τέτοιοι Άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να ξεκουράζονται ...”