“Το κράτος που με τις ευλογίες του δημιούργησε στο παρελθόν στρατιές από ασυνεπείς νεόπλουτους, δεν μπορεί να συντηρείται με την αφαίμαξη νοικοκυραίων νεόπτωχων που το ίδιο δημιουργεί στο παρόν. Η πολιτεία πρέπει να σταθεί αρωγός, σε αυτούς νοικοκυραίους, αν όχι με χρήματα γιατί όντως δεν τα έχει, με πρόγραμμα και κατεύθυνση προς αποδοτικές δραστηριότητες, με υποδομές, με ρεαλιστική και σταθερή φορολογική νομοθεσία και με εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και των υπηρεσιών.
Έστω στο παρά πέντε, κάτι που δυστυχώς μπορεί να διατυπωθεί ως ευχή κι ούτε καν ως προτροπή, τα πολιτικά κόμματα ας αφήσουν στην άκρη τα πρόσκαιρα μικροπολιτικά οφέλη και να προχωρήσουν άμεσα και από κοινού στην ανασύσταση των ασφαλιστικών ταμείων, πριν γεμίσει ή κοινωνία μας επαίτες και ανασφάλιστους χωρίς καμία πρόσβαση στην περίθαλψη.
Έστω στο παρά πέντε, κάτι που δυστυχώς μπορεί να διατυπωθεί ως ευχή κι ούτε καν ως προτροπή, τα πολιτικά κόμματα ας αφήσουν στην άκρη τα πρόσκαιρα μικροπολιτικά οφέλη και να προχωρήσουν άμεσα και από κοινού στην ανασύσταση των ασφαλιστικών ταμείων, πριν γεμίσει ή κοινωνία μας επαίτες και ανασφάλιστους χωρίς καμία πρόσβαση στην περίθαλψη.
Η Αμερικάνικη λογική, κάτι που δεν προβάλλεται έντονα, δημιούργησε γκέτο με εξαθλιωμένους που αδυνατούν να γευτούν τις προόδους της ιατρικής επιστήμης, στην πιο ανεπτυγμένη χώρα της υφηλίου.Κι αν η Αμερικανική κοινωνία, σε μία αχανή χώρα με έντονες ανομοιογένειες, είναι εξοικειωμένη με την έννοια των πολιτών β’ κατηγορίας, εμείς άραγε ένα μικρό ομοιογενές έθνος μπορούμε να εξοικειωθούμε;...”