Μερικοί πόνταραν ακόμα και σε επανάσταση.Δεν συνέβη.
Η οργή και η γκρίνια περισσεύει ακόμα, ιδιαίτερα όσο περισσότερο οι προσπάθειες της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις συστάσεις των δανειστών μας θίγουν θεμελιώδη περιουσιακά δικαιώματα, δημιουργημένα σε διάστημα προηγούμενων δεκαετιών.
Ωστόσο, και πάλι, δεν μεταφράζονται οι τέτοιες κακές διαθέσεις της κοινής γνώμης σε ριζοσπαστική πολιτική στάση.Γιατί δεν είναι βέβαια κάτι τέτοιο τα μετρίως αυξημένα ποσοστά του Συριζα.
Δεν πουλάει η αγανάκτηση για τα άγρια φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης, δεν μεταφράζεται σε απόρριψη, όσο και αν οι περισσότεροι συμφωνούν ότι είναι επιεικώς γελοία.Το είδαν άλλωστε και οι "Γέφυρες".
Το γιατί συμβαίνει αυτό στην χώρα μας, όταν σε άλλες κοινωνίες έχουν γίνει επαναστάσεις για τους φόρους, η ακόμα και αλλαγές κρατικής κυριαρχίας (π.χ. η Αμερικανική επανάσταση), θέλει σκέψη και συζήτηση.Δεν είναι μόνο ότι οι εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις (π.χ. Συριζα) προτείνουν ακόμη μεγαλύτερους φόρους.
Δεν είναι μόνο ότι η υπερφορολόγηση έχει πολλούς οπαδούς, αφού μία τεράστια μάζα πολιτών αισθάνεται σαν "δικαιούχος" των προκυπτόντων φόρων, που τους απομυζά μέσα των διάφορων κρατικών προσόδων και προγαρμμάτων, όσο και αν σε ατομικό επίπεδο αυτοί επιστρέφουν, σε φόρο, μέρος των προσόδων τους.Υπάρχει και η ψυχολογική διάσταση.
Πρώτον της εξουθένωσης.Οι άνθρωποι αποκρίνονται στις προκλήσεις και τις επερχόμενες δυστυχίες με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουν π.χ. έναν θάνατο, προσφιλούς προσώπου.
Δεν μπορείς να κλαις και να οδύρεσαι διαρκώς.Πρέπει και να προσαρμοστείς και να δεις πώς θα τα βγάλεις πέρα.
Με τον όποιο τρόπο...
Αλλά και γιατί το περιβάλλον γύρω διαρκώς αλλάζει, φορτώνεται όλο και περισσότερη δυστυχία.
Όταν εκατοντάδες χιλιάδες έχουν χάσει την δουλειά τους, άλλες εκατοντάδες χιλιάδες έχουν δει το εισόδημα τους να μειώνεται δραματικά, όταν το PSI "έκαψε" τις αποταμιεύσεις δεκάδων χιλιάδων ομολογιούχων και μετόχων τραπεζών και εταιρειών, όταν το αίσθημα πλούτου σχεδόν όλων του κύκλου σου εξανεμίστηκε από την κατάρρευση της ακίνητης περιουσίας, όταν οι δημεύσεις περιουσιών είναι στην πρώτη σελίδα, οι μισοί και πλέον φορολογούμενοι έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη και αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο φυλάκισης, όταν συνολικά η κοινωνία, οι συγγενείς, οι γνωστοί, οι φίλοι σου περιδινίζονται στον φόβο και στην δυστυχία, που να μείνει απόθεμα οργής και θέληση να τα δεις όλα να γίνονται συντρίμια;Παθητικότητα, είναι η στάση που προκύπτει.
Ίσως και εγκαρτέρηση.Οι μεν "τυχεροί", εκείνοι που μπορούν να δουν την απαλοτρίωση της περιουσίας τους εξαιτίας των τρελών φόρων με την πολυτέλεια της σκέψης ότι θα τους μείνει, παρόλα αυτά, κάτι, απέχουν από πιο ενεργητική στάση γιατί πιθανόν κατατρύχονται από ενοχές, μπροστά στην ανείπωτη δυστυχία των "άτυχων".
Οι δε "άτυχοι", εκείνοι που δεν μπορούν να πληρώσουν, γιατί είναι πια τόσοι πολλοί, που αισθάνονται σαν μέλη μιας ισχυρής κοινότητας.Η αδυναμία τους είναι τόσο διάσπαρτη, το πλήθος τους τόσο μεγάλο, που μπορούν να αισθάνονται θαλπωρή και παρηγοριά.
Είναι άλλωστε γνωστή η παροιμία: "με τους πολλούς ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται".Και λοιπόν; θα αναρωτηθεί κανείς.
Δεν υπάρχει περιθώριο αντίδρασης;Ασφαλώς και υπάρχει.
Σε ένα συνεκτικό πρόγραμμα που θα είναι στέρεα δομημένο, έτσι ώστε να απαντά στις προτεραιότητες της κοινωνίας μας, αλλά και θα είναι τόσο ευρύ και ποικίλλο ώστε να μπορεί να αποκτήσει την υποστήριξη μιας κοινωνικής πλειοψηφίας ώστε να μπορέσει να εφαρμοστεί. Η έμφαση στο "ποικίλο"...Εκεί μπορεί να βρει την θέση του και το αίτημα για χαμηλούς φόρους, συνδεδεμένο με δραστική μείωση των κρατικών δαπανών.
Και κυρίως να έχει την μορφή μιας ιστορίας για ένα καλύτερο μέλλον. Η έμφαση στο "ιστορίας".Χρειαζόμαστε την ιστορία, την παραμυθία.
Αν κραυγάζουμε για την τσέπη μερικών, η και όλων, μόνο, δεν υπάρχει καμία ελπίς πολιτικής παρουσίας...Μπορεί να κάνω και λάθος ...”
.gif)